หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 279

“ไอวี่ นั่นเธอใช่ไหม?”

รษิกาเริ่มมั่นใจว่าเธอไม่ได้คิดไปเองเรื่องเสียงสะอื้นและเริ่มรู้สึกมีความหวังมากขึ้น

ไอรดาหยุดร้องไห้เมื่อเธอได้ยินเสียงรษิกาเช่นกัน “คุณ… คุณรษิกา?”

รษิกาถอนหายใจด้วยความโล่งอกเมื่อได้ยินเช่นนั้น เธอจึงรีบเดินไปตรงที่ไอรดาอยู่

เธอก้าวไปข้างหน้าไม่กี่ก้าวจนจู่ๆ เธอก็ลื่น

ใจของรษิกาเต้นระทึกในขณะที่เธอทรงตัวได้อย่างหวุดหวิดโดยการจับต้นไม้ใหญ่ที่อยู่ข้างเธอ

เธอมองลงไปข้างล่างและเห็นไอรดากำลังงอตัวอย่างทุกข์ทรมานอยู่ที่ก้นหลุม ซึ่งปกคลุมไปด้วยพุ่มไม้หนาทึบรอบๆ

“ไอวี่ใช่ไหม?” หัวใจของรษิกาเจ็บปวดอย่างมากเมื่อเธอเห็นไอรดา

เมื่อมองขึ้นไปตรงที่แสงส่องลงมาที่หลุม ไอรดาเห็นรษิกายิ้มให้เธอด้วยความโล่งอกโล่งใจ

“ตอนนี้ทุกอย่างเรียบร้อยดีแล้วนะ ฉันอยู่ตรงนี้แล้ว” รษิการู้สึกผิดมากยิ่งขึ้นเมื่อเห็นหน้าของไอรดา ถึงอย่างนั้น เธอก็ไม่กล้าแสดงอารมณ์ต่อหน้าไอรดาเพราะเธอไม่อยากให้ไอรดากลัว

หน้าของไอรดาแดงก่ำเพราะเธอร้องไห้มานานมาก ตากับจมูกแดงและแก้มก็เลอะเปรอะดินจากตอนที่เธอเช็ดน้ำตามาก่อนหน้านี้ เธอดูน่าสงสารมากเพราะใบหน้าที่เศร้าสร้อยและร่างกายก็เต็มไปด้วยสิ่งสกปรก

“คุณรษิกา…” ในที่สุดรษิกาก็มาช่วยเธอหลังจากที่เธอรอมานาน หลังจากนั้นไม่นาน ไอรดาก็เริ่มร้องไห้หนักขึ้น

รษิกาเป็นกังวลมากเมื่อเธอเห็นไอรดาร้องไห้ออกมา “ไม่ร้องนะไอวี่ ฉันจะหาบางอย่างมาดึงเธอขึ้นจากหลุมนะ”

รษิกาค้นหาสิ่งที่อยู่รอบตัวที่จะพอช่วยดึงไอรดาขึ้นมาได้ขณะที่เธอพูด

เธอปลอบไอรดาขณะที่เธอมองไปรอบๆ

โชคไม่ดีที่ไอรดาร้องไห้เสียงดังมากจนเธอไม่ได้ยินเสียงของรษิกาเลย

ในที่สุดรษิกาก็เจอกิ่งไม้ที่ยาวพอสมควรหลังจากหามาอย่างยากลำบาก หลังจากรษิกานำไม้ไปที่ขอบหลุมและลองวัดความยาว เธอก็พบว่าไอรดาสามารถเอื้อมถึงปลายอีกด้านหนึ่งของกิ่งไม้ได้ถ้าไอรดาเขย่ง

“ไอรดา หยุดร้องได้แล้ว มาตรงนี้และคว้ากิ่งไม้อันนี้ไว้ เดี๋ยวฉันจะดึงเธอขึ้นมา” รษิกาเริ่มไม่มีเสียงหลังจากตะโกนมากเกินไปในก่อนหน้านี้ เธอกระแอมเพื่อให้เสียงเธอฟังชัดเจนขึ้น