หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 395

จักรภพใช้เวลานานพอสมควรกว่าเขาจะจัดการเรื่องต่างๆ ให้ราบรื่น จากนั้นเขาก็ยังคงร่วมวงสนทนากับรษิกาเพื่อคุยเรื่องอุตสาหกรรมเภสัชกรรมของเมืองหัสดินต่อไป

รษิกาต้องคุยกับเขาอย่างกล้ำกลืนฝืนทน

ทางด้านเลอศิลป์ เขาไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่กระดกไวน์ดื่มอย่างเงียบๆ

และเมื่อจักรภาพเหลือบไปเห็นว่าไวน์เหลือไม่ถึงครึ่งขวดแล้ว เขาจึงคิดว่าถึงเวลาแยกย้ายกันได้แล้ว “นี่ก็ดึกแล้ว วันนี้พอแค่นี้ก่อนดีกว่า เดี๋ยวผมจะกระตุ้นให้บริษัทสมุนไพรจัดการเวลาให้เสร็จโดยเร็วที่สุด”

รษิกาอยากกลับใจจะขาดแล้ว เธอจึงตอบตกลงทันที

ทั้งสามคนลงไปข้างล่างพร้อมกัน ในขณะที่รษิกากำลังจะจ่ายเงิน แต่จักรภพก็รีบห้ามเธอเอาไว้

“ตอนนั้นผมล้อเล่นเฉยๆ ผมจะให้คุณเลี้ยงผมได้ยังไง? ถ้าปู่ผมรู้เข้า มีหวังผมถูกถลกหนังทั้งเป็น!”

หลังจากนั้น เขาก็รีบเดินไปจ่ายเงิน ก่อนที่เขาจะขมวดคิ้วอย่างมีเลศนัยในขณะที่เดินกลับไปหาเลอศิลป์

เลอศิลป์เองก็ขมวดคิ้วโดยไม่พูดอะไร

เมื่อเธอเห็นว่าจักรภพเลี้ยงดูอัครพลมา และเงินนั้นก็แสนจะเล็กน้อยสำหรับเขา รษิกาจึงไม่รบเร้าอะไรต่อ

กว่าจะออกจากร้านก็ปาไปสามทุ่มแล้ว

แม้ว่าพวกเขาจะรู้จักกันหมด แต่รษิกาก็ดื่มไปไม่น้อย แถมยังส่งเสียงพึมพำเล็กน้อยด้วยความเมา แต่พอเมื่อได้ออกมาปะทะสายลมยามค่ำคืน มันก็ทำให้เธอสร่างเมาขึ้น

เสียงจักรภพดังขึ้นข้างๆ เธอ “คุณหมอรษิกา คุณกลับบ้านยังไง? ให้ผมไปส่งไหม?”

จริงๆ แล้วรษิกาขับรถไปเอง แต่เนื่องจากเธอดื่มไปแล้ว เธอจึงไม่สามารถขับรถกลับบ้านได้

เมื่อได้ยินเช่นนั้น รษิกาก็เงยหน้าขึ้นมองสำรวจถนนหนทาง “ขอบคุณมากค่ะคุณจักรภพ แต่ไม่เป็นไรดีกว่า เพราะบ้านฉันอยู่คนละเส้นกับบ้านตระกูลคชาเรศ เดี๋ยวฉันเรียกแท็กซี่เองค่ะ”

หลังจากนั้นเธอก็เดินไปข้างถนน

รษิกาชะงักฝีเท้า ฉันไม่ควรปฏิเสธข้อเสนอเล็กๆ น้อยๆ เช่นนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า ทั้งๆ ที่เขาเพิ่งช่วยเหลือฉันมากมายเหลือเกิน