หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 467

หลังจากเจตนินอธิบายจบแล้ว ห้องตรวจก็เงียบลงอีกครั้งหนึ่ง ดนัยรีบเข้าไปหาเจตนินและถามว่า “คุณเจตนินครับ การให้คำปรึกษาทางการแพทย์จะเริ่มเมื่อไรเหรอครับ?”

เจตนินเหลือบมองและตอบไปว่า “ในไม่ช้าครับ รบกวนรอสักครู่ก่อน เรากำลังเตรียมการด้านนอกอยู่ครับ”

ดนัยพยักหน้า เขาหันไปมองรษิกาด้วยสายตาแปลกๆ และถามเจตนินว่า “เราต้องจริงจังกันมากที่นี่ ทำไมไม่พาหมออีกสักสองสามคนจากห้องตรวจอื่นมาที่ห้องนี้ล่ะครับ?”

เมื่อรษิกาและคนที่เหลือได้ยินที่เขาพูด พวกเขาก็มองหน้าดนัยด้วยความสับสน เพราะไม่รู้ว่าเขาจะพูดเรื่องนี้ขึ้นมาทำไม

เจตนินถามออกไปตรงๆ “ทำไมล่ะครับ? คุณคิดว่าคุณจะวุ่นวายมากเลยเหรอ? คุณหมอดนัย”

ดนัยโบกมือ “ถ้ามีหมอสี่คนในนี้ มันก็คงจะเพียงพอ แต่ตอนนี้… ผมว่าการตรวจสุขภาพเด็กๆ คงจะไม่ถี่ถ้วนมากพอแล้วล่ะ และอาจจะมีความผิดพลาดเกิดขึ้นก็ได้”

ขณะที่ดนัยพูดอยู่ เขาก็จงใจมองมาที่รษิกา หรือจะพูดอีกอย่างก็คือ เขากำลังบอกว่าเธอไม่เป็นมืออาชีพมากพอนั่นเอง

ในตอนนั้นเอง รษิกาก็เข้าใจแล้วว่าดนัยไม่พอใจเธอ เธออดไม่ได้ที่จะรู้สึกสับสน

ฉันไม่รู้จักเขาด้วยซ้ำ แต่เขากลับมาไม่ชอบขี้หน้าฉันอย่างนี้เนี่ยนะ

ปกติเธอจะไม่ได้ใส่ใจอะไรกับคนที่สงสัยในทักษะทางการแพทย์ของเธอ แต่ในโอกาสพิเศษอย่างนี้ เธอกลับรู้สึกไม่สบายใจ

เจตนินมองตามสายตาของดนัยและมองหน้ารษิกา แต่เขาก็ละสายตาไปทันทีพร้อมกับพูดอย่างเย็นชาว่า “คุณหมอดนัยครับ คุณกำลังบอกว่าทักษะของคนบางคนในห้องนี้ไม่ผ่านเกณฑ์เหรอครับ?”

แม้ดนัยจะแค่ยิ้มออกมาโดยไม่พูดอะไรเลย แต่มันก็เป็นการยืนยันคำที่เจตนินพูดโดยปริยาย