หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 40

เลอศิลป์มีสีหน้าเคร่งขรึมเมื่อเห็นสิ่งที่เกิดขึ้น “ลูกมีอะไรจะคุยกับเธอ? คราวหน้าถ้าลูกเจอเธอให้ทำเป็นว่าไม่รู้จักเธอและอย่าพูดคุยอะไรกับเธออีก”

ในเมื่อรษิกาจงใจไม่ยอมรับลูกสาวของเธอเอง ฉันก็จะทำตามความปรารถนาของเธอเช่นกัน

ไอรดาตกตะลึงกับน้ำเสียงของเลอศิลป์ชั่วขณะก่อนจะทำหน้าบึ้งและเขียนลงในสมุดว่า ทำไมคะ?

ก่อนที่เลอศิลป์จะทันตอบ ไอรดารีบเขียน หนูชอบเธอมาก เธอใจดีและอ่อนโยนกับหนู หนูอยากอยู่กับเธอ!

แม้ว่าเลอศิลป์จะเห็นอกเห็นใจไอรดาเมื่อเขาเห็นว่าเธอชอบรษิกามากแค่ไหน พวกเขาก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องเผชิญหน้ากับความเป็นจริง เขาตอบอย่างนิ่งเฉยว่า “เพราะเธอมีลูกของเธอเองแล้ว และเธอก็ไม่ต้องการเด็กคนอื่นอีกค่ะ”

ไอรดารู้สึกสับสนกับคำตอบของเขา

ฉันรู้ว่าเด็กชายสองคนนั้นเป็นลูกชายของเธอ แต่รษิกาก็ยังดีกับฉันมาก ถึงอย่างนั้นดูเหมือนพ่อจะเกลียดเธอ

ไอรดาอดรู้สึกผิดหวังไม่ได้

เมื่อเขาเห็นเธอเงียบไป เลอศิลป์ก็สั่งให้ผู้ช่วยออกรถ

หลังจากออกจากบ้านของตระกูลคชาเรศ เลอศิลป์รู้สึกว่ามีแรงดึงที่แขนเสื้อทำให้เขาหันไปมองไอรดาพร้อมกับขมวดคิ้วแน่น

เธอเขียนใส่สมุดว่า ถ้าอย่างนั้น แม่ของหนูอยู่ไหนคะ?

เธอมองเขาอย่างน่าสงสารในขณะที่ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความสับสน

เพราะคนสวยคนนั้นเป็นแม่ของพวกเด็กผู้ชาย หนูถึงอยู่กับเธอไม่ได้ แล้วอย่างนี้ แม่ของหนูล่ะ อยู่ที่ไหน?

คำถามของเธอทิ่มแทงหัวใจของเลอศิลป์ เขามองกลับไปที่เธออย่างเจ็บปวดด้วยไม่รู้ว่าจะตอบเธออย่างไรดี

ไอรดาถามฉันว่าแม่ของเธออยู่ที่ไหน แล้วฉันก็รู้คำตอบนั้นดี แต่ทว่า ฉันจะอธิบายความจริงที่โหดร้ายกับเธอได้ยังไง? ผู้หญิงคนนั้นไปมีครอบครัวใหม่แล้ว ถึงลูกสาวของตัวเองจะยืนอยู่ต่อหน้าต่อตา รษิกาก็จงใจไม่ยอมรับ

ยิ่งคิดก็ยิ่งเศร้า เมื่อเป็นเช่นนั้น ความเงียบอันยาวนานจึงเป็นคำตอบเดียวที่เขามีต่อเธอ