หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 291

เมื่อได้ยินอย่างนั้น ไอรดาก็เริ่มทายาให้รษิกาอย่างพิถีพิถัน

เลอศิลป์ที่นั่งอยู่ข้างๆ ก็พูดขึ้นว่า “หลังจากทำแผลให้ไอวี่เสร็จแล้วเมื่อคืนนี้ เธอก็อยากเอายามาให้คุณ ถ้าผมไม่ห้ามเธอไว้ก็คงจะมาตั้งแต่เมื่อคืนนี้แล้ว”

ท่าทีของเด็กหญิงทำให้รษิกาหวั่นไหว เธอมองไอรดาที่กำลังพันแผลที่ข้อมือให้เธอและพูดออกมาด้วยความซาบซึ้งใจ “ขอบใจนะไอวี่”

ไอรดาเงยหน้ามายิ้มบางๆ

อชิกับเบนนี่มองไอรดาทายาที่ข้อมือของรษิกา พวกเขากำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เสียงเข้มงวดของเลอศิลป์ก็ทำให้พวกเขาขมวดคิ้วด้วยความไม่พอใจ

หลังจากไอรดาหายตัวไปเมื่อวานนี้ พวกเขาก็เป็นห่วงมากและไม่ยอมแสดงอารมณ์ใดๆ ออกมาต่อหน้าเลอศิลป์เลย

ตอนนี้ไอรดาปลอดภัยดีแล้ว อชิกับเบนนี่จึงรู้สึกว่าที่แม่หายตัวไปก็เป็นความผิดของเขานี่แหละ

เขารู้ว่าไอวี่เกลียดนางปีศาจคนนั้นมาก แต่ก็ยังปล่อยให้เธอเข้ามาใกล้ไอวี่! แม่ไม่ได้พาไอวี่มาด้วยเพราะผู้หญิงคนนั้น นางปีศาจคนนั้นเคยรังแกแม่มาก่อนด้วย! ทั้งหมดนี้ก็เป็นเพราะพ่อคนเดียว

เมื่อคิดได้อย่างนั้น เด็กแฝดก็ไม่อยากจะทำตัวดีกับเลอศิลป์อีกต่อไป

เลอศิลป์รู้สึกถึงบรรยากาศแปลกๆ เขาก้มหน้าและเห็นเด็กชายทั้งสองจ้องหน้าเขาราวกับเขาเป็นสัตว์ประหลาดดุร้าย

เด็กแฝดเบะปากเมื่อเห็นว่าเขามองมา “คุณเลอศิลป์ครับ คุณพาไอวี่มาส่งยาให้แม่ที่นี่ ตอนนี้เราก็ได้ยาแล้ว ไอวี่ก็ทายาให้แม่แล้ว มีแค่นี้ใช่ไหมครับ?”

เลอศิลป์ขมวดคิ้วแน่นขณะที่พึมพำตอบด้วยความไม่เต็มใจ

“กลับไปได้แล้วครับ!” อชิกับเบนนี่เงยหน้ามามองเลอศิลป์เพราะเลอศิลป์สูงกว่าพวกเขามากนัก แม้ว่าจะยังเด็ก แต่พวกเขาก็ดูน่ากลัวมาก

นี่เป็นครั้งแรกที่เลอศิลป์ถูกเด็กสั่งให้ออกไป คิ้วของเขาขมวดแน่น แต่ไม่ได้พูดอะไรออกมาสักคำ

ฉันคิดไว้แล้วไม่มีผิด แต่วันนี้เด็กสองคนดูไม่ชอบฉันเป็นอย่างมาก ถึงแม้พวกเขาจะไม่ค่อยชอบฉันอยู่แล้วก็ตาม