หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 283

ในขณะเดียวกัน หลังจากที่โดนเลอศิลป์ไล่ออกไปในตอนบ่าย อัญชสาก็มาหาศศิตาถึงบ้านฟ้าศิริสวัสดิ์

เมื่อเห็นอัญชสา ศศิตาก็คิดว่าคงมีข่าวของไอรดา เธอจึงถามออกไปอย่างกังวล "เธอกลับมาทำไม? เจอตัวไอวี่แล้วเหรอ?”

อัญชสาส่ายหัวอย่างคนคอตก

ศศิตาถากถาง “แล้วเธอมาที่นี่ทำไม? ถ้าเกิดยังไม่เจอตัวไอวี่ ทำไมเธอไม่ไปช่วยพวกเขาตามหาล่ะ?”

แม้ว่าเธอจะชอบอัญชสามาโดยตลอด แต่คราวนี้ผู้หญิงคนนั้นก็ทำเกินไปแล้วจริงๆ

อัญชสาตอบแบบสำนึกผิด “คุณศศิตาคะ ฉันก็อยากจะช่วย แต่...”

“แต่อะไร?” ศศิตาถามด้วยความโมโห

อัญชสามองศศิตาด้วยดวงตาที่มีน้ำตาเอ่อคลอและสีหน้าที่น่าสงสาร เธอตอบออกไปว่า “แต่ว่าเลอศิลป์ตำหนิฉันที่ไม่ดูแลไอวี่ให้ดี แล้วก็ขอให้ฉันกลับไป ฉันก็เลยไม่อยากอยู่เป็นภาระเขา เพราะเขากระวนกระวายใจมามากพอแล้ว”

ในความเป็นจริง ศศิตาได้ยินเรื่องนี้นี้จากอัญชสาผ่านทางโทรศัพท์เพียงช่วงสั้นๆ โดยรู้เพียงว่าไอรดาวิ่งหนีไปเพราะอัญชสาดูแลเธอไม่ดี อย่างไรก็ตาม เธอก็ยังไม่ทราบรายละเอียดมากนัก

ด้วยเหตุนี้ เธอจึงไม่เข้าใจว่าทำไมลูกชายของเธอถึงโกรธอัญชสาด้วยเรื่องนั้น “เกิดอะไรขึ้นกันแน่? ทำไมจู่ๆ ไอวี่ถึงวิ่งหนีไปล่ะ?”

อัญชสามองต่ำแล้วทำเสียงคล้ายกับว่าน้ำตาเธอจะไหลรินขณะที่ตอบออกไป “พอฉันไปถึงโรงแรม ก็พบว่าเลอศิลป์กับรษิกาพักอยู่ในห้องเดียวกัน เพราะว่ามีห้องไม่พอ ฉันอยากรู้ว่าโรงแรมจะจัดการสับเปลี่ยนเป็นแบบอื่นให้ได้ไหม”

ผู้หญิงคนนั้นร่ายมนตร์อะไรใส่ไอวี่กันแน่? ถึงพวกเขาจะเป็นแม่ลูกกัน แต่รษิกาก็ไม่ได้ดูแลไอวี่ตั้งแต่เกิดซะหน่อย แล้วทำไมไอวี่ถึงติดเธอแจ?

อีกอย่าง... พอศศิตานึกถึงคำพูดของอัญชสาก่อนหน้านี้ เธอก็ขมวดคิ้วแล้วถามออกไป "เลอศิลป์กับรษิกาพักอยู่ในห้องเดียวกันเลยเหรอ?"