หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 46

รษิกาพยักหน้าอย่างขอไปที ก่อนจะเดินนำเด็กๆ ไปทักทายคุณครู

ก่อนที่เธอจะไป สายตาของเธอจับจ้องไปที่ไอรดาอีกครั้งโดยไม่รู้ตัว

เมื่อไอรดาเห็นว่าพวกเขาทั้งสามกำลังจะกลับ เธอก็ลุกขึ้นยืนอย่างกระวนกระวายในขณะที่จ้องมองพวกเขาอย่างตั้งใจ

ด้วยความเป็นห่วงว่าไอรดาจะล้มลงไป ครูจึงรีบประคองเธอไว้

หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง รษิกาก็อดไม่ได้ที่จะสอบถามด้วยความกังวล "เธอเป็น… "

เมื่อรู้ว่ากำลังจะถามอะไร เด็กชายจึงตอบทันทีว่า “แม่ครับ เธอเรียนอยู่ที่นี่เหมือนกัน ที่จริงก็อยู่ห้องเดียวกับเราเลย พ่อแม่ของเธอยังไม่มารับ เธอก็เลยรออยู่กับเราครับ”

รษิกาพยักหน้ารับรู้ ขณะที่หัวใจละลายเล็กน้อยเมื่อเห็นหน้าไอรดา

กระนั้น เธอก็ไม่อยากอยู่ต่อ เพราะไม่ว่าจะเป็นเลอศิลป์หรืออัญชสาที่มารับไอรดากลับบ้าน รษิกาก็ไม่อยากจะเจอพวกเขาเลยทั้งคู่

แต่ทว่า ไอรดารู้สึกอาลัยอาวรณ์อย่างเห็นได้ชัดที่เห็นรษิกากำลังจะไป

รษิกาลูบหัวไอรดาพลางยิ้มออกมาเพราะไม่อยากทำให้เธอผิดหวัง “เดี๋ยวพ่อแม่ของหนูก็มารับแล้วล่ะ ฉันคงต้องไปก่อน หนูต้องเชื่อฟังคุณครูและรออยู่กับคุณครูนะคะ โอเคไหม?”

ขณะที่รษิกากำลังจะออกไป ไอรดาก็คว้าแขนเสื้อของเธอไว้แน่น

เมื่อไอรดาดึงรษิกาไว้ได้ รษิกาก็ลดสายตาลงและเห็นไอรดาส่ายหน้าด้วยดวงตาที่แดงก่ำเล็กน้อย

สีหน้าของไอรดาทำให้รษิการู้สึกหนักใจจนแทบขยับตัวไม่ได้

เมื่อคุณครูเห็นไอรดาไม่ยอมปล่อยรษิกาไป เธอจึงถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะเข้าไปหาเพื่ออธิบายว่า “ช่วงนี้ไอรดาสนิทกับอชิและเบนนี่มากค่ะ เนื่องจากเธอมีอาการออทิสติก จึงมีนักเรียนเพียงไม่กี่คนที่ยอมเล่นกับเธอ แต่วันแรกที่คู่แฝดเข้าห้องเรียน พวกเขาก็ได้ปกป้องเธอไว้ นั่นเป็นเหตุผลที่เธอเชื่อใจเด็กทั้งสองคน และตอนนี้เธอก็คงกลัวว่าพวกเขาจะจากไป”

หลังจากได้ยินเกี่ยวกับสถานการณ์ของไอรดา รษิกาก็ยิ่งรู้สึกอึดอัดใจมากขึ้น

เด็กหญิงตัวเล็กๆ ไม่เพียงแค่เป็นใบ้เท่านั้น แต่เธอยังมีอาการออทิสติกอีกด้วย ไม่แปลกใจเลยที่คุณครูปล่อยให้เด็กแฝดไปนั่งคอยอยู่ข้างๆ อย่างนี้

น่าเสียดายที่เธอคิดว่าจะต้องเจอเลอศิลป์และอัญชสา ทำให้รษิการู้สึกลังเลที่จะอยู่ต่อ

แม้ครูจะเกลี้ยกล่อมแล้ว แต่ไอรดาก็ไม่ยอมปล่อยรษิกาไปไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม

หลังจากนั้นไม่นาน ครูก็ขอร้องว่า “คุณรษิกาค่ะ คุณรีบอยู่หรือเปล่า? ถ้าไม่รีบ เรามาคุยกันหน่อยดีไหมคะ? ตั้งแต่อชิกับเบนนี่มาโรงเรียน ฉันยังไม่ได้คุยกับคุณเกี่ยวกับพัฒนาการของพวกเขาเลย”

รษิกาเห็นได้ชัดว่าครูอยากให้เธอรออยู่กับไอรดาก่อนโดยอ้างว่าต้องการคุยเรื่องพัฒนาการของเด็กๆ ในโรงเรียน

ในขณะเดียวกัน ไอรดาก็จ้องมองเธออย่างมีความหวังเช่นกัน

เมื่อเผชิญหน้ากับสายตาของไอรดา รษิกาซึ่งกำลังจะปฏิเสธก็พูดไม่ออก ในที่สุดเธอก็กล้ำกลืนคำพูดของเธอลงไปและพยักหน้าให้คุณครู

พอเห็นอย่างนั้น ดวงตาของไอรดาก็เป็นประกายขณะที่เธอโน้มตัวเข้าหารษิกาอย่างนิ่มนวลและจับแขนเสื้อด้านหลังของรษิกาเอาไว้

มองจากระยะไกล ดูเหมือนว่าเธอกำลังเอนตัวพิงอยู่ในอ้อมแขนของรษิกา

เมื่อรู้สึกถึงการเคลื่อนไหวเล็กน้อย รษิกาก็ไม่ได้หยุดหรือแสดงความสนใจใดๆ เธอกลับคุยเรื่องลูกชายของเธอกับคุณครูราวกับว่าเธอไม่รู้อะไรเลย