หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 45

เมื่อรู้ว่าเมธินีไปช่วยเธอรับเด็กๆ ทั้งสองวันติดต่อกันแล้ว รษิกาก็คิดว่าเธอจะไปรับพวกเขาเองในวันนั้น เธอจึงไปที่บ้านตระกูลคชาเรศในช่วงบ่ายหลังจากเสร็จงานในตอนเช้า

หลังจากที่เธอมาถึง เธอก็ตรวจอัครพลเพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีภาวะแทรกซ้อนใดๆ ก่อนที่จะทำการรักษาต่อไปด้วยการฝังเข็ม

ระหว่างรอเวลาเอาเข็มออก จักรภพก็เดินเข้ามาพร้อมเอกสารในมือ “คุณหมอรษิกาครับ นี่คือสัญญาที่ผมเตรียมไว้ หากคุณพอใจกับเงื่อนไขแล้ว คุณก็เซ็นได้เลยนะครับ”

รษิกาไม่แปลกใจ เพราะนั่นคือสิ่งที่พวกเขาคุยกันไว้เมื่อคืนก่อน หลังจากดูรายละเอียดในเอกสารแล้ว เธอก็เซ็นชื่อไว้ที่ตรงท้ายเอกสาร

เมื่อเซ็นสัญญาแล้ว ท่าทีของจักรภพที่มีต่อเธอก็เริ่มอบอุ่นผ่อนคลายขึ้นมาก “จากนี้ไปเราถือเป็นหุ้นส่วนกันแล้วนะครับ แต่ยังไงเราก็ยังต้องการความช่วยเหลือจากคุณเรื่องอาการป่วยของคุณปู่อยู่”

รษิกาพยักหน้ารับทราบ “เรื่องนั้นฉันยินดีช่วยอยู่แล้วค่ะ”

หลังจากคุยกันสั้นๆ รษิกาก็เหลือบดูเวลาและดึงเข็มออกจากร่างกายของอัครพล

แม้ว่าเธอพยายามรีบเต็มที่แล้ว แต่กว่าจะเก็บข้าวของเสร็จโรงเรียนของเด็กๆ ก็เลิกแล้ว

รษิการีบขับรถไปรับพวกเขาด้วยความรีบร้อน

ระหว่างทาง เธอสงสัยว่าพวกเด็กๆ จะกังวลไหมเพราะเธอไม่ได้บอกพวกเขาไว้ว่าเธอจะมาสาย

เมื่อเธอมาถึง นักเรียนทุกคนก็กลับไปกันหมดแล้ว ทิ้งไว้เพียงโรงเรียนอนุบาลที่ว่างเปล่า

เมื่อเดินสำรวจดูรอบๆ รษิกาก็เห็นเด็กชายสองคนนั่งอยู่บนม้านั่งเล็กๆ ในสนาม แต่ไม่มีวี่แววของคุณครูเลย

นั้นทำให้เธอรีบไปหาพวกเขาด้วยความกระวนกระวายใจ

"แม่ครับ!" เด็กแฝดรีบวิ่งมาทางเธอทันทีที่เห็นเธอ

เธอคุกเข่าลงก่อนจะลูบใบหน้าของพวกเขา "แม่ขอโทษนะคะ แม่ยุ่งมากจนลืมดูเวลาเลย”

อชิส่ายหัวด้วยความเข้าใจ “ไม่เป็นไรครับ พวกเราอยู่ที่โรงเรียนก็ปลอดภัยดี แถมยังมีคุณครูอยู่กับเราด้วย แม่ไม่ต้องกังวลเลยครับ”

เบนนี่ก็พยักหน้าตามเช่นกัน

รษิกาดูสับสนกับคำพูดของพวกเขา "คุณครูเหรอ?"

อชิชี้ไปที่มุมสนาม

รษิกามองไปตามนิ้วที่เด็กๆ ชี้ เธอจึงเห็นครูคนหนึ่งอยู่ข้างกระดานลื่น ครูมีรอยยิ้มอันอบอุ่นบนใบหน้าขณะกำลังคุกเข่าลงบนพื้นและพูดอยู่กับเด็กหญิงตัวน้อยคนหนึ่ง

เด็กหญิงวางมือไว้บนเข่าอย่างเกร็งๆ ขณะนั่งตัวตรง เธอดูน่ารักในชุดนักเรียนอนุบาล และในเวลาเดียวกัน เธอก็จ้องมองมาทางพวกเขาอย่างตั้งอกตั้งใจ

ทันทีที่เธอจำเด็กหญิงคนนั้นได้ รษิกาก็ตกตะลึง

ถ้าจำไม่ผิด นี่เป็นลูกสาวของเลอศิลป์แน่ๆ เธอก็เรียนที่นี่ด้วยเหมือนกันหรือ?

ตอนแรกไอรดาแค่มองอชิกับเบนนี่ ทว่าทันทีที่เธอเห็นรษิกาดวงตาของเธอก็สดใสขึ้นมา

เมื่อรู้ตัวว่ารษิกากำลังมองเธออยู่ ริมฝีปากของไอรดาก็โค้งขึ้นด้วยความยินดีขณะที่เธอพยายามทักทายก่อน

แต่วินาทีต่อมารษิกาก็มองไปทางอื่น ทำให้รอยยิ้มของไอรดาจางหายไปขณะที่เธอจ้องมองพวกเขาอย่างเศร้าสร้อย

เห็นได้ชัดว่ารษิกาจำฉันได้แต่เธอเลือกที่จะไม่สนใจฉัน

“แม่ครับ แม่เป็นอะไรไป? แม่เหนื่อยจากการทำงานเหรอครับ?”

อชิเขย่ามือรษิกาเมื่อเห็นว่าเธอดูใจลอย

รษิกาได้สติจึงตอบพร้อมรอยยิ้ม “ไม่เลยจ้ะ”

เบนนี่จับมือเธออย่างมีความสุขและพูดออกมาว่า “ถ้างั้น เรากลับบ้านกันเถอะครับ!”