หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 468

เมื่อดนัยได้ยินที่รณภพพูด เขาก็หายโมโหทันที แม้ว่าเขาจะเงียบขรึม แต่เขาก็อดไม่ได้ที่จะดูหมิ่นรษิกา

เขาเป็นหนึ่งในบรรดาแพทย์แผนโบราณระดับสูงของชวาลา นอกจากผู้ที่มาจากตระกูลอันทรงเกียรติไม่กี่ตระกูลแล้ว แพทย์แผนโบราณคนอื่นๆ จะปฏิบัติต่อเขาด้วยความเคารพสูงสุด

เขายังรู้จักแพทย์แผนโบราณคนอื่นๆ ในชวาลามากมายด้วย

แต่เขาไม่รู้เลยว่ารษิกาเป็นใคร มันก็ชัดเจนอยู่แล้วว่าเธอไม่ได้โดดเด่นอะไรมากนัก

ถ้าเธอไม่มีคุณรณภพกับคุณเจตนินหนุนหลังเธออยู่ เธอก็คงไม่กล้ามาพูดกับฉันอย่างนี้แน่นอน!

เมื่อเห็นว่าดนัยยอมจำนนแล้ว รณภพก็หันไปพยักหน้าและให้ความมั่นใจกับเธอ

รษิกาพูดอย่างซาบซึ้งว่า “ขอบคุณนะ รณภพ ไม่ต้องห่วง ตอนนี้ฉันไม่เป็นไรค่ะ”

ตอนแรกเธอค่อนข้างประหม่า แต่ด้วยการยั่วยุจากดนัย ความกังวลนั้นก็ถูกแทนที่ไปด้วยความโมโห สิ่งที่เธอต้องทำมีเพียงแค่ต้องพิสูจน์ตัวเองให้ดนัยเห็นและลบล้างอคติที่เขามีต่อเธอ

รณภพถอนหายใจโล่งอกเมื่อเขาเห็นว่าเธอไม่ได้กระทบกระเทือนใจใดๆ

ส่วนอีกด้านหนึ่งนั้น เจตนินจ้องมองพวกเขาอย่างครุ่นคิด

หลังจากได้พบรณภพในห้องทำงานเมื่อครู่นี้ เขาก็รู้ว่าคนทั้งสองรู้จักกัน

แต่เขาไม่คิดว่ารณภพกับรษิกาจะสนิทกันมากขนาดนี้

ห้องตรวจนั้นเงียบไปชั่วขณะหนึ่ง

จากนั้น เสียงวุ่นวายก็ดังก้องมาจากประตูก่อนที่พนักงานจะแจ้งว่า “คุณเจตนินครับ การให้คำปรึกษาทางการแพทย์เริ่มแล้วนะครับ เด็กๆ มากันแล้ว”

เมื่อได้ยินอย่างนั้น พวกเขาก็ปรับอารมณ์เข้าสู่การทำงาน พวกเขาปรับสีหน้าและมองไปยังประตูห้องตรวจพร้อมกับรอยยิ้ม

เด็กๆ ที่น่ารักสี่คนเดินเรียงแถวเข้ามา

เมื่อรษิกาเห็นสีหน้าของเด็กคนนั้น เธอก็อดไม่ได้ที่จะนึกถึงไอรดาที่มีท่าทีหวาดหวั่นเหมือนกันในตอนที่พวกเขาเจอกันครั้งแรก

เมื่อคิดได้อย่างนั้น สีหน้าของรษิกาก็ยิ่งอ่อนโยนมากขึ้นขณะที่เธอมองเด็กคนนั้นอย่างมีน้ำอดน้ำทน

ผ่านไปสักพัก เด็กหญิงก็ยื่นมือมาหาเธออย่างระมัดระวังและจับนิ้วของรษิกาไว้

รษิกาถอนหายใจด้วยความโล่งอก เธอพาเด็กหญิงไปที่เตียงและบอกให้เธอนอนลง

เด็กอีกสามคนอยากจะตามรษิกามาด้วยโดยไม่รู้ตัว แต่เมื่อชายสามคนมาขวางทางพวกเขาไว้ พวกเขาก็ประหม่าขึ้นมาทันที

รษิกาหันไปมองพวกเขา เธอส่ายหน้าก่อนจะบอกเด็กๆ ว่า “พวกหนูไม่ต้องรอให้หมอเป็นคนตรวจหรอกค่ะ ถ้าให้คุณหมอคนอื่นตรวจเสร็จ หมอก็จะให้ขนมหนูเหมือนกันนะ!”

เมื่อเด็กๆ ได้ยินเช่นนั้น พวกเขาก็ลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะนอนลงที่เตียงอีกสามเตียงที่เหลือ