หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 36

เลอศิลป์ชำเลืองมองรษิกาและดึงข้อมือเธอเพื่อให้หันกลับมาก่อน จากนั้นเขาก็จ้องมองไปที่ฝนทิพย์อย่างเย็นชา "ขอโทษซะ"

ฝนทิพย์รู้สึกงุนงงเมื่อได้ยินเช่นนั้น “คุณ… คุณพูดอะไรน่ะ เลอศิลป์?”

เลอศิลป์มองเธออย่างทะนงตัวก่อนจะเปล่งรัศมีที่น่าเกรงขามออกมา “อาการของคุณปู่ตอนนี้สาหัสมาก ถ้ามีใครสามารถรักษาเขาได้ คนคนนั้นก็คงจะโผล่มาตั้งนานแล้ว เพราะตัวคุณเองก็เชิญหมอที่มีชื่อเสียงทั้งจากในและจากต่างประเทศมาทุกคนแล้ว แต่ไม่เคยมีใครรักษาคุณปู่ได้เลย”

ด้วยความตกตะลึงกับประกายตาที่ดุดันของเขา ฝนทิพย์จึงก้มหัวลงอย่างตื่นตระหนก

“นี่...” เลอศิลป์หยุดชั่วคราว ก่อนจะชำเลืองมองรษิกาและพูดต่อ “คุณรษิกาไม่มีความเกี่ยวข้องอะไรกับตระกูลคชาเรศ เธอมาที่นี่เพื่อรักษาคุณปู่เท่านั้น มันไม่เป็นไรหรอกนะถ้าคุณจะไม่เชื่อถือคุณรษิกา แต่ก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่ต้องไปทำร้ายเธอ ตระกูลคชาเรศสั่งสอนมารยาทลูกหลานกันมาแบบนี้น่ะเหรอ? ขอโทษเธอเดี๋ยวนี้!”

จักรภพเองก็รู้สึกตกใจเล็กน้อยเช่นกันขณะที่เขาจ้องมองเลอศิลป์ด้วยความไม่อยากจะเชื่อ

ฉันไม่อยากจะเชื่อเลย เลอศิลป์กำลังปกป้องคนแปลกหน้าที่เขาไม่รู้จักอย่างนั้นหรือ? แต่เขาก็ไม่ผิด เพราะฝนทิพย์เองที่พยายามไล่คุณหมอรษิกาออกไปและถึงขนาดจะลงไม้ลงมือกับเธอ ว่าแต่ทำไมวันนี้ฝนทิพย์ถึงหุนหันพลันแล่นเหลือเกินนะ?

เนื่องจากเลอศิลป์พูดสั่งสอนฝนทิพย์ จักรภพจึงเสริมว่า “เลอศิลป์พูดถูกนะ ฝนทิพย์ เธอต้องขอโทษคุณหมอรษิกาเดี๋ยวนี้เลย! ถึงเธอจะกังวลแค่ไหน เธอก็ไม่ควรปฏิบัติกับคุณหมอแบบนั้น! เธอใจร้อนมากเกินไป!”

ฝนทิพย์กัดฟันและจ้องมองทุกคน

เลอศิลป์กำลังปกป้องผู้หญิงที่อยู่ข้างหลังเขา และบังคับให้ฉันขอโทษ ไม่เพียงเท่านั้น พี่ชายของฉันยังปกป้องเธอด้วยอีกคน แม้แต่ไอวี่ยังเรียกร้องให้ฉันขอโทษ! ไม่มีทางอื่นให้ฉันเลือกเลย!

เธอลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะก้มหัวลงอย่างไม่เต็มใจ “ฉันขอโทษค่ะ คุณหมอรษิกา ฉันใจร้อนเกินไป ขอโทษด้วย ฉันไม่ควรทำร้ายคุณ”