หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 47

“ฉันเข้าใจว่าคุณเพิ่งกลับมาจากต่างประเทศพร้อมกับอชิและเบนนี่ เมื่อรู้ว่าพวกเขาเติบโตในต่างประเทศ ฉันก็แปลกใจที่เห็นพวกเขาพูดภาษาชวาลาได้ดีขนาดนี้”

เนื่องจากการพูดคุยเป็นเพียงข้ออ้าง ครูจึงพูดถึงเรื่องเล็กๆ น้อยๆ และการเรียนของอชิและเบนนี่ในห้องเรียนนั้นน่าประทับใจมากจนไม่มีอะไรจะต้องตำหนิเลย

รษิกาพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม “คงเพราะว่าที่นั่นมีชาวชวาลามากมายให้พวกเขาได้คุยด้วยล่ะมั้งคะ”

ในขณะเดียวกัน เด็กชายทั้งสองไม่พูดอะไรกันสักคำ พวกเขาเพียงแค่ยิ้มอย่างเชื่อฟัง และจะคอยพยักหน้าตามสิ่งที่แม่พูด

เมื่อเห็นว่าพวกเขามีความประพฤติดีเพียงใด ครูก็อดไม่ได้ที่จะชมเชย “นอกจากภาษาชวาลาและ ภาษายศคีรีแล้ว พวกเขาดูเหมือนจะพูดภาษาพาตารัฐได้ด้วยใช่ไหมคะ?”

“อืม… พวกเขาน่าจะเรียนรู้มาจากเพื่อนร่วมงานของฉันตอนอยู่ที่ต่างประเทศค่ะ”

รษิกาลูบผมของเด็กชายทั้งสอง

ครูอุทานด้วยความประทับใจ “ต้องบอกว่าพวกเขาฉลาดมากที่ไม่เพียงเชี่ยวชาญทั้งสามภาษาตั้งแต่อายุยังน้อยเท่านั้น แต่พวกเขาก็ยังเข้าใจหลักสูตรประถมศึกษาอีกด้วย เมื่อรวมกับความน่ารักของพวกเขาแล้วจึงถือเป็นคุณสมบัติที่ยอดเยี่ยมมากเลยนะคะ คุณมีลูกที่เป็นเด็กพิเศษมากจริงๆ ค่ะ!”

รษิกายิ้มแย้มแจ่มใสด้วยความภาคภูมิใจที่ได้รับคำชม “คุณครูชมเราเกินไปแล้วล่ะค่ะ พวกเขาเป็นแค่เด็กธรรมดาที่ชอบเรียนรู้เท่านั้นเอง”

ขณะที่พวกเขาคุยกัน รษิกายังคงระแวดระวังว่าจะมีคนมารับไอรดาหรือไม่

เมื่อดูเวลา เธอก็นึกขึ้นได้ว่าผ่านไปนานมากแล้ว

เธอถามด้วยความเป็นห่วงขึ้นมาทั้นทีว่า “ว่าแต่ พ่อแม่ของเด็กหญิงคนนี้จะมาถึงเมื่อไรคะ?”

คุณครูมองดูนาฬิกาแล้วตอบว่า “น่าจะเร็วๆ นี้ล่ะคะ”

หลังจากพยักหน้าตอบ รษิกาก็ลดสายตาไปมองไอรดา

ไอรดายังคงยืนอยู่ข้างๆ รษิกาในขณะที่จับแขนเสื้อของรษิกาเอาไว้แน่นราวกับกลัวว่ารษิกาจะหนีไป

รษิกายอมแพ้เมื่อรู้ว่ากลับออกไปไม่ได้ เธอจึงหันไปหาพวกเด็กๆ “พวกลูกไปรอแม่ที่รถก่อนได้ไหมจ๊ะ?”

เด็กๆ พยักหน้าอย่างเชื่อฟัง จากนั้นทั้งสองคนเดินไปที่หระตูทางเข้าโรงเรียนอนุบาล

เมื่อเห็นลูกๆ ขึ้นรถไปเรียบร้อยแล้ว รษิกาก็ละสายตาจากพวกเขา

จะเป็นการดีกว่าที่กันพวกลูกๆ ให้หลบไปก่อน เพราะเธอคงไม่สามารถเลี่ยงการพบกับสองคนนี้ได้อย่างแน่นอน

เมื่อถึงประตูทางเข้าโรงเรียนอนุบาล อชิและเบนนี่ขึ้นรถไปทีละคนก่อนจะมองออกไปนอกหน้าต่าง

“พี่คิดว่าทำไมแม่ถึงให้เราออกมารอที่นี่ก่อน?” เบนนี่ถามอย่างสงสัยขณะที่เอามือเท้าคางตัวเองไว้

อชิเก็บกระเป๋านักเรียนก่อนจะร่วมวงมองออกไปนอกหน้าต่างกับน้องชาย “เพราะว่าพ่อกำลังจะมาแล้วยังไงล่ะ”

ด้วยเหตุผลแปลกๆ ทำให้แม่ไม่อยากให้พวกเราเจอพ่อ แต่ถึงอย่างนั้นแม่ก็ไม่รู้ว่าพวกเรารู้ตัวตนที่แท้จริงของพ่อและรู้แล้วด้วยซ้ำว่าเขาหน้าตาเป็นยังไง

ขณะที่เด็กชายทั้งสองยังคงจ้องออกไปข้างนอก รถโรลส์รอยซ์ก็แล่นมาจอดที่ข้างถนน

ชายผู้สูงตระหง่านในชุดเสื้อเชิ้ตแขนยาวและกางเกงขายาวก้าวลงมาจากรถ

นับตั้งแต่รถแล่นเข้ามา เบนนี่ก็เฝ้าดูอย่างใกล้ชิด จนเมื่อชายคนนั้นออกมาจากรถ เขาก็จ้องไปที่ชายคนนั้นและสะกิดอชิ “อชิ ดูสิ คนนั้นใช่พ่อหรือเปล่า?”

หลังจากหันไปมองชายคนนั้น อชิก็พยักหน้าด้วยความมั่นใจ

ไม่ต้องสงสัยเลยว่านั่นคือผู้ชายที่ฉันเห็นในอินเตอร์เน็ต!

เมื่อได้รับการยืนยันจากอชิ เบนนี่ก็อดไม่ได้ที่จะเอ่ยปากชมออกมาดังๆ ว่า “ตัวจริงพ่อดูเท่มากกว่าตอนดูในรูปอีก”

ขณะที่เขาพูด อชิก็จ้องเขาเขม็ง

“ฉันบอกนายแล้วไม่ใช่เหรอว่าห้ามชอบเขา?”

อชิทำหน้าบูดบึ้ง เขาจ้องมองชายที่อยู่ข้างนอกราวกับว่าเขาเป็นศัตรูคู่อาฆาตของพวกเขา

นี่คือคนที่ทิ้งแม่กับพวกเราไปนะ!

หลังจากที่โดนพี่ชายตักเตือน เบนนี่ก็หุบปากไปอย่างเจื่อนๆ