หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 396

“คุณเลอศิลป์?”

เมื่อครรชิตเห็นเจ้านายเขาเดินมากับรษิกา เขาก็สันนิษฐานไปเองว่ารษิกาน่าจะมาขึ้นรถพวกเขา แต่ทว่าเธอกลับขึ้นรถไปกับจักรภพ ในขณะที่เลอศิลป์ยืนอยู่ข้างนอก

หลังจากนั้นครู่หนึ่ง ครรชิตจึงตัดสินใจเรียกเจ้านายเขาอย่างระมัดระวัง

เลอศิลป์ขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนที่จะก้มตัวขึ้นรถในที่สุด

ครรชิตค่อยๆ สตาร์ทรถ และขับออกไปจากลานจอดรถ

ในขณะเดียวกันบนรถอีกคันที่อยู่ติดกัน จักรภพก็ถามที่อยู่ของรษิกา ก่อนที่จะบอกให้คนขับรถขับไปส่งเธอที่บ้านก่อน

คนขับรถพึมพำรับทราบ

เขาสตาร์ทรถ แต่กลับสตาร์ทไม่ติด

หลังจากพยายามหลายต่อหลายครั้ง แต่ก็ไม่เป็นผล “ท่าทางรถจะเสียครับคุณจักรภพ” คนขับรถรายงาน

เมื่อได้ยินเช่นนั้น จักรภพก็หันไปมองรษิกาที่นั่งอยู่ข้างๆ ด้วยสีหน้าเคร่งขรึม “ตอนขามายังไม่เป็นไรเลย ทำไมจู่ๆ ถึงจะมาเสียแบบนี้ล่ะ?”

คนขับรถทำสีหน้าไม่สู้ดี “เอ่อ… คือผมก็ไม่ค่อยได้ขับรถคันนี้สักเท่าไร ผมยังไม่ได้เอาไปเช็คระยะด้วย เลยไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น คุณรออยู่ที่นี่สักครู่นะครับ เดี๋ยวผมจะกลับไปหารถคันอื่นมารับคุณ”

หลังจากนั้น จักรภพจึงหันไปหารษิกาเพื่อขอความเห็นจากเธอ

รษิกาเองก็ไม่คาดคิดว่าจะเกิดเหตุการณ์เช่นนี้ เมื่อเธอได้ยินว่าคนขับรถต้องกลับไปกลับมาวุ่นวาย เธอก็ลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะพูดว่า “รถฉันอยู่ใกล้ๆ นี่เอง เอารถฉันไปก็ได้ค่ะ”

ยังไงพรุ่งนี้ฉันก็ต้องกลับไปเอารถฉันคืน ดังนั้นก็ไม่ต่างอะไรถ้าฉันจะไปบ้านตระกูลคชาเรศแทน

เมื่อจักรภพได้ยินเช่นนั้น สีหน้าเขาก็เคร่งเครียด และความปวดหัวก็เริ่มจู่โจมเขาทันที

แย่แล้ว! ฉันลืมไปเลยว่าเธอขับรถมาที่นี่ ถ้าเราเอารถเธอไป แผนการที่วางไว้ก็จะสูญเปล่า!

คนขับรถมีท่าทีลำบากใจ เขามองเจ้านายเขาเพื่อรอฟังคำสั่ง