หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 411

รษิกาขมวดคิ้วด้วยความหงุดหงิดใจ เธอไม่รู้จะเริ่มต้นอย่างไรดีจึงได้แค่พูดออกไปว่า “เราพบกันโดยบังเอิญที่ชั้นล่าง!”

อย่างไรก็ตาม รณภพยังคงมองด้วยความสงสัย

เมื่อเห็นสีหน้าของเขา รษิกาเลิกขมวดคิ้วและพูดด้วยน้ำเสียงอ้อนวอน “ยังไงก็เถอะ มันไม่ใช่อย่างที่คุณคิด มันเป็นไปไม่ได้ระหว่างฉันกับเขา!”

เธอไม่ต้องการให้ใครเข้าใจผิดเกี่ยวกับความสัมพันธ์ระหว่างเธอและเลอศิลป์

เมื่อเห็นความจริงใจของเธอ รณภพก็ยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยนและหยุดขุดคุ้ยเรื่องนี้ เขาพูดขึ้นว่า “คุณลักษณ์กำลังพักผ่อนอยู่ข้างบน และคุณจักรินก็อยู่ที่นั่นด้วย พวกเขากำลังรอคุณอยู่ คุณกำลังมองหาพวกเขาอยู่ใช่ไหมล่ะ?”

รษิกาตามหาพวกเขามาตลอดทั้งวันแต่ก็ไม่เป็นผล ทันทีที่เธอได้ยินคำพูดของรณภพ เธอก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกและพยักหน้าตอบรับ “พวกเขาอยู่ที่ไหน? คุณช่วยพาฉันไปหาพวกเขาที ฉันมีเรื่องสำคัญจะคุยกับคุณจักริน และฉันก็อยากจะขอโทษคุณลักษณ์ด้วย”

รณภพเห็นด้วยอย่างเต็มใจ เขาพาเธอออกจากห้องจัดเลี้ยงและขึ้นไปชั้นบน

ในเวลาเดียวกันนั้น เลอศิลป์มองดูพวกเขาจากไป เขามองดูด้วยหน้าตาที่ไร้ความรู้สึก แต่ความโกรธเดือดพล่านอยู่ในใจ

งั้นไอ้หมอนี่เป็นสาเหตุที่ทำให้รษิกาเปลี่ยนไปอย่างนั้นเหรอ? ทำไมพวกเขาถึงขึ้นไปข้างบนด้วยกัน? พวกเขาพยายามทำอะไรกันแน่?

“คุณเลอศิลป์ครับ” หุ้นส่วนคนหนึ่งเรียกเขาอย่างระมัดระวัง

เลอศิลป์หันกลับมาด้วยสีหน้าเศร้าหมอง

อีกฝ่ายสั่นไหวโดยไม่รู้ตัว แต่ก็ยังดึงความกล้าของเขาออกมาเพื่อยื่นข้อตกลงกับเลอศิลป์

เลอศิลป์อ่านอย่างคร่าวๆ ก่อนจะเซ็นเอกสารนั้น ยิ่งเขานึกถึงรษิกา เขาก็ยิ่งรู้สึกโกรธ

ขณะที่หุ้นส่วนกำลังพูดอะไรบางอย่าง เลอศิลป์ก็หันกลับมาอย่างเย็นชาและเดินออกจากห้องจัดเลี้ยงไป

ในขณะเดียวกัน รษิกาก็เดินตามรณภพเข้าไปในห้องๆ หนึ่ง

ทันทีที่พวกเขาก้าวเข้ามา ก็มองเห็นลักษณ์ที่นั่งอยู่หัวโต๊ะ ในเวลาเดียวกัน จักรินและผู้ชายอีกสองสามคนที่ดูเหมือนจะมีตำแหน่งก็นั่งรวมตัวกันอยู่รอบๆ เขา พวกเขาหัวเราะในขณะที่กำลังพูดคุยถึงเรื่องบางอย่างอยู่