หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 278

ป่ามืดจนมองไม่เห็น รษิกาจึงทำได้เพียงพึ่งพาแสงจากไฟฉายของเธอเพราะแสงจันทร์สลัวๆ นั้นสว่างไม่พอที่จะส่องทางข้างหน้าเธอ

เธอเดินอย่างระมัดระวังเข้าไปในป่าและไม่รู้ว่าเธออยู่ที่ไหน

รษิการู้เพียงว่ายังหาไอรดาไม่เจอเลยในระหว่างทางที่เข้าไปในป่า

หลังจากพาอชิกับเบนนี่กลับไปส่งที่โรงแรม เธอก็ตรวจดูข้อความในกลุ่มแชทของผู้ปกครองและสังเกตว่ายังไม่มีผู้ปกครองคนไหนเจอไอรดาเลย

ยังไม่มีใครเข้าไปหาในป่าเลย เหลือแค่ที่นี่แล้ว ถ้าไอวี่เข้าไปในนั้นจริงๆ …

รษิการู้สึกกลัวมากขึ้นเมื่อเธอคิดถึงเรื่องนั้น

แม้แต่เธอก็กลัวที่จะอยู่คนเดียวในสภาพแวดล้อมเช่นนั้น ไม่ต้องพูดถึงไอรดาที่เป็นเด็กน้อยเลย

ไอวี่คงไม่เข้าไปในนี้แน่ถ้าไม่ใช่เพราะฉัน

เมื่อคิดเช่นนั้น รษิกาก็กัดฟันและเร่งฝีเท้า เธอต้องหาตัวไอรดาให้เจอโดยเร็วที่สุด

“ไอวี่! หนูอยู่ไหน?”

รษิกาตะโกนเรียกชื่อไอรดาขณะที่เธอเดินเข้าไปในป่าลึกขึ้น โดยหวังว่าจะได้รับการตอบสนองจากเด็กหญิงตัวน้อยบ้าง

อย่างไรก็ตาม แม้เธอจะตะโกนจนเสียงของเธอแหบแห้งแล้ว สภาพแวดล้อมรอบๆ ตัวเธอก็ยังคงเงียบไร้การตอบรับใดๆ

ทันใดนั้น ก็มีความเคลื่อนไหวที่พุ่มไม้ใกล้ๆ ตัวเธอ

ดวงตารษิกาเป็นประกายลุกวาว เธอคิดว่าไอรดาอยู่ตรงนั้น เธอจึงรีบเดินเข้าไป

ขณะที่เธอเข้าไปใกล้ ก็มีบางอย่างพุ่งออกมาจากพุ่มไม้

รษิกาสั่นกลัว เธอเกือบจะกรีดร้องออกมาเพราะความตกใจ

พอเข้าไปดูใกล้ๆ เธอก็พบว่ามันเป็นเพียงกระต่ายป่า เธอถอนหายใจโล่งอกเมื่อรู้ว่าตัวเองเจอกับอะไรอยู่

ถึงกระนั้น เมื่อเธอนึกถึงไอรดาที่ไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหน ความวิตกกังวลของเธอก็ทวีความรุนแรงขึ้น เธอจึงรีบเดินไปข้างหน้าต่อ