หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 293

“ไม่! หนูต้องการคุณรษิกา!” เด็กน้อยอ้อนวอน เธอมองรษิกาด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง ก่อนจะจ้องไปที่เลอศิลป์

เมื่อพิจารณาจากความดือรั้นของเด็กคนนี้ เลอศิลป์มั่นใจว่าเธอจะไม่กลับบ้านกับเขาแน่ๆ ในที่สุดเขาก็ยอมแพ้และหันไปหารษิกาแทน

เมื่อรษิกาสบตาเขา เธอก็ถึงกับขมวดคิ้วเพราะรู้ว่าเขากำลังจะพูดอะไร

“คุณเห็นไหม ไอวี่ชอบอยู่ใกล้คุณมากๆ พูดตามตรง เธอดีขึ้นมากเมื่ออยู่กับคุณ อาการของเธอทรุดหนักเพราะเรื่องเมื่อวาน ผมเลยสงสัยว่าคุณจะช่วยดูแลเธอสักพักได้ไหม เพราะเธออยากอยู่กับคุณจริงๆ” เขาถามด้วยน้ำเสียงจริงจังพร้อมจ้องมองไปที่ลูกสาวของเขาบนโซฟา

คำพูดของเขาทำให้ดวงตาของไอรดาเป็นประกาย เมื่อเธอได้ยินว่าพ่อยอมอ่อนข้อ เธอก็จ้องมองรษิกาด้วยแววตาคาดหวังที่เปล่งประกายขณะรอคำตอบ แต่แล้วความตื่นเต้นในดวงตาของเธอก็ค่อยๆ จางหายไป เมื่อเธอเห็นรษิกาทำสีหน้าไม่เต็มใจ หลังจากเงียบไปพักหนึ่ง

หัวใจของเธอจมดิ่ง แต่ก็ยังคงมองรษิกาอย่างมีความหวัง

เธอไม่เชื่อว่ารษิกากล้าจะปฏิเสธเธอ

รษิกามองหน้าไอรดาอย่างรู้สึกผิด “ฉันขอโทษนะ แต่ช่วงนี้ฉันมีหลายอย่างที่ต้องจัดการ ฉันมีโปรเจคที่ศาสตราจารย์มอบหมายมาให้เองกับมือ ดังนั้นพรุ่งนี้ฉันต้องกลับไปที่สถาบันวิจัยจริงๆ ฉันจะต้องอยู่ที่นั้นเพื่อทำงานให้เสร็จ ดังนั้นฉันจึงไม่มีเวลาแม้กระทั่งดูแลอชิกับเบนนี่ด้วยซ้ำ…”

รษิกาไม่ได้พูดอย่างชัดเจนว่าเธอไม่มีเวลาให้ไอรดาและนั่นก็คงทำให้เธอผิดหวัง แต่สิ่งที่รษิกาพูดออกมาก็ไม่ต่างอะไรกับการปฏิเสธ

ไอรดารู้สึกเศร้าใจเป็นอย่างมาก

เลอศิลป์ขมวดคิ้วและมองไปที่เด็กน้อยอย่างช่วยอะไรไม่ได้

“อย่างที่คุณพูด สิ่งที่ไอวี่ต้องการในตอนนี้คือคนที่จะสามารถดูแลเธอได้เป็นอย่างดี และนั่นก็ไม่ใช่สิ่งที่ฉันสามารถให้สัญญากับคุณได้ การให้เธออยู่ที่นี่อาจจะขัดขวางการฟื้นตัวของเธอซะเปล่าๆ คุณเลอศิลป์ ฉันเดาว่าคุณคงรู้นะคะว่าอะไรเป็นทางที่ดีที่สุดสำหรับเธอ” รษิกากล่าวต่อ