หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 443

ในอีกไม่กี่วันข้างหน้ารษิกาจะต้องยุ่งวุ่นวายเพื่อเตรียมไปร่วมงานปรึกษาทางการแพทย์

ความรู้ความเข้าใจที่เธอมีต่อตระกูลดำรงกุลถูกจำกัดไว้เพียงข่าวลือและเว็บบอร์ดที่ หาญชัยส่งต่อมาเท่านั้น

แต่ทว่าแค่นั้นสำหรับเธอยังไม่พอ

สำหรับรษิกาแล้ว โอกาสครั้งนี้เป็นโอกาสที่ช่างหาได้ยากมากจริงๆ ถ้าเธอต้องการใช้ประโยชน์จากมัน เธอจำเป็นต้องเตรียมการให้มากที่สุด

ด้วยเหตุนี้เอง ในช่วงสองสามวันที่ผ่านมาเธอจึงกลายเป็นแขกประจำของบ้านคชาเรศ อัครพลชื่นชมเธอมาก ดังนั้นเขาจึงตอบทุกคำถามที่เธอถามเกี่ยวกับตระกูลดำรงกุล

หลังจากที่คุยกันเรื่องตระกูลดำรงกุลเสร็จ อัครพลก็บอกให้รษิกาช่วยพาเขาไปนั่ง จากนั้นเขาพูดอย่างขึงขังว่า “ก่อนหน้านี้ฉันพยายามจับคู่ให้คุณกับจักรภพ แต่ฉันรู้แล้วล่ะว่าพวกคุณไม่ได้มีความรู้สึกต่อกัน แต่ฉันว่ามันลำบากถ้าจะเลี้ยงลูกสองคนด้วยตัวเอง คุณมีคนที่ชอบหรือยัง? บอกฉันสิ เผื่อฉันจะให้คำแนะนำบางอย่างได้”

รษิกาตกตะลึงและเปลี่ยนประเด็นไม่ทันเพราะคุยกันเรื่องตระกูลดำรงกุลอยู่ จู่ๆ ก็มีประเด็นอื่นพุ่งมาหาเธอโดยไม่มีการเตือนล่วงหน้า จากนั้น เธอจึงส่ายหัวด้วยความลำบากใจเล็กน้อย “อชิและเบนนี่ต่างก็เป็นเด็กที่มีเหตุผล ฉันจึงไม่ต้องกังวลอะไรมากนัก แล้วก็การดูแลพวกเขาก็ไม่เป็นปัญหาเลย ฉันอยากจะก้าวหน้าในอาชีพการงานก่อนจะเอาสมองไปคิดเรื่องรักๆ ใคร่ๆ ค่ะ”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น อัครพลก็แสดงสีหน้าไม่ค่อยพอใจ “มันก็อาจจะไม่สำคัญสำหรับคุณ แต่เด็กทั้งสองคนก็ควรจะมีพ่อ เพราะยังไงก็แล้วแต่ เด็กๆ ทุกคนต่างก็โหยหาครอบครัวที่อยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตา”

เมื่อพูดถึงอชิและเบนนี่ รษิกาก็รู้สึกเสียใจอยู่แวบหนึ่ง แต่เธอเลือกที่จะเงียบและไม่พูดอะไรอีก

อัครพลมองไปทางอื่นแล้วพูดขึ้นมาอย่างเนือยๆ ว่า “ตัวแทนของตระกูลดำรงกุลที่มาร่วมงานในครั้งนี้เป็นชายหนุ่มที่โดดเด่นในทุกด้าน ฉันคิดว่าคุณน่าจะรับเขาไว้พิจารณา”

ไม่ทันขาดคำ เสียงของจักรภพก็ดังขึ้นที่ทางเข้าคฤหาสน์ “คุณปู่พูดแบบนั้นกับคุณหมอรษิกาได้ยังไงครับ? ในเมื่อเธอโดดเด่นมากจะอยากมีแฟนกันไปทำไมล่ะครับ? เธอก็มีแผนเป็นของตัวเองอยู่แล้วเลยไม่ได้คิดเรื่องอะไรพวกนั้นหรอก”

เลอศิลป์มีแผนการสำหรับรษิกาแล้ว ถ้าบังเอิญคุณปู่โชคดีหาคู่ให้เธอสำเร็จแล้วฉันจะไปอธิบายเรื่องพวกนี้ให้เขาฟังได้ยังไง?

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม