หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 345

รษิการู้สึกขัดแย้งกันกับตัวเองมากขึ้นเมื่อเธอได้ยินเสียงเล็กๆ ที่น่ารักในหูของเธอ

ฉันรู้ดี ฉันรู้ว่าไอวี่นั้นเห็นอกเห็นใจคนอื่นเป็นอย่างมากและคงจะรู้ว่าฉันกําลังเว้นระยะห่างกับเลอศิลป์ นั่นเป็นเหตุผลที่เธอมาหาฉันสองสามครั้งล่าสุดโดยไม่บอกให้เขารู้ ฉันสําคัญกับเธอจริงๆ งั้นเหรอ?

เมื่อเห็นว่าไอรดาน่าสงสารแค่ไหนอชิและเบนนี่ก็อดไม่ได้ที่จะพูดดีๆ กับแม่

“แม่ครับ ไหนๆ ไอวี่ก็มาที่นี่คนเดียว ทำไมไม่ให้เราเล่นกับเธออีกสักพักล่ะครับ?” เบนนี่ดึงแขนเสื้อของแม่

“แม่ครับ คุณเลอศิลป์จะไม่มาตามหาไอวี่เร็วๆ นี้หรอกครับ” อชิเสริม “ให้ไอวี่อยู่ที่นี่อีกพักนึงนะครับ!”

รษิกายังคงเงียบอยู่พักใหญ่ด้วยไม่รู้ว่าจะพูดอย่างไรดี

ส่วนไอรดา เธอเอาแต่ซุกอยู่ในอ้อมกอดของรษิกา ด้วยความกลัวว่ารษิกาอาจจะปฏิเสธเธอ ไอรดาจึงก้มหน้านิ่ง เธอไม่กล้าสบตารษิกาเลย

รษิกาเหลือบมองลูกชายทั้งสองที่กำลังส่งสายตาอ้อนวอนก่อนจะดูเวลา

อ๊ะ นี่ก็ยังไม่บ่ายโมงเลยด้วยซ้ำ เลอศิลป์คงกำลังทำงานอยู่แน่ๆ ถ้าเขาจะรู้ว่าไอวี่อยู่กับฉัน ฉันว่าเขาจะต้องรีบมาหาลูกสาวทันทีอย่างแน่นอน อีกอย่าง นี่ก็อาจจะเป็นครั้งสุดท้ายที่ฉันจะได้อยู่กับไอวี่ด้วย

เมื่อคิดได้อย่างนั้น รษิกาก็ถอนหายใจและยอมแพ้ไปในที่สุด

“ก็ได้ อยู่ที่นี่อีกสักพักนะคะ” เธอกล่าวขณะยีผมไอรดาด้วยความเอ็นดู “ไปเล่นกับฝาแฝดก่อนเถอะนะ เดี๋ยวฉันค่อยพาหนูไปส่งทีหลัง”

อชิกับเบนนี่ดวงตาเป็นประกาย และพวกเขาก็รีบชวนไอรดาไปเล่นตัวต่ออย่างรวดเร็ว

ฉันรู้สึกได้ว่าคุณรษิกาไม่เคยทำกับฉันแบบนี้มาก่อนเลย ฉันไม่ได้พาพ่อมาด้วยสักหน่อย แต่เธอก็ยังอยากจะส่งฉันกลับบ้านอยู่ดี หรือว่าตอนนี้เธอจะเกลียดฉันเหมือนที่เธอเกลียดพ่อกันนะ?