หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 344

หลังจากทานอาหารกลางวัน อชิและเบนนี่อยากเล่นกับไอรดา แต่รษิกาก็เข้ามาห้ามพวกเขาทันที "ลูกสองคนเล่นกันเองก็ได้นี่ แม่จะไปส่งไอวี่กลับบ้าน"

เธออยากจะทําให้ทุกอย่างชัดเจนสำหรับไอรดา แต่เธอก็ตระหนักว่าเธอทนไม่ได้ที่จะพูดคําที่รุนแรงแบบนั้นโดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเด็กหญิงตัวเล็กๆ เพิ่งสบตาเธอ ดังนั้นทางเลือกเดียวของเธอคือการส่งไอรดากลับก่อน

แม้ว่าอชิและเบนนี่จะไม่เต็มใจที่จะแยกกันกับไอรดา แต่พวกเขาก็ยังพยักหน้าเชื่อฟังแม่ของพวกเขา

แต่ในเมื่อตอนนี้ไอรดาไม่สามารถเล่นกับพวกเขาได้เด็กชายทั้งสองก็หมดความกระตือรือร้นและยืนอยู่อย่างเงียบๆ ข้างๆ เธอและแม่ของพวกเขา

ในทางกลับกันไอรดาก็ตกใจในคําพูดของรษิกา เมื่อเธอรู้สึกว่ารษิกากำลังมองเธออยู่ เธอก็เบะปากและมองไปทางอื่นโดยที่ไม่ยอมพูดอะไรอีก

เมื่อเห็นว่าเด็กหญิงตัวเล็กๆ ทำท่าทางแบบนั้น รษิกาก็รู้สึกแสนจะเจ็บปวด

โธ่ ไอวี่ไม่เคยเมินใส่ฉันฉันมาก่อน ด้วยความสัตย์จริง ฉันไม่อยากใจร้ายกับเธอเลยถ้าฉันมีทางเลือกอื่น ฉันจะทำอย่างนั้นได้อย่างไร ฉันปฏิบัติต่อเธอเหมือนลูกสาวตัวเองที่ฉันสูญเสียไป ไม่มีอะไรที่ฉันต้องการมากไปกว่าการได้อยู่กับเธอตลอดไป แต่ฉันจะทําอะไรได้ล่ะเมื่อครอบครัวของเธอไม่อยากให้เราอยู่ใกล้กัน?

ในขณะที่เธอกำลังจ้องมองด้านข้างของใบหน้าที่ละเอียดอ่อนของไอรดา รษิกาก็ดึงสติตัวเองกลับมาและจับไหล่ของเด็กหญิงตัวเล็กๆ เบา ๆ "ไอวี่ ฉันจะไปส่งหนูกลับบ้าน โอเคไหม?"

แต่ไอรดาแสร้งทําเป็นไม่ได้ยินอะไรเลยและยังคงจ้องมองที่พื้นต่อไป น้ําตาไหลออกมาจากดวงตาของเธออีกครั้งเมื่อเธอกะพริบตา

เมื่อสังเกตเห็นท่าทีที่เปลี่ยนไปของไอรดา รษิกาก็รู้สึกจุกที่คอ ครู่ต่อมาเธอก็ขมวดคิ้วและพูดเสริมว่า "ฉันสัญญากับคุณครูพิมพ์รภาไว้แล้วว่าฉันจะพาหนูกลับบ้าน ถ้าหนูอยู่ที่นี่นานเกินไปเธอจะไปบอกพ่อของหนูแล้วเขาก็จะมาตามหาฉัน"

กล่าวอีกนัยหนึ่งคือเธอไม่ต้องการให้เลอศิลป์มาที่นี่