หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 35

ก่อนที่รษิกาจะทันตั้งตัวกับสถานการณ์นั้น เลอศิลป์ก็ประคองเอวเธอไว้และช่วยพยุงให้เธอยืนได้อย่างมั่นคง

เมื่อเธอเงยหน้าขึ้นมา ก็ได้เห็นกับนัยน์ตาสีเข้มของเขา

เมื่อพวกเขาสบตากัน ร่างของรษิกาก็แข็งทื่อ จากนั้นเธอก็เบือนหน้าหนีไปทางอื่นก่อนจะลุกขึ้นด้วยการเอามือยันเตียงพยุงตัวขึ้นมา

เขาคว้าตัวเธอไว้ด้วยสัญชาตญาณขณะที่เธอล้ม ทว่าเมื่อเขาเห็นเธอเลี่ยงเขาราวกับเขาเป็นเชื้อโรค แววตาเขาก็ตึงเครียดขึ้น จากนั้นเขาจึงรีบปล่อยมือจากเอวเธอทันที

“คุณกล้าพูดออกมาได้ยังไงว่าคุณวิจัยโรคที่ซับซ้อนมามากมายก่อนหน้านี้! เนี่ยนะเหรอผลของการวิจัยของคุณ? ฉันว่าไอ้ข้อมูลอ้างอิงอะไรของคุณนั่นน่ะต้องซื้อมาแน่ๆ!” ฝนทิพย์ไม่ได้สังเกตว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างคนทั้งสองและยังคงรู้สึกโกรธเคืองรษิกาอยู่

เธอจ้องมองจักรภพด้วยความโมโห “ฉันว่าเธอเป็นคนโกหกนะพี่จักรภพ! เราควรจะไล่เธอออกจากบ้านไปเดี๋ยวนี้!”

เมื่อรษิกาได้ยินเช่นนั้น เธอก็ตั้งสติได้และเยาะเย้ยออกไปว่า “ไม่แปลกใจเลยที่คุณอัครพลอาการสาหัสขนาดนี้ เพราะดูเหมือนจะมีคนคอยแทรกแซงการรักษาของเขาอยู่ตลอดเวลา ในเมื่อคุณคิดว่าฉันทำไม่ถูกต้อง งั้นฉันก็ขอตัวลาล่ะค่ะ”

จากนั้นเธอก็เริ่มเก็บเข็มของเธอกลับเข้าไปในกระเป๋า

ไม่มีใครคาดคิดว่าเธอจะถอยไปอย่างง่ายดายเช่นนี้ หลังจากที่เธอยืนยันเป็นมั่นเป็นเหมาะว่าจะรักษาอัครพลไปเมื่อครู่

จักรภพอึ้งไปชั่วขณะหนึ่งก่อนจะหลุดออกจากภวังค์ความงุนงงและเอ่ยคำขอโทษ “ผมขอโทษครับ คุณหมอรษิกา จริงๆ แล้วครอบครัวของเรามีหมออยู่หลายคน แต่เราก็มีความรู้เรื่องการฝังเข็มเพียงเล็กน้อยเท่านั้น ที่น้องสาวของผมโมโหอาจจะเป็นเพราะเธอคิดว่ามันอันตรายที่คุณฝังเข็มลงไปในจุดนั้น และเธอแค่เป็นห่วงคุณปู่เท่านั้นเองครับ ได้โปรดอภัยให้เธอด้วยเถอะ”

รษิกาไม่สนใจเขาและเก็บของต่อไป “ฉันไม่จำเป็นต้องอยู่ที่นี่เพื่อให้คนอื่นมาดูถูกดูแคลนทั้งที่ไม่รู้ว่าฉันกำลังทำอะไรอยู่ได้หรอกนะคะ ฉันมาที่นี่เพราะต้องการจะช่วยคุณอัครพลจริงๆ แต่ในเมื่อคุณฝนทิพย์ไม่เชื่อฉัน งั้นก็ช่างมันเถอะ!”

ขณะที่เธอกำลังจะพูดจบ เธอก็หยิบกล่องอุปกรณ์ทางการแพทย์และเดินตรงไปยังประตู

ด้วยความตื่นตระหนก จักรภพค่อยๆ วางร่างของอัครพลลงก่อนจะวิ่งไล่ตามเธอไป “เราคุยกันก่อนได้ไหมครับ คุณหมอรษิกา น้องสาวของผมพูดแรงเกินไป ดังนั้นผมจะบอกให้เธอมาขอโทษคุณเดี๋ยวนี้ แต่คุณช่วยกลับไปรักษาคุณปู่ต่อเถอะนะครับ”

“ไม่จำเป็นหรอกค่ะ ฉันรับคำขอโทษของคุณฝนทิพย์ไว้ไม่ไหวหรอก” น้ำเสียงของรษิกาเย็นชามาก