หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 46

รษิกาพยักหน้าอย่างขอไปที ก่อนจะเดินนำเด็กๆ ไปทักทายคุณครู

ก่อนที่เธอจะไป สายตาของเธอจับจ้องไปที่ไอรดาอีกครั้งโดยไม่รู้ตัว

เมื่อไอรดาเห็นว่าพวกเขาทั้งสามกำลังจะกลับ เธอก็ลุกขึ้นยืนอย่างกระวนกระวายในขณะที่จ้องมองพวกเขาอย่างตั้งใจ

ด้วยความเป็นห่วงว่าไอรดาจะล้มลงไป ครูจึงรีบประคองเธอไว้

หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง รษิกาก็อดไม่ได้ที่จะสอบถามด้วยความกังวล "เธอเป็น… "

เมื่อรู้ว่ากำลังจะถามอะไร เด็กชายจึงตอบทันทีว่า “แม่ครับ เธอเรียนอยู่ที่นี่เหมือนกัน ที่จริงก็อยู่ห้องเดียวกับเราเลย พ่อแม่ของเธอยังไม่มารับ เธอก็เลยรออยู่กับเราครับ”

รษิกาพยักหน้ารับรู้ ขณะที่หัวใจละลายเล็กน้อยเมื่อเห็นหน้าไอรดา

กระนั้น เธอก็ไม่อยากอยู่ต่อ เพราะไม่ว่าจะเป็นเลอศิลป์หรืออัญชสาที่มารับไอรดากลับบ้าน รษิกาก็ไม่อยากจะเจอพวกเขาเลยทั้งคู่

แต่ทว่า ไอรดารู้สึกอาลัยอาวรณ์อย่างเห็นได้ชัดที่เห็นรษิกากำลังจะไป

รษิกาลูบหัวไอรดาพลางยิ้มออกมาเพราะไม่อยากทำให้เธอผิดหวัง “เดี๋ยวพ่อแม่ของหนูก็มารับแล้วล่ะ ฉันคงต้องไปก่อน หนูต้องเชื่อฟังคุณครูและรออยู่กับคุณครูนะคะ โอเคไหม?”

ขณะที่รษิกากำลังจะออกไป ไอรดาก็คว้าแขนเสื้อของเธอไว้แน่น

เมื่อไอรดาดึงรษิกาไว้ได้ รษิกาก็ลดสายตาลงและเห็นไอรดาส่ายหน้าด้วยดวงตาที่แดงก่ำเล็กน้อย

รษิกาเห็นได้ชัดว่าครูอยากให้เธอรออยู่กับไอรดาก่อนโดยอ้างว่าต้องการคุยเรื่องพัฒนาการของเด็กๆ ในโรงเรียน

ในขณะเดียวกัน ไอรดาก็จ้องมองเธออย่างมีความหวังเช่นกัน

เมื่อเผชิญหน้ากับสายตาของไอรดา รษิกาซึ่งกำลังจะปฏิเสธก็พูดไม่ออก ในที่สุดเธอก็กล้ำกลืนคำพูดของเธอลงไปและพยักหน้าให้คุณครู

พอเห็นอย่างนั้น ดวงตาของไอรดาก็เป็นประกายขณะที่เธอโน้มตัวเข้าหารษิกาอย่างนิ่มนวลและจับแขนเสื้อด้านหลังของรษิกาเอาไว้

มองจากระยะไกล ดูเหมือนว่าเธอกำลังเอนตัวพิงอยู่ในอ้อมแขนของรษิกา

เมื่อรู้สึกถึงการเคลื่อนไหวเล็กน้อย รษิกาก็ไม่ได้หยุดหรือแสดงความสนใจใดๆ เธอกลับคุยเรื่องลูกชายของเธอกับคุณครูราวกับว่าเธอไม่รู้อะไรเลย