หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 294

ไอรดาจ้องมองไปที่แผ่นหลังของรษิกา พร้อมน้ำตาที่ไหลอาบแก้มอย่างควบคุมไม่ได้

อชิกับเบนนี่ต่างก็รู้สึกเศร้าพอๆ กัน พวกเขาไม่คิดว่ารษิกาจะใจร้ายขนาดนี้ เมื่อพวกเขาเห็นไอรดายังคงร้องไห้ จึงเข้าไปปลอบเธอ

“อย่าร้องไห้เลยนะไอวี่ ช่วงนี้คุณแม่งานยุ่งมากจริงๆ เธอกลับมาเล่นกับพวกเราได้เสมอตอนที่คุณแม่ว่างนะ” เบนนี่พูดปลอบใจด้วยรอยยิ้มที่เริงร่า แต่ความพยายามของเขาก็ไร้ประโยชน์

เมื่ออชิเห็นไอรดายังคงสะอึกสะอื้นอยู่ เขาเลยหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาเช็ดน้ำตาให้เธอ พร้อมทั้งพูดปลอบเธอว่า “เรายังเล่นด้วยกันที่โรงเรียนได้เหมือนเดิมนะไอวี่ คุณแม่ชอบเธอมากๆ เพราะเธอเป็นเด็กดี เพราะงั้นอย่าร้องไห้ไปเลย เธอจะดูขี้เหร่ ถ้าเธอเอาแต่ร้องไห้ และคุณแม่ก็คงไม่ชอบแบบนั้นแน่ๆ”

ไอรดาหยุดร้องไห้และมองไปที่ฝาแฝดทั้งสอง ด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยความสงสัย

“ใช่แล้ว! อชิพูดถูก!” เบนนี่รีบพยักหน้าอย่างรวดเร็ว “คุณแม่ไม่ชอบเด็กร้องไห้”

จนกระทั่งตอนนี้ ไอรดากลั้นน้ำตาของเธอเอาไว้ด้วยความพยายามอย่างมาก

แววตาที่ยากที่จะอธิบายในดวงตาของเลอศิลป์ เมื่อเขาเห็นว่าอชิและเบนนี่เป็นห่วงไอรดามากเพียงใด “ขอบคุณมากๆ นะ ที่พูดอย่างนั้น” เขาพูดกับเด็กๆ ขณะท่ีเดินไปหาพวกเขา

ในตอนแรกเด็กทั้งสองอยากจะเมินเฉยต่อคำพูดของเขา แต่เมื่อพวกเขารู้ว่าทั้งคู่เองก็มีส่วนผิดที่ทำให้ไอรดาร้องไห้ เพราะพวกเขาต้องการให้เลอศิลป์กลับบ้าน พวกเขาจึงพยายามหลบสายตาชายคนนั้นด้วยความรู้สึกผิด “เราแค่บอกความจริงกับเธอก็เท่านั้นเอง”

พวกเขารู้ว่ารษิการักไอรดามากเพียงใด แต่ก็เหมือนกับพวกเขาเอง รษิกาตีตัวออกหากจากไอรดาก็เพียงเพราะเลอศิลป์

แทนที่จะตอบเด็กๆ ออกไป เลอศิลป์กลับยิ้มให้พวกเขาและจับมือไอรดาแทน

ครั้งนี้ ไอรดาไม่ได้วิ่งหนีไปไหน

“บอกลาอชิกับเบนนี่สิไอวี่” เขาพูดกับเธออย่างอ่อนโยน

ไอรดาทำตามที่เลอศิลป์บอกและโบกมือไปที่ฝาแฝด แต่เธอก็ยังคงพยายามที่จะกลั้นน้ำตาเอาไว้ “ลาก่อนนะอชิ ลาก่อนนะเบนนี่ ไว้ฉันจะกลับมาใหม่”