หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 410

เมื่อได้ยินเช่นนั้น สีหน้าของรษิกาก็แข็งทื่อ หลังจากนั้นเธอจึงสงบปากสงบคำมาตลอดทาง

จากนั้นรถก็ค่อยๆ จอดช้าๆ ที่ประตูทางเข้าของโรงแรมสวนดอกไม้

เมื่อพวกเขามาถึง ดูเหมือนว่างานเลี้ยงจะเริ่มขึ้นแล้วเพราะมีรถหรูหลายคันจอดอยู่หน้าโรงแรม

เมื่อเห็นเช่นนั้นรษิกาเริ่มกังวลใจและเธออยากจะรีบเข้าไปในโรงแรมให้ไวที่สุดหลังจากที่ลงจากรถ

เลอศิลป์ขมวดคิ้วและถามอย่างเย็นชา “นี่คือการแสดงความขอบคุณของคุณเหรอ? คุณรษิกา”

รษิกาหยุดเดินและหันไปที่เขาด้วยท่าทางที่งุนงง หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่งเธอก็พูดขึ้นว่า “ขอบคุณค่ะ คุณเลอศิลป์”

เมื่อพูดจบเธอหันหลังและเดินจากไป

เลอศิลป์ถามด้วยเสียงที่ประชดประชันอีกครั้ง “แค่นี้เหรอ? คุณรษิกา”

รษิการู้สึกวิตกกังวลและทำอะไรไม่ถูกในเวลาเดียวกัน อย่างไรก็ตามเธอพยายามสงบสติและตอบว่า “คุณเลอศิลป์ คุณต้องการให้ฉันทำอะไร? ตอนนี้ฉันไม่มีเวลามาเลี้ยงกาแฟคุณหรอกนะ”

ครั้งสุดท้ายที่เลอศิลป์ช่วยเธอ เธอเลี้ยงกาแฟเขาเพื่อเป็นการตอบแทน

เห็นได้ชัดว่าเธอไม่มีเวลามากพอที่จะทำเช่นนั้น

เลอศิลป์อมยิ้มและเดินไปหาเธอ “สิ่งที่ผมต้องการไม่ใช่เวลาของคุณ เพียงแต่ว่าผมต้องการคู่สำหรับงานเลี้ยงคืนนี้ ถ้าคุณไม่รังเกียจได้โปรดเข้างานไปกับผมนะครับ คุณรษิกา”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น รษิกาเม้มปากและขมวดคิ้วโดยไม่พูดอะไรสักคำ ถ้าฉันตอบรับ คนอื่นๆ คงเข้าใจความสัมพันธ์ของเราผิดแน่ๆ แต่ฉันรู้จักเลอศิลป์เป็นอย่างดีถ้าฉันไม่ทำตามที่เขาขอ เขาไม่มีทางที่จะปล่อยฉันให้หลุดมือไปง่ายๆ ต่อให้ฉันจะปฏิเสธเขา เขาก็ยังทำให้คนอื่นคิดว่าเรามีส่วนเกี่ยวข้องกัน ฉันจะยอมตามคำขอของเขาและกำหนดกฏบางอย่างไว้

เมื่อคิดเช่นนั้นรษิกาตกลงตามคำขอของเขาอย่างเฉยเมย เมื่อเลอศิลป์เอื้อมแขนของเขาออกมาเพื่อพาเธอเข้างาน เธอกลับไม่สนใจท่าทีของเขาเลย

รษิกาอดทนต่อสายตาแปลกๆ ของผู้ร่วมงานที่มีต่อเธอและกวาดสายตามองทุกคนที่นั่น โชคดีที่ฉันไม่เห็นใครจากเมืองหัสดิน จากนั้นเธอก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก ในขณะนั้นที่พวกเขาเดินด้วยกันเธอพยายามรักษาระยะห่างจากเลอศิลป์