หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 38

รษิกาตกตะลึงเล็กน้อยก่อนที่เธอจะหันไปทางเลอศิลป์ด้วยสีหน้ากังวล

เธอไม่ได้บอกความจริงกับเขาเรื่องที่ไอรดาหลงทางในวันนั้น

ฉันเดาว่าฉันจะเก็บมันเป็นความลับไม่ให้เขารู้ได้เสียอีก

ดังนั้น เธอจึงอธิบายอย่างลังเลว่า “อาจเป็นเพราะฉันพบเธอตอนที่หลงทางครั้งก่อน”

จักรภพไม่รู้ว่ามีเรื่องอะไรเกิดขึ้น เขามองสลับไปมาระหว่างไอรดาและรษิกา “ผมเดาว่าเธอทั้งสองคนถูกชะตาลิขิตให้พบกัน”

ชะตาลิขิตอย่างนั้นหรือ?

รษิกานึกถึงตัวตนของไอรดาและเม้มปากด้วยอาการโทษตัวเองก่อนจะตอบออกไปเรียบๆ ว่า “คงงั้นมั้งคะ”

จักรภพไม่ได้สังเกตเห็นความผิดปกติในตัวเธอ เขาจึงลุกขึ้นและพูดว่า “ในเมื่อคุณปู่ของผมต้องการเวลาอีกหนึ่งชั่วโมง เราก็ควรไปรอที่ชั้นล่างและดื่มน้ำกันสักหน่อยนะครับ ขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือของคุณครับ คุณหมอรษิกา”

รษิกาแอบถอนหายใจด้วยความโล่งอกเมื่อเขาเปลี่ยนหัวข้อและยอมทำตามที่เขาพูดอย่างรวดเร็ว

เลอศิลป์เดินออกไปจากข้างเตียง เขาตอบรับคำเชิญของจักรภพผ่านการกระทำ เมื่อเขาพยายามจะกอดไอรดา สาวน้อยกลับไม่สนใจเขาเลย

หลังจากที่ไอรดามอบผ้าเช็ดหน้าให้รษิกาแล้ว เธอก็ตามติดรษิกาตลอดเวลา เมื่อได้ยินว่าพวกเขากำลังจะลงไปข้างล่าง เธอก็ยื่นมือออกไปจับมือของรษิกาทันที เหมือนกับคราวที่แล้วตอนที่เธอหลงทาง

ก่อนที่มือของไอรดาจะสัมผัสกับมือรษิกาก็กลับมีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น

รษิกาหันกลับมาทันทีเพื่อหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋าของเธอ และปลายนิ้วของเธอก็ปัดผ่านเด็กหญิงตัวน้อยไป

มันไม่ง่ายเลยที่ไอรดาจะรวบรวมความกล้าเพื่อจับมือรษิกา แต่มันกลับล้มเหลวในวินาทีสุดท้าย เธอกระพริบตาช้าๆ ก่อนที่สีหน้าของเธอแสดงออกถึงความผิดหวัง และเธอเริ่มจับนู่นจับนี่เล่นเหมือนควบคุมตัวเองไม่ได้

เลอศิลป์เห็นว่าพวกเขาเกือบจะจับมือกัน สายตาของเขาก็เคร่งเครียดทันที

รษิกาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและเห็นว่าเป็นสายจากเมธินี

คืนนี้เธอฝากลูกๆ ของเธอไว้กับเมธินีเพราะเธอมีนัดที่บ้านตระกูลคชาเรศ

เมื่อเขาคิดได้เช่นนั้น ความโกรธก็ท่วมท้นอยู่ในความคิดและหัวใจของเขา

เขากัดฟันและบังคับตัวเองให้สงบลง

เพราะนั่นเป็นทางเดียวที่เขาจะต้านทานแรงกระตุ้นที่อยากจะตรึงเธอไว้กับกำแพงและตั้งคำถามกับเธอได้

จักรภพไม่สังเกตเห็นสิ่งผิดปกติระหว่างทั้งสองคนจึงยิ้มออกมาพลางถามว่า “คุณหมอรษิกาแต่งงานหรือยังครับ? ”

จิตใจของรษิกาสับสนวุ่นวายมากจนเธอได้แต่พยักหน้า

เมื่อจักรภพเห็นเช่นนั้นก็ยิ้ม “ไม่บอกไม่รู้เลยนะครับเนี่ยว่าคุณมีลูกแล้ว”

เธอกล่าวคำขอโทษ “ฉันขอโทษค่ะ ขอตัวไปรับสายก่อนนะคะ”

จากนั้นเธอก็เดินออกจากห้องไปโดยไม่หันมามองเลอศิลป์อีกเลย