หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 347

ในอ้อมกอดของรษิกา ไอรดากําลังร้องไห้อย่างสะอึกสะอื้น เธอกระชับมือของเธอบนเสื้อของรษิกาและพูดว่า"หนูต้องการคุณ หนูอยากให้คุณรษิกาเป็นแม่ของหนู!"

รษิกาตะลึง

จากนั้นไอรดาก็พูดเสริมว่า "คุณเก่งที่สุดเลยค่ะคุณรษิกา พ่อก็ชอบคุณเหมือนกัน..."

ตอนนั้นเองที่รษิกาตั้งสติได้และเย้ยหยันตัวเอง ทําไมไอวี่ถึงได้ข้อสรุปแบบนี้? บางทีเธออาจจะคิดว่าเมื่อคนสองคนมีปฏิสัมพันธ์กันบ่อยขึ้นนั่นหมายความว่าพวกเขาชอบกัน ฉันคิดว่านั่นเป็นเหตุผลที่เธอชอบเบนนี่และอชิ ไม่ว่าฉันจะอธิบายสถานการณ์นี้ให้เธอฟังยังไง ฉันพนันได้เลยว่าเธอจะไม่มีวันเข้าใจได้ เธอจะไม่ยอมรับความจริงที่ว่าเลอศิลป์ชอบอัญชสาอย่างแน่นอน

ด้วยความคิดนั้นรษิกาก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกปวดหัว

ครู่ต่อมาเธอก็เอื้อมมือไปเช็ดน้ําตาออกจากใบหน้าของไอรดาและพูดอย่างมีไหวพริบว่า "ฉัน..ฉันน่ะ จะไม่อยู่ที่นี่ตลอดไปหรอกนะ ครั้งนี้ฉันกลับมาเพื่อทำงาน เมื่อเสร็จแล้วฉันก็จะต้องออกจากประเทศไปอีกครั้ง เพราะฉะนั้นฉันไม่สามารถเป็นแม่ของหนูได้หรอกไอวี่"

แม้ว่าเธอจะพยายามอย่างดีที่สุดแล้วที่จะตอบอย่างฉลาด แต่ไอรดาก็ยังอยากให้เธออยู่ต่อมากขึ้นอีก

หลังจากที่เธอหยุดร้องไห้ไปได้สักพัก ไอรดาก็ร้องไห้หนักขึ้น เพราะรู้ว่าเธอจะไม่สามารถเจอรษิกาได้อีกต่อไปเมื่อเธอออกจากประเทศไปแล้ว

รษิกาถึงกับผงะ และเธอรู้สึกถึงความตื่นตระหนกที่อกอันสั่นไหวของเธอ

อชิและเบนนี่ได้ยินไอรดาร้องไห้ พวกเขาจึงรีบไปที่นั่นอย่างรวดเร็ว พวกเขามองไปที่ไอรดาอย่างกังวลและถามว่า "แม่ ไอวี่เป็นอะไร?"