หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 326

รษิกาตั้งสติได้และดึงตัวลูกๆ ไปอยู่ข้างหลัง เธอยิ้มให้อัญชสาอย่างห่างเหิน “ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ คุณอัญชสา มันก็แค่อาการป่วยเล็กน้อยเท่านั้นเอง”

จากนั้นเธอก็หันไปมองเลอศิลป์ “ดูเหมือนคุณจะยุ่งอยู่นะคะ คุณเลอศิลป์ ฉันจะไม่รบกวนคุณทั้งสองก็แล้วกันค่ะ”

รษิกาคว้ามือลูกทั้งสองและพยายามจะเดินหนีไปโดยไม่รอคำตอบจากเลอศิลป์และอัญชสา

หลังจากเธอก้าวออกไปได้แค่สองก้าว เลอศิลป์ก็พูดว่า “เบนนี่กับอชิไม่สบายเหรอ?”

สายตาของเขาเหลือบไปหาเด็กๆ ทั้งสองและเห็นว่าเบนนี่นั้นหน้าซีดมาก เขายังเห็นด้วยว่าเด็กชายกุมท้องไว้และมีแววตาหม่นหมอง

เด็กชายหันหน้าซีดๆ มาและพูดด้วยน้ำเสียงโกรธเคืองว่า “มันแค่ปวดท้อง! คุณควรพาผู้หญิงคนนั้นไปหาหมอได้แล้วครับ คุณเลอศิลป์ ไม่ต้องมาสนใจพวกเราหรอก!”

ชัดเจนเลยว่าเบนนี่โกรธ ทางเดินนั้นมีแต่ความเงียบขณะที่เสียงของเบนนี่ดังก้องไปทั่ว

เมื่อสัมผัสได้ถึงความเป็นศัตรูจากเด็กชาย เลอศิลป์ก็ขมวดคิ้วแน่น เขาไม่แน่ใจว่าทำอะไรผิดไปพวกเขาจึงไม่พอใจอย่างนี้

แม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้เจอกันสักพักแล้ว เด็กๆ ก็กลับปฏิบัติตัวอย่างเป็นปรปักษ์ต่อเขามากไปกว่าเดิมด้วยซ้ำ

รษิกาบอกได้เลยว่าเสียงของลูกชายนั้นดังขึ้นเรื่อยๆ เธอจึงรีบดึงเขาไปข้างหลังและขอโทษคนที่เดินผ่านไปผ่านมา จากนั้นเธอก็หันไปหาเลอศิลป์และอัญชสา “ขอโทษนะคะ เบนนี่ไม่สบายเขาก็เลยอารมณ์ไม่ดี ฉันหวังว่าจะให้อภัยเขานะคะ”

เรื่องที่อชิกับเบนนี่โดนไล่ออกจากโรงเรียนโดยไม่มีเหตุผลอะไรเลยยังคงหลอกหลอนเธออยู่

ท่าทีนอบน้อมของเธอทำให้เลอศิลป์เคร่งเครียดขึ้นมา เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าผู้หญิงคนนี้จะขอให้ฉันอภัยให้ลูกๆ เธอคิดเหรอว่าฉันจะทำร้ายลูกเธอ? ที่เราใช้เวลาอยู่ด้วยกันมันไม่พอให้เธอรู้เลยเหรอว่าฉันเป็นคนยังไง?