หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 299

ครรชิตสังเกตเห็นสีหน้าที่ตื่นกลัวของเธอ เขาไม่รู้และไม่เข้าใจเหตุผลที่อยู่เบื้องหลัง เมื่อเลอศิลป์วางสายไปแล้ว เขาก็รีบเดินไปหาเธอ

“คุณมีร่มไหม? รถของคุณอยู่ที่ไหนล่ะครับ? ผมไปส่งคุณกลับบ้านก่อนที่คุณเลอศิลป์จะมาได้นะครับ พอดีว่าเขายังต้องใช้เวลาอยู่ที่นั่นอีกสักครู่หนึ่ง”

ครรชิตทำท่าจะกางร่มในมือ แต่รษิกาห้ามเขาไว้

“ไม่เป็นไรค่ะ มีคนกำลังมารับฉัน”

ครรชิตพยักหน้าตอบรับและยืนอยู่ข้างๆ เธออย่างเงียบๆ

เมื่อเห็นว่าชายคนนี้ไม่ได้ไปไหน รษิกามองไปที่ฝนอย่างลังเล เธอรักษาระยะห่างจากเขา

ฝนเริ่มซาลงแล้ว ฉันควรจะรีบไปก่อนที่เขาจะมา

“คุณเลอศิลป์! ไหนคุณบอกว่า…” ครรชิตอุทานขึ้น

ในขณะที่เธอก้าวขาเข้าสู่สายฝน เลอศิลป์ก็ยืนอยู่ข้างหลังของเธอเสียแล้ว

แม้ว่ารษิกาจะไม่รู้ว่าทำไมครรชิตถึงพูดไม่จบประโยค แต่เธอก็ประหม่าเกินกว่าที่จะหันกลับไปดูว่ามันเกิดอะไรขึ้น

เธอรู้สึกได้ว่าอากาศหนาวเย็นจนแทบกลืนกินเธอ แต่เธอก็ไม่ลังเลเลยที่จะวิ่งเข้าไปในกลางสายฝน

ทันใดนั้นเองฝนก็หยุดตกกระทบลงที่หัวของเธอ เพราะมีร่มสีดำกำบังเธอไว้ และมืออันแข็งแกร่งก็ดึงเธอกลับไปที่ประตูทางเข้าร้าน

“นี่คุณบ้าหรือเปล่า?” เลอศิลป์ตำหนิเธอ

เขารู้ว่ารษิกาจะต้องพยายามหลบหน้าเขา เมื่อเขาวางสายจากครรชิตไป เขาจึงกล่าวลาเพื่อนๆ และรีบออกมา

เป็นไปตามที่เขาคาดไว้ เธอพยายามที่จะหลบหน้าเขาจริงๆ

เลอศิลป์รู้สึกราวกับว่าถูกเหยียบย่ำหัวใจ เมื่อเธออยากเดินตากฝนมากกว่าการต้องใช้เวลาอยู่กับเขา

เมื่อรษิการู้ว่าไม่มีทางหนี เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ และเงยหน้าขึ้นมองเขาอย่างเยือกเย็น “สวัสดีคุณเลอศิลป์ บังเอิญจริงๆ เลยนะคะ ”