หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 332

เมื่อโผล่ออกจากโถงบันได อัญชสาผู้มีสีหน้าเปลี่ยนไปอย่างรุนแรงก็รีบเดินเข้าไปในห้องน้ำ เธอกัดฟันและค่อยๆ กระเทาะเฝือกที่แขนกับกำแพง แรงกระแทกทำให้ใบหน้าเธอบิดเบี้ยวทันทีจากความเจ็บปวดทรมาน

ต่อมา เมื่อเธอตรวจดูเวลาและเห็นว่าเป็นเวลาเยี่ยมของศศิตาแล้ว อัญชสาจึงรีบกลับไปที่บันไดเพื่อไปห้องคนไข้ของเธอ

แขนของเธอที่เจ็บปวดมากบวกกับการขึ้นบันไดหกถึงเจ็ดขั้นด้วยการหายใจเพียงครั้งเดียวทำให้อัญชสาเหงื่อชุ่มไปทั้งตัวเมื่อกลับถึงห้องคนไข้

เลอศิลป์ซึ่งรออยู่ด้านในและกำลังจะโทรหาเธอจนเขาได้ยินเสียงเอะอะดังมาจากประตู หลังจากมองดูรษิกาออกไปกับเด็กๆ แล้ว เขาก็ไปที่แผนกศัลยกรรมกระดูกเพื่อตามหาอัญชสา เมื่อเขาไม่เจอเธอที่นั่น เขาจึงตัดสินใจกลับมาห้องคนไข้ซึ่งก็ยังไม่เจออัญชสาอยู่ดี

“เลอศิลป์ คุณกลับมาแล้ว” น้ำเสียงของเธอมีความทุกข์ปนอยู่ข้างใน

เลอศิลป์พยักหน้า “คุณไปไหนมา?”

อัญชสาเม้มปากเป็นรอยยิ้มเจื่อนๆ “หลังออกจากแผนกศัลยกรรมกระดูก ฉันก็ไปแผนกกุมารเวชเพราะคิดว่าคุณอยู่ที่นั่น แต่พอฉันหาคุณไม่เจอ ฉันก็เลยถามหมอเกี่ยวกับอาการของลูกคุณรษิกาโดยหวังว่าฉันจะพอช่วยอะไรได้บ้าง”

เลอศิลป์ไม่ได้สนใจมากกับคำตอบของเธอ เขาจึงตอบอย่างราบเรียบว่า “ถ้าเธอต้องการให้ช่วยเหลืออะไร เธอก็คงจะพูดออกมาเองแหละ”

จากคำตอบของเลอศิลป์ เขารู้ดีว่ารษิกาจะไม่ขอความช่วยเหลือจากเขาแน่นอน นอกจากเธอจะสิ้นหวังจริงๆ

อัญชสาพยักหน้าก่อนจะนอนลงบนเตียง “ฉันดีใจมากที่หมอบอกว่าแขนฉันไม่มีอะไรร้ายแรง”

ในระหว่างที่พวกเขาพูดคุยกัน ก็มีเสียงเคาะที่ประตู

พอประตูเปิดออก ศศิตาก็เดินเข้ามาพร้อมกับสีหน้าที่เป็นกังวล จากนั้นเธอนั่งลงที่เตียงอัญชสา “วันนี้รู้สึกยังไงบ้าง? แขนเธอยังเจ็บอยู่ไหม? แล้วเลอศิลป์ดูแลเธอดีหรือเปล่า?”