หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 267

“ทำไมเธอถึงอยู่ที่นี่?” เลอศิลป์ถามอย่างไร้เยื่อใยหลังจากดึงอัญชสาไปข้างๆ พื้นที่เพาะปลูก

เมื่อได้ยินเช่นนั้น อัญชสาจึงจ้องมองเด็กหญิงตัวเล็กๆ ในอ้อมกอดเธอด้วยความกังวล “ฉันเป็นห่วงไอวี่ ฉันจึงมาตรวจดูนั่นดูนี่ ไม่ต้องกังวลนะคะ ฉันไม่สร้างความลำบากให้พวกคุณหรอก”

ทันทีที่เธอพูดเช่นนั้น เลอศิลป์จึงตวาดกลับทันที “คุณก็เห็นทุกอย่างแล้วนี่ ไอวี่ปรับตัวได้ดี ถ้าไม่มีอะไรก็ออกไปได้แล้ว”

อัญชสาแสดงท่าทีที่แข็งกร้าวกลับ “เลอศิลป์ ฉันอุตส่าห์ถ่อมาถึงที่นี่ จิตใจคุณจะปล่อยให้ฉันกลับไปแบบไม่ได้กินข้าวกินปลาจริงๆ เหรอ?

จากนั้นเธอจึงก้มหน้าด้วยความรู้สึกผิดและพึมพำว่า “ฉันรู้ว่าคุณยังโทษฉันเสมอที่ฉันเคยทำร้ายไอวี่ แต่ฉันสาบานเลยว่าฉันไม่ได้มีเจตนาทำแบบนั้น ฉันเห็นไอวี่เป็นลูกคนหนึ่งของฉันมาตลอดหลายปี ฉันจะทำร้ายเธอยังไงได้ลงคอ แถมคุณก็ลงโทษฉันไปแล้วด้วย ขอแค่คุณยกโทษให้ฉันได้ไหม?”

เมื่อพูดถึงเหตุการณ์ที่เธอเคยทำร้ายไอรดา เลอศิลป์จึงพูดอย่างเย็นชาว่า “คนที่คุณควรขอโทษไม่ใช่ผม”

อัญชสาเหลือบมองไอรดาที่กำลังทรมานอยู่ในอ้อมกอดเธอ

ไอรดาไม่สามารถดิ้นให้ตัวเองหลุดไปได้ เพราะเธอไม่ได้แข็งแรงขนาดนั้น

เมื่อรู้สึกว่าอัญชสาเริ่มคลายการกอดรัดเธอแล้ว ไอรดาจึงรีบดึงแขนออกจากอ้อมกอดอัญชสา และเอื้อมมือไปหาเลอศิลป์

เลอศิลป์รีบคว้าแขนลูกสาวและดึงเธอเข้ามากอด

“ไอวี่มีสิทธิ์ที่จะโกรธฉัน มันเป็นความผิดของฉันเอง แต่นับจากนี้ต่อไปฉันจะพิสูจน์ให้เห็นว่าฉันไม่ได้มีเจตนาร้ายต่อเธอเลย” อัญชสาตีหน้าเศร้าแสร้งทำเป็นโทษตัวเองเพราะเธอรู้ว่าไอรดาไม่มีวันให้อภัยเธอ จากนั้นเธอชำเลืองมองเลอศิลป์เล็กน้อยก่อนจะถามว่า “คุณจะให้โอกาสฉันพิสูจน์ตัวเองไหม?”

ในอีกนัยหนึ่ง เธอกำลังถามว่าการแต่งงานของพวกเขาจะเกิดขึ้นหรือไม่