หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 349

ไอรดาเงียบไปหลังจากได้ยินคําตอบของเธอ

รษิกาเปิดประตูรถและอุ้มไอรดาออกจากรถก่อนที่จะจูงมือพาเธอไปที่คฤหาสน์

จากนั้นรษิกาก็ปล่อยมือเพื่อให้ไอรดาเข้าไปในคฤหาสน์ ตอนนั้นไอรดาเงยหน้าขึ้นมองและหันไปหารษิกาอย่างเคร่งขรึม

เมื่อพวกเขาสบสายตากันหัวใจของรษิกาก็อ่อนลง เธอย่อตัวลงนั่งและมองเข้าไปในดวงตาของไอรดา "มีอะไรอยากจะบอกฉันไหม ไอวี่?"

ฉันสงสัยว่าทําไมคุณรษิกาถึงเกลียดพ่อมากจนเธออยากจะไล่พ่อออกไปทุกครั้งที่เธอเห็นเขา แต่ฉันบอกได้เลยว่าพ่อมีเจตนาดีต่อคุณรษิกาเพราะพ่อชอบเธอ ฉันหวังว่าเธอจะเลิกเกลียดพ่อ ไอรดาพยักหน้าเล็กน้อยและพูดด้วยน้ําเสียงน่ารักว่า "คุณรษิกาอย่าเกลียดพ่อเลยนะ"

เมื่อคิดว่าเธอจะได้เห็นไอรดาเป็นครั้งสุดท้าย รษิกาก็พยักหน้า

ไอรดากอดรษิกาด้วยหัวใจที่รันทด ก่อนจะเข้าไปในคฤหาสน์

รษิกาไม่กล้าเข้าไปเพราะเธอกังวลว่าเลอศิลป์และสาวใช้จะเห็นเธอ ดังนั้นเธอจึงได้แต่เฝ้าดูไอรดาจากไปก่อนจะกลับขึ้นรถ

ในตอนนั้นคติยากําลังเตรียมอาหารเย็นในคฤหาสน์ ทันใดนั้นเธอก็ได้ยินเสียงกริ่งประตูดังขึ้น เธอรีบเปิดประตูและเห็นไอรดาอยู่ที่ประตูคนเดียว เธอตกใจและมองไปรอบๆ แต่เธอไม่เห็นคนอื่น

"คุณหนู คุณหนูควรจะอยู่ที่โรงเรียนไม่ใช่เหรอคะ? ทําไมถึงกลับมาคนเดียว? ใครมาส่งคุณคะ?" คติยาถามอย่างเป็นห่วงก่อนจะพาไอรดาเข้ามาในบ้าน จากนั้นเธอก็มองไปรอบๆอีกครั้ง

ไอรดาบังคับให้ตัวเองยิ้มต่อหน้ารษิกาเท่านั้น ตั้งแต่พวกเขาแยกกันอารมณ์ของเธอก็บูดบึ้งอีกครั้ง เธอส่ายหัวอย่างไม่สนใจคำถามของคติยาก่อนที่จะขึ้นไปชั้นบน

เมื่อเห็นเช่นนั้นคติยาก็เริ่มกังวล หลังจากครุ่นคิดสักพักเธอก็ตัดสินใจโทรหาเลอศิลป์

ขณะเดียวกันรษิการู้สึกขัดแย้งกับตัวเองในใจหลังจากที่เธอขึ้นรถ