หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 333

“บอกฉันที อัญชสา” ศศิตากำชับ เพราะรู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้ที่ลูกชายของเธอจะเปิดปากพูด

ใบหน้าของอัญชสาเต็มไปด้วยความประหม่า เธอจึงเหลือบมองเลอศิลป์ก่อนที่จะขมวดคิ้วยอมแพ้

หลังจากเธอลังเลอยู่สักครู่ เธอก็ก้มหน้าและอธิบายว่า “เมื่อกี้นี้ พวกเราไปเจอคุณรษิกามาขณะที่เธอพาเด็กชายทั้งสองคนมาโรงพยาบาล พอฉันเห็นว่าลูกของเธอไม่สบาย มันก็ทำให้ฉันนึกถึงไอวี่และทำให้ฉันเป็นห่วง ฉันจึงตัดสินใจให้เลอศิลป์ไปตรวจดูพวกเขาหน่อยค่ะ”

อัญชสาพูดเพิ่มเติมเพราะเธอกังวลว่าศศิตาจะไม่เชื่อเธอ “มันเป็นความคิดของฉันเองค่ะ เลอศิลป์ไม่ใช่เป็นคนคิด”

เสี้ยววินาทีหลังจากเธอพูดจบ เธอก็ส่งสายตาให้เลอศิลป์โดยบอกเป็นนัยให้เขาเล่นไปตามข้อแก้ตัวที่เธอทำให้เขา

ศศิตาไม่เชื่ออย่างชัดเจน เธอจึงถลึงตามองลูกชายของเธอ “ที่อัญชสาพูดเป็นความจริงหรือเปล่า? หรือลูกไปตรวจดูลูกชายคนอื่นขณะที่เธอกำลังบาดเจ็บอยู่กันแน่?”

เลอศิลป์ยังคงเงียบและคิ้วของเขาก็ขมวดเข้าหากัน

ศศิตารู้จักลูกชายของเธอเป็นอย่างดี เธอจึงรับรู้ว่าเขายอมรับอ้อมๆ ว่าไปเจอลูกของรษิกาและปฏิเสธข้ออ้างของอัญชสาที่บอกว่าเป็นความคิดของเธอที่จะให้เขาไป

ไม่จำเป็นต้องฉลาดหลักแหลมก็รู้ว่าเขาไปเอง

ศศิตาโมโหมาก ด้วยความคิดในหัวที่ว่าลูกชายของเธอทอดทิ้งอัญชสาที่กำลังบาดเจ็บจากการช่วยชีวิตเธอไว้

“แม้แต่ตอนนี้ อัญชสาก็พยายามปกป้องแก แล้วแกล่ะ แกเคยคิดถึงความรู้สึกเธอมาก่อนบ้างไหม? ทำไมแกเธอปล่อยให้ผู้หญิงที่บาดเจ็บอยู่เดินไปไหนมาไหนในโรงพยาบาลด้วยตัวคนเดียว? ถ้าเกิดมีใครมาชนเธอแล้วอาการมันแย่ลงล่ะ?”

อัญชสาเห็นความโกรธของศศิตา เธอจึงรีบจับมือของศศิตาไว้และทำให้เธอสงบลง “คุณศศิตา ฉันไม่เป็นไรค่ะ อาการของฉันใกล้ฟื้นตัวเต็มที่แล้ว ส่วนเรื่องของคุณรษิกา การเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยวไม่ใช่เรื่องง่ายๆ เลย แม้ว่าเธอจะทำความผิดมามากมาย แต่เด็กๆ ของเธอเป็นผู้บริสุทธ์ ดังนั้น ฉันจึงกังวลเรื่องลูกของเธอเหมือนกับเลอศิลป์”