หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 469

รษิกาสามารถโน้มน้าวเด็กอื่นได้เช่นกัน เธอเกลี้ยกล่อมพวกเขาให้นอนลงที่เตียงเพื่อที่เธอจะได้ตรวจพวกเขา

เด็กส่วนมากนั้นสุขภาพดี หลังจากรับขนมจากรษิกาไป พวกเขาก็ออกไปอย่างมีความสุข

เด็กที่เหลือเป็นเด็กที่มีโรคประจำตัว พวกเขาหลบอยู่ในมุมหนึ่ง เด็กเหล่านั้นร้องไห้ออกมาเบาๆ เมื่อแพทย์ต้องการให้ตรวจร่างกายอีกครั้ง พวกเขาจะขดตัวและปฏิเสธที่จะให้ความร่วมมือ

เนื่องจากพวกเขาถูกทอดทิ้งตั้งแต่ยังเด็ก พวกเขาจึงไม่กล้าร้องไห้เสียงดังและเอาแต่สะอื้นไห้อยู่เงียบๆ

ในตอนนั้น บรรยากาศของห้องตรวจเต็มไปด้วยความตึงเครียด

รษิกาปวดใจขณะที่เธอมองเด็กเหล่านั้น แม้ว่าเธอจะรับไม่ไหวแล้ว แต่เธอก็ต้องระงับความรู้สึกและปลอบโยนพวกเขา “อย่าร้องไห้เลยนะจ๊ะ พวกหนูกล้าหาญมากไม่ใช่เหรอ? พวกหนูแค่รู้สึกไม่สบายตัวนิดหน่อย มันไม่ใช่เรื่องใหญ่เลย! เรามาที่นี่เพื่อช่วยรักษาหนูนะคะ! ถ้าหนูเชื่อฟัง ก็จะหายในไม่ช้าเลยล่ะ!”

เมื่อรู้ว่าพวกเขาป่วย เด็กเหล่านั้นก็ยิ่งกลัวมากกว่าเดิม พวกเขาไม่ได้ยินสิ่งที่รษิกาเอ่ยปลอบและร้องไห้กันต่อไป

รษิกาปวดใจมากๆ เธออดไม่ได้ที่จะลูบใบหน้าของเด็กคนหนึ่ง “อย่ากลัวไปเลยนะ! หมออยู่ที่นี่กับหนู พวกหนูทุกคนจะต้องหายและเติบโตอย่างแข็งแรง!”

ขณะที่เธอพูดอยู่นั้น เธอก็อดนึกถึงลูกของเธอที่เสียไปตั้งแต่แรกเกิด และไอรดาที่ต้องมีอาการป่วยทางจิตใจ เธอจ้องมองเด็กเหล่านั้นที่อยู่ตรงหน้าด้วยดวงตาแดงก่ำ

เมื่อเด็กๆ เห็นว่ารษิกาเริ่มตาแดง พวกเขาก็รู้ว่ามันเป็นเพราะพวกเขานั่นเอง เสียงสะอื้นของพวกเขาจึงค่อยๆ เบาลง

พอได้เห็นเด็กๆ เริ่มระวังตัว รษิกาก็ไม่รู้จะพูดว่าอย่างไร เธอกลัวว่าถ้าเธอพูดไป เธอคงจะมีน้ำเสียงเหมือนกับกำลังร้องไห้อยู่

รณภพกับเจตนินยืนอยู่ข้างหลังเธอ เมื่อพวกเขาเห็นเธอปลอบเด็กๆ อย่างอดทนแล้ว พวกเขาก็เงียบไปทั้งคู่

หัวใจพวกเขาเองก็เจ็บปวดอยู่เช่นกัน แต่เพราะไม่รู้ว่าจะปลอบเด็กๆ อย่างไร พวกเขาจึงทำได้แค่จ้องมองอยู่อย่างนั้นเท่านั้นเอง

แม้ว่าเจตนินจะไม่ได้เห็นแบบนี้เป็นครั้งแรก แต่เขาก็ไม่เคยรู้สึกปวดใจแบบนี้มาก่อนเลย