หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 327

อัญชสาอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่รษิกาก็บอกลาเธอแล้ว “ฉันยังต้องพาเด็กๆ ไปหาหมออยู่ ดูแลตัวเองด้วยล่ะ คุณเลอศิลป์ คุณอัญชสา ”

เธอพยักหน้าให้คนทั้งสองและออกไป

อัญชสาอ้าปากขณะที่เธอจ้องรษิกา จากนั้นเธอก็ปิดปากด้วยความหงุดหงิด นิ้วของเธอจิกเข้าไปในฝ่ามือขณะที่เธอพยายามระงับความโกรธ ฉันอยากจะอวดสถานะของฉันให้อีนั่นได้ฟัง แต่เหมือนมันจะไม่ได้สังเกตอะไรเลย! แล้วถ้าอิงจากท่าทีของมันก่อนหน้านี้ ฉันมั่นใจว่ามันไม่มีใจให้กับเลอศิลป์แล้ว

เมื่อกระบวนการความคิดของเธอจบลง เธอก็รู้สึกดีขึ้น เธอหันไปหาผู้ชายของเธอและพูดว่า “เลอศิลป์คะ พวกเราก็ออกไปกันเถอะ”

จากนั้นเธอก็กวาดตามองไปทางที่รษิกาเดินออกไปและบ่นว่า “คุณรษิกามารยาทแย่เนอะ เราแค่บอกเป็นห่วงลูกที่ไม่สบายของเธอเอง แต่เธอกลับแสดงกิริยาแบบนั้น ซึ่งทำให้ฉันคิดว่าฉันพูดอะไรผิดไปหรือเปล่า”

เลอศิลป์ไม่โต้ตอบใดๆ

อัญชสาหันหน้าหาเขาด้วยท่าทางสับสน

คิ้วของเขายังคงขมวดแน่นขณะเขาคอยจ้องกลุ่มครอบครัวที่ออกไป ราวกับว่าเขาไม่ได้ยินอะไรจากเธอเลย

หน้าของเธอก็กลายเป็นหน้าเศร้าหมองทันที อีนั่นมันมีดีอะไร? แม้มันจะทำกิริยาต่ำๆ แต่เขาก็ยังเป็นห่วงมันมาก!

เธอระงับความโกรธริษยาไว้และค่อยๆ ดึงแขนเสื้อเขา “เลอศิลป์ คุณกำลังคิดอะไรอยู่? หากคุณเป็นห่วงเด็ก ฉันไปเยี่ยมพวกเขากับคุณได้นะ”

พอเรื่องออกมาเป็นเช่นนั้น เธอจึงต้องเล่นบทบาทสุภาพนอบน้อมเพื่อให้เลอศิลป์คิดดีกับเธอเข้าไว้

เธอตกใจมากจนพูดไม่ออก เขาบอกให้ฉันไปหาหมอคนเดียวเหรอ?