หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 442

หลังจากที่รษิกากลับไป อชิและเบนนี่ก็ไม่ยอมเข้าไปในโรงเรียนอย่างเด็ดขาด

ครูพิมพ์รภารู้สึกปวดหัวตอนที่เธอมองพวกเขา นี่เป็นครั้งแรกที่พวกเขาดื้อรั้นขนาดนี้

“อชิ เบนนี่ ทำไมพวกเธอถึงไม่เข้าไปข้างในก่อนล่ะจ๊ะ?” เธอก้มลงและพยายามเกลี้ยกล่อมพวกเขา

อชิเม้มปากโดยไม่พูดอะไรสักคำ

เบนนี่ยืนกะพริบตาอยู่ข้างพี่ชาย เขามองครูพิมพ์รภาด้วยท่าทางน่าสงสาร “เรากำลังรอไอวี่อยู่ครับ ครูพิมพ์รภา”

เมื่อได้ยินดังนั้นครูพิมพ์รภาก็นึกถึงความสัมพันธ์ของพวกเขากับไอรดาเธอลูบหัวพวกเขาและตอบรับคำขอของพวกเขาโดยปริยาย

หลังจากนั้นไม่นานรถของเลอศิลป์ก็ค่อยๆ เลื่อนมาหยุดที่หน้าประตูโรงเรียน จากนั้นเลอศิลป์ก็อุ้มไอรดาออกมาจากรถ

เธอลงจากรถไม่ทันไรก็เงยหน้าขึ้นมองไปรอบๆ

ทันทีที่ไอรดาเห็นอชิและเบนนี่ เธอก็มองหารษิกาแต่ก็หาไม่เจอ

ทันใดนั้น เธอได้แต่ก้มหน้าด้วยความผิดหวัง

เลอศิลป์ขมวดคิ้วแน่นเมื่อเขาเห็นว่ามีเพียงอชิและเบนนี่ เท่านั้นที่ยืนอยู่ข้างๆ ครูพิมพ์รภา

"สวัสดีค่ะ คุณเลอศิลป์” ครูพิมพ์รภาทักทายด้วยความเคารพขณะที่เธอรับไอรดามาจากเขา

ทว่าเลอศิลป์ไม่ได้กลับไปทันที แต่ยืนมองเด็กทั้งสามคน

ตั้งแต่เมื่อคืนไอวี่รู้สึกไม่มีชีวิตชีวา นั่นอาจเป็นเพราะเธอไม่ได้เจอกับรษิกา เช้าวันนี้เธอยังบอกให้มาเร็วกว่านี้เพราะหวังว่าจะไปรอเจอรษิกาที่โรงเรียน แต่ผู้หญิงคนนั้นก็ยังรีบกลับไปอีก! ไอวี่ต้องผิดหวังอย่างแน่นอน

เขาเองก็ผิดหวังอย่างมากเช่นกัน

เมื่อเห็นว่าไอรดากำลังผิดหวัง อชิและเบนนี่จึงเดินไปหาเธอด้วยความลำบากใจ พวกเขาจับมือเธอทั้งสองข้าง “แม่งานยุ่งมาก แม่บอกว่ามีงานสำคัญอย่างยิ่งที่แม่ต้องรีบไปเตรียมการ แม่ก็เลยรีบออกไป”

ก่อนหน้านี้ คุณรษิกามักจะไม่มีเวลาไปรับพวกเขาตอนที่เธองานยุ่ง บางครั้งเธอใช้งานเป็นข้ออ้างในการหลบหน้าฉัน

แม่เพิ่งบอกเมื่อเช้านี้ แต่เราจะยอมรับได้ยังไงในเมื่อตอนนี้ไอวี่หงอยไปแล้ว?