หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 452

หนุ่มๆ คิดว่าพวกเขาเดาถูกและหยุดโมโห พวกเขากลับปลอบรษิกาว่า “แม่ครับ ถ้าแม่ไม่อยากเจอคุณเลอศิลป์ก็ไม่เป็นไรนะครับ พวกเราจะดูแลไอวี่เป็นอย่างดี!”

เพราะเลอศิลป์เป็นคนใจร้ายพอที่จะทิ้งพวกเขาและรษิกาไว้ เด็กๆ จึงไม่อยากเจอเขาเช่นกัน

รษิกายิ้มอย่างอ่อนโยนด้วยความภาคภูมิใจในลูกชายสองคนของเธอและพูดว่า "แม่รู้ว่าพวกหนูจะทำได้ แม่เห็นแล้ว"

เมื่อเด็กชายทั้งสองได้ยินดังนั้น พวกเขาก็ยืดอกอย่างภาคภูมิใจ

บรรยากาศในรถเริ่มมีชีวิตชีวา

รษิกาก็เริ่มผ่อนคลายเช่นกัน เธอจะตอบสนองต่อเด็กชายอย่างใจเย็นไม่ว่าพวกเขาจะพูดอะไรกับเธอก็ตาม

หลังจากที่พวกเขากลับถึงบ้าน รษิกาถึงกับลงมือทำอาหารเย็นกับลิสาให้เด็กๆ ทาน ซึ่งถือเป็นโอกาสที่หาได้ยาก

หลังอาหารเย็น รษิกาเล่นกับพวกเขาสักพัก จากนั้นเธอก็กลับไปที่ห้องหลังจากที่พวกเด็กๆ หลับสนิทไปอย่างรวดเร็ว

อารมณ์ของเธอพลุ่งพล่านเมื่อนึกถึงสีหน้าของไอรดาตอนที่เห็นรษิกาในตอนบ่าย

ก่อนหน้านี้ที่ไอรดามาเจอฉัน เธอเต็มไปด้วยความสุข

แต่เมื่อฉันไม่ได้อยู่ใกล้ๆ ไอรดาก็ดูหดหู่อย่างเห็นได้ชัด

ไม่น่าแปลกใจเลยที่อชิกับเบนนี่จะอารมณ์เสียมากในช่วงสองสามวันที่ผ่านมาตอนที่พวกเขากลับถึงบ้าน

เธออยากจะเข้าไปกอดไอรดา แต่เธอก็ไม่อยากเสียโอกาสในการเข้าร่วมการให้คำปรึกษาทางการแพทย์

เพราะเธอไม่รู้จริงๆ ว่าศศิตากำลังแอบจับตาดูอยู่หรือไม่

ในขณะที่กำลังจมอยู่กับห้วงความคิด เธอได้รับข้อความจากจักรภพซึ่งมีข้อความว่า คุณปู่เขียนจดหมายรับรองเรียบร้อยแล้วนะครับ มารับได้เลยตอนที่คุณพอมีเวลา

หลังจากอ่านข้อความแล้ว รษิกาก็กลับมามีสติและตอบกลับว่า ฉันจะไปรับเองค่ะ เป็นพรุ่งนี้บ่ายสะดวกไหมคะ?

จักรภพเลิกคิ้วและตอบว่าได้ จากนั้นเขาก็เปลี่ยนไปดูประวัติการส่งข้อความถึงเลอศิลป์ทันที

จักรภพแตะหน้าจอและส่งข้อความ เลอศิลป์นายมาเยี่ยมคุณปู่ครั้งล่าสุดนี่มันนานแค่ไหนแล้ว?

เขาตอบว่า ช่วงนี้สุขภาพของคุณปู่เป็นยังไงบ้าง? สองสามวันนี้ฉันไม่ค่อยว่างเลย

จากนั้นไม่นานจักรภพก็ตอบกลับมา เขาแข็งแรงที่ดี แต่คุณหมอรษิกาจะมารับจดหมายแนะนำตัว นายแน่ใจเหรอว่าวันพรุ่งนี้ไม่อยากมาเยี่ยมคุณปู่น่ะ?