หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 339

กล่าวอีกนัยหนึ่งคือเลอศิลป์จะไม่ข้องเกี่ยวกับอัญชสา

ศศิตาอดไม่ได้ที่จะกุมขมับ ในขณะที่พยายามเจาะจงไปที่ลูกชายของเธอ “ลูกมาที่นี่แต่เช้าเพื่อจะกวนประสาทแม่อย่างนั้นเหรอ?”

เลอศิลป์ยังคงไม่สะทกสะท้านต่อคำพูด “ผมสามารถพาแม่ไปโรงพยาบาลได้นะครับ ถ้าแม่รู้สึกไม่สบาย แต่ไม่มีทางที่แม่จะบังคับให้ผมแต่งงานกับอัญชสาได้แน่นอน!”

ทั้งแม่และลูกนิ่งเงียบอยู่ครู่หนึ่ง

ศศิตาโบกมือและแสดงท่าทางให้เขาออกไป "ไปซะ! ออกไปให้พ้นสายตาของแม่เดี๋ยวนี้!”

เลอศิลป์พยักหน้า ก่อนจากไปเขาพูดขึ้นมาว่า “ผมให้คนสองสามคนมารออยู่ที่ประตู แม่เรียกพวกเขาได้นะครับ หากต้องการความช่วยเหลือ”

ก่อนที่ศศิตาจะทันได้ตอบโต้ เลอศิลป์ก็ออกจากร้านกาแฟไปเสียแล้ว

“กำลังจะกลับไปที่บริษัทแล้วใช่ไหมครับ คุณเลอศิลป์?” คนขับถามด้วยความนอบน้อม เมื่อเลอศิลป์เดินมุ่งหน้าไปที่รถ

เลอศิลป์ขมวดคิ้ว บ้านของรษิกาแวบเข้ามาในความคิดของเขา ฉันสงสัยว่าเธอเป็นอย่างไรบ้างตอนนี้ เธอคิดอย่างที่เธอพูดเมื่อกี้จริงๆ หรือเปล่า?

เลอศิลป์คิดหนัก แต่ในที่สุดก็หลุดออกจากความคิดนั้น เขาตอบคนขับรถกลับไปว่า “กลับไปที่บริษัท!”

รถเริ่มเคลื่อนที่อย่างช้าๆ และมุ่งหน้าไปยังทิศทางของฟ้าศิริสวัสดิ์กรุ๊ป

ครรชิตรอเขาอยู่ที่ออฟฟิศตลอดช่วงเช้า

เลอศิลป์พยักหน้าเห็นด้วย เมื่อได้ยินข้อมูลจากเขา ครรชิตพูดถูก เห็นได้ชัดว่าคนขับคุ้นเคยกับเส้นทางเป็นอย่างดี การส่งรถไปที่อู่ซ่อมรถหลังเกิดเหตุอาจเป็นวิธีหนึ่งในการทำลายหลักฐานได้