หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 284

หลังจากกินอาหาร เลอศิลป์บอกครรชิตให้ไปส่งอชิกับเบนนี่กลับบ้านไปพักผ่อน ขณะที่เขาอยู่ที่ห้องพักคนไข้กับรษิกาเพื่อที่พวกเขาทั้งสองจะได้อยู่เป็นเพื่อนไอรดา

รษิกาไม่อาจฝืนทนทิ้งเด็กหญิงตัวน้อยไว้ตามลำพังในห้องพักคนไข้ได้ ไอรดายังคงหวาดกลัวและไม่ยอมปล่อยมือจากชายเสื้อของรษิกา

รษิการู้สึกผิดเมื่อได้เห็นใบหน้าซีดเซียวของไอรดา เธอแตะแก้มของไอรดาแล้วกล่าวขอโทษ “ฉันไม่น่าปฏิเสธหนูเลยเมื่อบ่ายนี้ ขอโทษจริงๆ”

ไอรดาค่อยๆ ส่ายหัวของเธอ

ความรู้สึกผิดยังคงอยู่ในใจของรษิกา และเธอดูเศร้าซึม

ความเสียใจยิ่งท่วมท้นเมื่อเธอได้รู้ข่าวการหายตัวไปของไอรดา

ตอนนี้เธอรู้แล้วว่าไอรดาได้รับผลกระทบทางอารมณ์จากเหตุการณ์ในครั้งนี้ มันทำให้เธอรู้สึกหนักใจจนแทบจะหายใจไม่ออก

“เรื่องนี้มันไม่เกี่ยวอะไรกับคุณ” คิ้วของเลอศิลป์ขมวดเข้าหากันเมื่อเขาได้ยินว่าเธอกล่าวโทษตัวเอง

รษิกาฝืนยิ้มแล้วชายตาไปมองเขาโดยไม่พูดอะไรสักคำ

เธอมีประสบการณ์การสูญเสียลูกมาก่อน ดังนั้นไม่มีทางที่เลอศิลป์จะเข้าใจความรู้สึกของเธอได้

เนื่องจากเธอดูไม่มั่นใจในคำพูดของเขา เลอศิลป์จึงเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะพูดว่า “ถ้าคุณพูดแบบนั้น ทุกอย่างก็เป็นความผิดของผมเอง”

พอได้ยินแบบนั้น รษิกาก็มองเขาด้วยความสับสน

ไอรดาเม้มปากแล้วจ้องไปที่เลอศิลป์

เลอศิลป์จ้องมองพวกเขาอย่างเคร่งขรึมแล้วเดินไปที่เตียงคนไข้ เขาหยุดข้างๆ ไอรดาและพูดว่า “ผมควรจะห้ามไอวี่ไว้ให้ทันเวลา มันเป็นความผิดของผมเอง ผมดูแลเธอได้ไม่ดีพอ”

ดูเหมือนไอรดาไม่พอใจ เธอก็เลยหันหน้าหนี แก้มของเธอป่องขึ้น และเธอไม่ยอมสบตาเขา

คิ้วของเลอศิลป์ขมวดเข้าหากัน “ผมรู้ว่าไอวี่อารมณ์เสีย ผมควรจะปฏิเสธคำแนะนำของอัญชสา ถ้าผมทำแบบนั้น ไอวี่ก็คงจะไม่วิ่งหนีไปไหนแบบซี้ซั้ว”

เขารู้ว่าไอรดาเกลียดอัญชสา แต่เขาไม่ได้ปฏิเสธเธอไปก่อน ดังนั้นมันก็เลยเป็นความผิดของเขา

ฉันอยากรู้เลยว่าไอวี่ต้องทนทุกข์ทรมานมากแค่ไหนในช่วงหลายปีที่ผ่านมา