หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 348

ฉันจะไม่ได้เจอคุณรษิกาอีกเลย ไอรดาเสียใจเกินกว่าที่จะฟังสิ่งที่เธอบอก เมื่อรู้ว่ารษิกากําลังจะจากไป เธอก็อดไม่ได้ที่จะร้องไห้อีกครั้ง

รษิกายิ้มแล้วลูบหัวไอรดา "นี่อาจเป็นครั้งสุดท้ายที่ฉันจะได้เห็นหนู ไอวี่ อย่าร้องไห้อีกเลยนะ ยิ้มเข้าไว้ โอเคไหม?"

ไอรดาร้องไห้และส่ายหัว "อย่าทิ้งหนูไปนะคะ คุณรษิกา"

รษิกาปล่อยให้ไอรดาร้องไห้ชั่วขณะหนึ่งและปลอบโยนเธอเมื่อเธอสงบลง "หายไวๆ นะไอวี่ พอหนูโตขึ้นเป็นผู้ใหญ่แล้ว หนูก็มาเยี่ยมฉันที่ต่างประเทศได้"

ลึกๆ แล้วไอรดารู้ว่าไม่มีทางที่เธอจะโน้มน้าวให้รษิกาอยู่ต่อได้ เมื่อได้ยินคําพูดของเธอ เธอก็มีความหวัง จากนั้นเธอก็มองไปที่รษิกาอย่างไร้เดียงสาและถามว่า "จริงเหรอคะ?"

รษิกายิ้มและพยักหน้า

ไอรดายังไม่มั่นใจ "ถ้าหนูโตขึ้น คุณจะยังจําหนูได้ไหมคุณรษิกา?"

รษิกาพยักหน้าอย่างมั่นใจและตอบว่า "ทําไมฉันจะจำไม่ได้ล่ะ? หนูน่ารักขนาดนี้นะไอวี่ ฉันจะลืมหนูได้ยังไง?"

อชิกับเบนนี่รีบพูดขึ้นว่า "เราจะจําเธอได้เช่นกันไอวี่ หายไวๆนะ โอเคไหม?"

หลังจากได้รับการยืนยัน ไอรดาก็เงียบไปครู่หนึ่งก่อนที่จะพยักหน้าและเช็ดน้ําตาออกจากแก้มของเธอ "หนูจะหยุดร้องไห้เดี๋ยวนี้"

เพราะว่านี่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่คุณรษิกาจะได้เจอฉัน ฉันต้องทิ้งความประทับใจที่ดีไว้ ฉันไม่อยากให้เธอจําได้แค่ตอนที่ฉันร้องไห้ ในความคิดนั้นไอรดาพยายามยิ้มให้สวยที่สุด

เมื่อเห็นเช่นนั้นรษิกาก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก แม้ว่าเธอจะเสียใจ แต่เธอก็ทําหน้านิ่งและพูดว่า "มาเล่นตัวต่อกันเถอะ โอเคไหม? หลังจากนั้นฉันจะไปส่งหนูกลับบ้าน"

เด็กๆ พยักหน้าเชื่อฟัง

รษิกาลอบถอนหายใจ และโทษตัวเองว่าเธอนั้นช่างไร้หัวใจ เธอยังเด็กอยู่ฉันควรจะดีกับเธอ แต่เธอเป็นลูกของเลอศิลป์