หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 290

อชิกับเบนนี่ยังไม่นอนตอนที่รษิกากลับมาถึงบ้าน พวกเขารีบถามถึงไอรดาทันทีที่เห็นหน้าแม่

เด็กแฝดดีใจมากที่ได้รู้ว่าไอรดาพูดได้อีกครั้งแล้ว

เพราะข้อมือของรษิกาบาดเจ็บอยู่ เด็กๆ จึงไม่ยอมให้แม่ทำอะไรเลยและอยู่ข้างแม่ตลอดเวลาตั้งแต่กลับมา

วันต่อมา รษิกาอยากจะไปทำงานที่สถาบันวิจับ แต่เด็กชายทั้งสองคนกลับยืนกรานให้แม่อยู่บ้านก่อน

“แม่ครับ แม่บาดเจ็บอยู่นะ แม่ควรจะพักผ่อนที่บ้านก่อน” เบนนี่มองเธอด้วยสายตาอ้อนวอน

อชิเสริมขึ้น “เรากลัวว่าแม่จะป่วยอีกเหมือนคราวก่อนนี้น่ะครับ”

พวกเขายังจำได้ว่ากลัวกันมากแค่ไหนตอนที่รษิกาป่วยเมื่อครั้งที่แล้ว

รษิการู้ว่าเด็กๆ เป็นห่วง เพราะเธอเจ็บข้อมืออยู่ มันก็คงทำงานได้ยาก ดังนั้นเธอจึงพยักหน้ารับตามที่เด็กๆ แนะนำ

หลังทานมื้อเช้าเสร็จ เสียงกริ่งประตูก็ดังขึ้น

รษิกายืนขึ้นมาและไปเปิดประตู

เธอผงะเมื่อได้เห็นคนมาเยี่ยมโดยไม่คาดคิด “คุณมาที่นี่ทำไม?”

เลอศิลป์สวมเสื้อโค้ทลำลองและจูงมือไอรดาไว้ ส่วนไอรดานั้นถือถุงผ้าสวยงามที่มีบางอย่างอยู่ข้างใน

เมื่อได้ยินคำถามเธอ เลอศิลป์ก็พยักหน้าและบุ้ยใบ้ไปหาไอรดา “ไอวี่เป็นห่วงแล้วก็อยากเอายามาให้คุณน่ะ”

ไอรดาส่งถุงผ้าที่ถือมาด้วยให้รษิกาเพื่อยืนยันคำพูดของพ่อเธอ “ยาค่ะ คุณรษิกา”

เลอศิลป์ชินกับการแสดงความรักที่ไอรดาทำต่อรษิกาแล้ว เขาจึงไม่แปลกใจที่ได้ยินเธอพูด

หัวใจของรษิกาแทบละลายเมื่อได้ยินเสียงน่ารักๆ ของไอรดา เธอรับถุงผ้ามาจากเด็กหญิงและลูบหัวเธอ “ขอบใจนะ ไอวี่”

ตอนที่ไอวี่มาอยู่กับเรา พวกเราชอบเล่นตัวต่อด้วยกันมาก ถ้าเราได้เล่นด้วยกัน เธออาจจะลืมเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้ก็ได้!

รษิกาเข้าใจได้ในทันที ดูเหมือนว่าไอวี่จะเป็นห่วงแผลของฉันสินะ