หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 37

เมื่อไม่มีใครรบกวนเธอแล้ว การรักษาของรษิกาก็เป็นไปอย่างราบรื่นมากขึ้น

หลังจากนั้นไม่นาน เข็มเงินจำนวนหนึ่งก็ถูกปักลงไปที่หน้าอกของอัครพล

ตลอดกระบวนการทั้งหมด รษิกาพุ่งสมาธิของเธอไปที่การรักษาอย่างใจเย็นและมั่นคง

อันที่จริง เธอมีสมาธิมากจนไม่รู้ตัวเลยว่าเลอศิลป์จ้องมองเธออยู่ตลอดเวลา

เมื่อพวกเขาลงมาข้างล่าง เลอศิลป์นั้นได้อ่านเอกสารอ้างอิงของเธอจนหมดแล้ว แน่นอนว่ามันไร้ที่ติ ซึ่งนั่นก็เพียงพอให้เขาจินตนาการถึงช่วงชีวิตอันน่าตื่นเต้นของรษิกาในตลอดหกปีที่ผ่านมาได้แล้ว

อย่างไรก็ตาม นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็นเธอในมุมนี้

ขณะที่เธอกำลังทำงาน เธอดูมีสมาธิอย่างเต็มเปี่ยมและทุกๆ การเคลื่อนไหวของเธอนั้นไม่มีอาการลังเลเลยแม้แต่น้อย

เลอศิลป์ไม่เคยเห็นสิ่งนี้ในตัวรษิกามาก่อน

ความรู้สึกที่อธิบายไม่ได้ปรากฏขึ้นในใจเมื่อเขาเห็นเช่นนั้น

ที่ด้านข้าง จักรภพสังเกตเห็นรษิกาปักเข็มลงไปที่คุณปู่ของเขาและยังสังเกตสีหน้าท่าทางของเธอขณะที่เธอกำลังทำอยู่ด้วย

หลังจากฝังเข็มหลายเล่มลงบนร่างกายของอัครพล เขาก็เกิดความอิ่มเอิบใจขึ้นมาว่าบางทีเธออาจจะช่วยอัครพลได้

เช่นเดียวกับคนอื่นๆ เขาเองก็คิดว่ามันไร้สาระสิ้นดีเมื่อเธอเริ่มฝังเข็มเงินเล่มแรกลงไป

ทว่าเมื่อนึกถึงท่าทางของเธอขณะที่ทำเช่นนั้น เขาก็รู้สึกราวกับว่าเขาสามารถเชื่อใจเธอได้

ดังนั้นเขาจึงยืนกรานให้เธออยู่ต่อ

ยิ่งจักรภพเฝ้าดูการใช้เข็มอย่างชำนาญและใจเย็นของรษิกา เขาก็ยิ่งแน่ใจว่าเธอสามารถรักษาคุณปู่ของเขาได้แน่นอน

นอกจากนี้เขายังสังเกตเห็นอีกด้วยว่าจุดที่รษิกาปักเข็มลงไปนั้นเป็นจุดฝังเข็มที่อันตรายมาก หากเธอทำพลาดแม้เพียงเล็กน้อย ไม่ใช่แค่ความพยายามของเธอจะสูญเปล่า แต่อัครพลอาจเสียชีวิตได้อีกด้วย

เขาเชื่อว่ารษิกาจะไม่ยอมเอาชีวิตของอัครพลมาเสี่ยงเว้นเสียแต่ว่าเธอจะมั่นใจ

ดูเหมือนว่างานวิจัยของเธอเกี่ยวกับการฝังเข็มและจุดฝังเข็มจะถึงระดับปรมาจารย์แล้ว!

เมื่อนึกได้เช่นนั้น จักรภพก็รู้สึกปิติยินดีและนับถือเธอจากก้นบึ้งของหัวใจ

แม้ว่ารษิกาจะดูเด็กกว่าฉัน แต่เธอก็มีความสามารถมากกว่าฉันเป็นอย่างมากมาก อันที่จริง เราก็ไม่ควรตัดสินคนจากรูปลักษณ์ภายนอกเลยนี่นา

ห้องเงียบไปเกือบยี่สิบนาทีก่อนที่รษิกาจะฝังเข็มสุดท้ายลงบนร่างกายของอัครพล สีหน้าของเธอผ่อนคลายขึ้นขณะที่หน้าผากชุ่มไปด้วยเหงื่อ “เอาล่ะค่ะ เรียบร้อยแล้ว เขาจะดีขึ้นมากหลังจากที่ฉันเอาเข็มออกในอีกหนึ่งชั่วโมงถัดไป”

เธอเหลือบมองชายสองคนที่ยืนอยู่ข้างเตียง

จักรภพถอนหายใจยาวด้วยความโล่งอกและเดินเข้าไปหาอัครพลอย่างระมัดระวังแล้วถามว่า “แล้วเมื่อไรคุณปู่จะฟื้นครับ?”

“เขาควรจะฟื้นขึ้นมาเมื่อฉันเอาเข็มออกค่ะ”

รษิกาลุกขึ้นยืนและพยายามหยิบกระดาษทิชชู่เพื่อซับเหงื่อที่หน้าผาก

ในขณะที่เธอกำลังจะทำเช่นนั้น ก็มีคนดึงชายเสื้อของเธอเอาไว้

เธอชะงักและก้มหัวลงอย่างงุนงง นั่นคือตอนที่เธอได้พบกับดวงตาที่เปล่งประกายของไอรดา

แม้ว่าเธอจะรู้ว่านี่คือลูกของเลอศิลป์กับผู้หญิงคนอื่น แต่เธอก็ยังอดใจเอ็นดูใบหน้าที่น่ารักและงดงามเช่นนี้ไว้ไม่ได้

เมื่อเห็นว่ารษิกามองเธอเช่นนั้น ไอรดาก็ดึงผ้าเช็ดหน้าที่พับเรียบร้อยออกมา ก่อนจะยืนเขย่งปลายเท้าและยื่นผ้าเช็ดหน้าให้รษิกาด้วยแววตาคาดหวัง

รษิกาลังเลอยู่สองสามวินาทีก่อนที่จะยิ้มให้ "ขอบใจจ้ะ"

จากนั้นเธอก็รับผ้าเช็ดหน้าผืนนั้นมาเช็ดหน้าผาก

ไอรดายิ้มอย่างสดใสและออกไปรินน้ำใส่แก้วมาให้เธอ

เลอศิลป์เฝ้าดูอย่างเงียบๆ ขณะที่ไอรดากำลังเดินไปมาอย่างตื่นเต้น

สายตาของเขาเคร่งเครียด

นี่เป็นครั้งแรกที่ไอรดาเริ่มเข้าหาใครสักคน แต่... ฉันว่ามันก็เป็นเรื่องธรรมดาเมื่อพิจารณาจากความสัมพันธ์ของพวกเธอ

จักรภพไม่รู้เรื่องนั้น เขาจึงประหลาดใจ “ดูเหมือนว่าไอรดาจะชอบคุณนะ คุณหมอรษิกา! นี่เป็นครั้งแรกที่ผมเห็นเธอเต็มใจเข้าหาคนอื่น!”