หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 398

ความเงียบเข้าครอบงำภายในรถ ใครๆ ก็สัมผัสได้ว่าบรรยากาศตอนนี้ช่างแตกต่างจากตอนที่มีจักรภพนั่งอยู่ด้วย ทำให้รู้สึกได้ถึงพายุที่กำลังจะเกิดขึ้น

รษิกานั่งตัวตรงและจ้องมองไปข้างหน้า เธอพยายามอย่างถึงที่สุดที่จะไม่สนใจผู้ชายที่นั่งข้างๆ

ไม่แน่ใจว่าเธอหลอนไปเองหรือเปล่า แต่เธอรู้สึกเหมือนโดนเขาจ้องมองตั้งแต่จักรภพลงรถ มันทำให้เธอรู้สึกเกร็งโดยไม่รู้ตัว

ทันใดนั้น เสียงของเลอศิลป์ก็ดังขึ้นข้างๆ เธอ

“คุณรษิกา ผมทำให้คุณไม่สบายใจอะไรหรือเปล่า?”

รษิการู้สึกโล่งใจเมื่อได้ยินเสียงเขา เธอยิ้มให้เขาก่อนที่จะพูดว่า “ทำไมคุณพูดอย่างนั้นล่ะ? คุณเลอศิลป์”

เลอศิลป์มองเธอด้วยสีหน้าเคร่งเครียด พร้อมกับพูดออกมาด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ “ถ้าไม่ใช่อย่างนั้น แล้วทำไมคุณถึงเอาแต่หลบหน้าผมล่ะ? คุณรษิกา”

รษิกาขมวดคิ้วแสร้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ “ฉันหลบหน้าคุณตั้งแต่ตอนไหนกัน? คุณเลอศิลป์ ปกติแล้วฉันก็ไม่มีโอกาสเจอคุณบ่อยๆ สักหน่อย เพราะเราเองก็ไม่ได้ทำงานร่วมกัน”

กล่าวอีกนัยหนึ่งคือพวกเขาไม่ได้มีความสัมพันธ์ส่วนตัวแล้วก็ไม่ได้ทำงานร่วมกันอีกด้วย

และจริงๆ แล้วพวกเขาไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกันในเรื่องงานเสียด้วยซ้ำ

พวกเขาแทบไม่ได้เจอกันอยู่แล้ว ดังนั้นที่บอกว่ารษิกาหลบหน้าเขามันดูไม่สมเหตุสมผล

ทันทีที่คำพูดเธอดังขึ้น อุณหภูมิในรถก็ลดลง

ขณะที่ครรชิตขับรถอยู่ เขาก็ได้แอบมองทั้งสองคนที่นั่งอยู่ด้านหลังผ่านกระจกอย่างระมัดระวัง ในใจเขาแอบเป็นกังวลแทนรษิกา

ทั้งๆ ที่รู้อยู่ว่าตอนนี้คุณเลอศิลป์อารมณ์ไม่ดี ทำไมคุณรษิกายังกล้ายั่วโมโหเขานะ?

นั่นเป็นแค่ครั้งเดียวที่เขาจู่โจมฉันตั้งแต่เรารู้จักกัน แต่ตอนนี้ฉันไม่ต้องการให้เขาทำเช่นนั้นอีกต่อไปแล้ว