หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 399

“เลิกทำแบบนี้เถอะคุณเลอศิลป์ เราสองคนก็เป็นแค่คนแปลกหน้าต่อกัน นี่มันกวนใจฉันมากเลยนะ”

รษิกาทำทีเป็นนิ่งเฉยพร้อมแสร้งทำหน้าบูดบึ้งใส่ชายที่อยู่ตรงหน้าเธอ

เมื่อเธอพูดเช่นนั้น รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ก็ปรากฏบนใบหน้าของเลอศิลป์

ทันใดนั้น เสียงอันเย็นชาของเขาก็ดังก้องขึ้นในรถ

“คนแปลกหน้างั้นเหรอ? อ๋อ แสดงว่าคุณไม่รู้สึกอะไรเลยสินะที่เลี้ยงอาหารคนแปลกหน้า แถมยังขึ้นรถมากับคนแปลกหน้าคนนี้ด้วย แต่ถึงแม้คุณจะคิดแบบนั้น ผมก็ไม่รังเกียจที่จะทำความคุ้นเคยกับคุณนะ”

รษิกาต้องการปฏิเสธ แต่เมื่อเธอเงยหน้าขึ้น เธอก็เห็นว่าชายตรงหน้าอยู่ห่างจากเธอเพียงไม่กี่เซนติเมตร

ในพื้นที่อันคับแคบนั้น ร่างล่ำๆ ของเลอศิลป์เข้ามาใกล้มากจนเธอหายใจไม่ออก

“นี่คุณทำอะไรของคุณ?” รษิกามองเขาอย่างระแวดระวัง

เลอศิลป์ค่อยๆ ฉีกยิ้ม “ผมแค่อยากแนะนำตัวเองให้คุณรู้จักน่ะ คุณรษิกา”

รษิการีบปฏิเสธอย่างเย็นชา “ฉันไม่อยากฟัง! ฉันคิดว่าเราไม่จำเป็นต้องรู้จักกัน!”

แต่เลอศิลป์กลับไม่ปล่อยให้เธอมีช่องว่างได้ปฏิเสธ เขาเริ่มพูดโดยไม่สนใจเธอ “ผมชื่อเลอศิลป์ ฟ้าศิริสวัสดิ์ ตอนนี้เป็นเจ้าของฟ้าศิริสวัสดิ์กรุ๊ป และผมเคยแต่งงานเมื่อหกปีที่แล้ว”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น รษิการู้สึกเหมือนกำลังจะโดนระเบิด เธอหรี่ตาลงด้วยความตื่นตระหนก

เลอศิลป์จับคางเธอแน่น และบังคับให้เธอเงยหน้าขึ้น

เขาจ้องตาเธอพร้อมกับพูดต่อ “บังเอิญว่าภรรยาเก่าผมชื่อเดียวกับคุณเลย เธอชื่อรษิกา จารุวิทย์ ตอนนั้นเธอหนีผมไปโดยไม่ลาสักคำ ทำแค่เพียงทิ้งข้อตกลงการหย่าเอาไว้ ผมตามหาเธอมาหกปีเต็ม ผมคิดว่าคุณน่าจะรู้ว่าเธออยู่ไหน คุณรู้ใช่ไหม? คุณรษิกา”

เขาตามหาฉันมาหกปีแล้วเหรอ? ทำไมล่ะ? เขาจะตามหาฉันทำไมกัน? เขาไม่ได้อยากจะแต่งงานกับอัญชสาเหรอ? ฉันเป็นฝ่ายเดินออกมาก็ดีแล้วนี่นา? แล้วการแต่งงานของเขากับอัญชสาก็หยุดชะงักไปตลอดหกปีที่ผ่านมา ทำไมมันเป็นอย่างนั้นล่ะ?