หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 47

“ฉันเข้าใจว่าคุณเพิ่งกลับมาจากต่างประเทศพร้อมกับอชิและเบนนี่ เมื่อรู้ว่าพวกเขาเติบโตในต่างประเทศ ฉันก็แปลกใจที่เห็นพวกเขาพูดภาษาชวาลาได้ดีขนาดนี้”

เนื่องจากการพูดคุยเป็นเพียงข้ออ้าง ครูจึงพูดถึงเรื่องเล็กๆ น้อยๆ และการเรียนของอชิและเบนนี่ในห้องเรียนนั้นน่าประทับใจมากจนไม่มีอะไรจะต้องตำหนิเลย

รษิกาพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม “คงเพราะว่าที่นั่นมีชาวชวาลามากมายให้พวกเขาได้คุยด้วยล่ะมั้งคะ”

ในขณะเดียวกัน เด็กชายทั้งสองไม่พูดอะไรกันสักคำ พวกเขาเพียงแค่ยิ้มอย่างเชื่อฟัง และจะคอยพยักหน้าตามสิ่งที่แม่พูด

เมื่อเห็นว่าพวกเขามีความประพฤติดีเพียงใด ครูก็อดไม่ได้ที่จะชมเชย “นอกจากภาษาชวาลาและ ภาษายศคีรีแล้ว พวกเขาดูเหมือนจะพูดภาษาพาตารัฐได้ด้วยใช่ไหมคะ?”

“อืม… พวกเขาน่าจะเรียนรู้มาจากเพื่อนร่วมงานของฉันตอนอยู่ที่ต่างประเทศค่ะ”

รษิกาลูบผมของเด็กชายทั้งสอง

ครูอุทานด้วยความประทับใจ “ต้องบอกว่าพวกเขาฉลาดมากที่ไม่เพียงเชี่ยวชาญทั้งสามภาษาตั้งแต่อายุยังน้อยเท่านั้น แต่พวกเขาก็ยังเข้าใจหลักสูตรประถมศึกษาอีกด้วย เมื่อรวมกับความน่ารักของพวกเขาแล้วจึงถือเป็นคุณสมบัติที่ยอดเยี่ยมมากเลยนะคะ คุณมีลูกที่เป็นเด็กพิเศษมากจริงๆ ค่ะ!”

รษิกายิ้มแย้มแจ่มใสด้วยความภาคภูมิใจที่ได้รับคำชม “คุณครูชมเราเกินไปแล้วล่ะค่ะ พวกเขาเป็นแค่เด็กธรรมดาที่ชอบเรียนรู้เท่านั้นเอง”

ขณะที่พวกเขาคุยกัน รษิกายังคงระแวดระวังว่าจะมีคนมารับไอรดาหรือไม่

เมื่อดูเวลา เธอก็นึกขึ้นได้ว่าผ่านไปนานมากแล้ว

เธอถามด้วยความเป็นห่วงขึ้นมาทั้นทีว่า “ว่าแต่ พ่อแม่ของเด็กหญิงคนนี้จะมาถึงเมื่อไรคะ?”

คุณครูมองดูนาฬิกาแล้วตอบว่า “น่าจะเร็วๆ นี้ล่ะคะ”

หลังจากพยักหน้าตอบ รษิกาก็ลดสายตาไปมองไอรดา

ไอรดายังคงยืนอยู่ข้างๆ รษิกาในขณะที่จับแขนเสื้อของรษิกาเอาไว้แน่นราวกับกลัวว่ารษิกาจะหนีไป

รษิกายอมแพ้เมื่อรู้ว่ากลับออกไปไม่ได้ เธอจึงหันไปหาพวกเด็กๆ “พวกลูกไปรอแม่ที่รถก่อนได้ไหมจ๊ะ?”

เด็กๆ พยักหน้าอย่างเชื่อฟัง จากนั้นทั้งสองคนเดินไปที่หระตูทางเข้าโรงเรียนอนุบาล