หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 30

ไม่นานนัก ทั้งสามก็มายืนอยู่ตรงหน้ารษิกาแล้ว

ในอ้อมแขนของเลอศิลป์ ไอรดาจ้องไปยังหญิงสาวผู้งดงามตรงหน้า เธอมีสีหน้าแห่งความยินดีที่ไม่ค่อยแสดงออกมาบ่อยนัก

รษิกาไม่แน่ใจว่าควรจะมีปฏิกิริยาต่อการจ้องมองของสองพ่อลูกนี้อย่างไรดี

ต้องขอบคุณผู้ชายที่ยืนอยู่หน้าเลอศิลป์ที่เขาพูดออกมาทำลายความเงียบไปเสียสิ้น “คุณคือหมอที่คุณหมอคมสันแนะนำมารักษาคุณปู่อัครพลใช่ไหมครับ?”

รษิกาปรับท่าทีของเธอและยิ้มออกมา “ใช่ค่ะ ฉันชื่อรษิกา จารวิทย์”

“คุณหมอรษิกา” ชายคนนั้นยื่นมือมาทักทาย “ผมชื่อจักรภพ คชาเรศครับ นี่น้องสาวผมชื่อฝนทิพย์ คชาเรศ”

เมื่อเขาพูดจบก็หันไปหาเลอศิลป์ “ส่วนนี่… คือเราถือว่าเขาเป็นพี่ใหญ่น่ะครับ เขาชื่อเลอศิลป์ ฟ้าศิริสวัสดิ์”

รษิกาพยายามพยักหน้าอย่างใจเย็นและทักทาย “คุณจักรภพ คุณฝนทิพย์ คุณเลอศิลป์”

เมื่อเธอพูดจบ เสียงหัวเราะที่คมกริบและเปี่ยมด้วยนัยยะแฝงของเลอศิลป์ก็ดังขึ้นมา ในท่วงทำนองที่เขาหัวเราะนั้นเต็มไปด้วยความหยามเหยียด

รษิกาก้มหน้าลงเพื่อซ่อนความรู้สึกในแววตาเธอ

ฝนทิพย์มองเธอคร่าวๆ ก่อนจะเลิกคิ้วขึ้น เธอถามว่า “คุณคือคนที่บอกว่ารักษาคุณปู่ของฉันได้งั้นเหรอ? ดูหน้าตาท่าทางคุณคงอายุไล่เลี่ยกันกับเรา ฉันอยากรู้ว่าคุณเป็นหมอมานานกี่ปีแล้วล่ะ คุณแน่ใจเหรอว่ารักษาคุณปู่ได้?”

ท่าทางของเธอเป็นภาพสะท้อนเดียวกันกับที่พ่อบ้านทำเมื่อครู่นี้ไม่มีผิด