หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 289

เลอศิลป์แน่วแน่มาก อัญชสาจึงไม่เหลือทางเลือกใดนอกจากก้มหน้าออกไปจากบ้านนี้

เอกพลและศศิตายังอยู่ที่นั่นต่อเพื่อใช้เวลาร่วมกับไอรดา

ไม่ว่าจะพยายามมากแค่ไหน ไอรดาก็ไม่สนใจพวกเขาเลย เด็กน้อยไม่ยอมเขียนอะไรออกมาแม้ว่าศศิตาจะส่งปากกากับกระดาษให้เธอแล้วก็ตาม เธอทำแค่พยักหน้าหรือส่ายหน้าตอบคำถามของพวกเขาเท่านั้น

ศศิตารู้สึกแย่กับไอรดา เพราะเธอรู้ว่าเด็กหญิงจะต้องทรมานอย่างมากกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้

สิ่งเดียวที่เธอทำได้คือต้องใช้เวลากับไอรดาให้มากกว่าเดิมเท่านั้น

เมื่อตกค่ำ ศศิตาก็ยืนขึ้นอย่างไม่เต็มใจนัก “แม่ควรจะพาไอวี่กลับบ้านแม่ไปด้วยเพื่อจะได้ดูแลหลานหน่อย? ลูกงานเยอะ และแม่ก็กลัวว่าจะดูแลหลานได้ไม่ดีพอ”

เลอศิลป์ปฏิเสธไปในทันนี้ “ไม่ต้องครับแม่ ขอบคุณครับ”

หลังจากเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้ เขาก็ไม่ยอมปล่อยให้ไอรกาไปที่ไหนอีกเลย

ขณะที่เขาบอกว่าไม่ยอม ศศิตาก็ไม่พูดอะไรออกมาอีก เธอหันไปคุยกับไอรดานิดหน่อยก่อนจะกลับออกไปพร้อมกับสามี

หลังจากพวกเขากลับออกไป เลอศิลป์ก็ทำแผลให้ไอรดาและเดินนำเธอขึ้นไปข้างบนเพื่อจะพาไปเข้านอน

ไอรดาจ้องแผลของเธออยู่เงียบๆ และไม่ได้พูดตอบอะไรพ่อของเธอ

เลอศิลป์ถามพลางขมวดคิ้ว “หนูเจ็บแผลหรือเปล่าลูก?”

ไอรดาเงยหน้ามามองพ่อ ก่อนจะส่ายหน้า

“งั้นหนูเป็นอะไร? บอกพ่อทีสิคะ” เลอศิลป์กล่าวอย่างอดทน

ไอรดาเม้มปากแน่นก่อนจะชี้ยาที่วางอยู่บนโต๊ะ จากนั้นเธอก็หยิบปากกาออกมาเขียนคำว่า “คุณรษิกา” ลงไปบนกระดาษ

การกระทำของเด็กหญิงทำให้หัวใจของเลอศิลป์กระตุก “หนูอยากจะเอายาไปให้คุณรษิกาเหรอ?”

ยาที่บ้านเราดีมาก คุณรษิกาก็มีแผลเหมือนกันกับฉัน ดังนั้นเธอก็ควรจะได้ใช้ยาเดียวกันกับที่ฉันใช้สิ! แล้วฉันก็คิดถึงเธอมากด้วย

คุณรษิกาต้องเหนื่อยมากแน่ที่ค้นหาฉันอยู่ตั้งนาน เธอต้องพักผ่อนก่อน