หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 484

รษิกากลับมาถึงบ้านก็เป็นเวลาดึกแล้ว แต่กระนั้นอชิและเบนนี่ก็ยังไม่เข้านอน พวกเขาเปิดประตูห้องนอนอย่างเงียบๆ และยื่นหน้าออกมาเมื่อได้ยินเธอเดินขึ้นบันได

รษิการู้สึกหดหู่เพราะนึกถึงเด็กๆ ในสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าเมื่อได้เห็นลูกชายทั้งสองคน

เมื่อเห็นท่าทางของเธอ เด็กชายทั้งสองก็วิ่งไปหาเธอและถามด้วยความเป็นห่วงว่า “แม่ เป็นอะไรไป? มีอะไรเกิดขึ้นที่งานให้คำปรึกษาทางการแพทย์วันนี้เหรอครับ?”

รษิกาฝืนยิ้มและพาพวกเขากลับไปที่ห้องนอน

เด็กชายนั่งประกบขนาบข้างรษิกาแล้วจ้องมองเธออย่างจริงจัง “ แม่ครับเด็กๆ ในสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าเป็นยังไงบ้าง?”

รษิกาส่ายหน้าเบาๆ ด้วยความโศกเศร้า “พวกเขาไม่มีพ่อแม่ ที่จริงบางคนก็ถูกพ่อแม่ทิ้งเพราะป่วย แต่ว่าพวกเขายังคงเชื่อฟังและเข้าใจเป็นอย่างดี”

ภาพของเด็กๆ ที่นอนอยู่บนเตียงแวบเข้ามาในหัวของเธอ เช่นเดียวกับเด็กๆ ที่ถูกหามส่งโรงพยาบาลเพราะหมอไม่สามารถรักษาพวกเขาได้

หลังจากรู้ถึงอาการของพวกเขาแล้ว เด็กๆ ก็ไม่ลืมที่จะขอบคุณทีมแพทย์ด้วย

อชิและเบนนี่มองหน้ากันขณะที่สีหน้าของพวกเขาเคร่งเครียดขึ้น พวกเขาถามอย่างระมัดระวังว่า “เด็กๆ พวกนั้นป่วยหนักหรือเปล่าครับ?

รษิกาค่อยๆ เอียงคอ “บางคนถูกพ่อแม่ทอดทิ้งที่สถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้า เพราะพ่อแม่ไม่มีเงินพอที่จะช่วยพวกเขาได้”

“แม่ ช่วยพวกเขาไม่ได้เลยเหรอครับ?” เบนนี่จ้องมองเธออย่างไร้เดียงสา

สำหรับเขา รษิกาคือแพทย์ที่เก่งที่สุดในโลกและสามารถรักษาโรคได้ทุกชนิด

ฉันมีแม่ แต่บางครั้งฉันก็ยังคงอยากให้พ่ออยู่กับฉันด้วย เด็กในสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าไม่มีแม่ด้วยซ้ำ ฉันรู้สึกเสียใจกับพวกเขาจริงๆ

เบนนี่เอียงหัวและถามอย่างสุภาพว่า “คนที่สถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าดีกับพวกเขาไหมครับ? เด็กๆ กินอิ่มนอนหลับสบายไหมครับ?”

เมื่อเธอรู้ว่าพวกเขาเป็นห่วงเด็กๆ ที่สถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้า รษิกาก็ยิ้มกว้างและยืนยันว่า “คนที่สถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าปฏิบัติต่อพวกเขาอย่างดี บ่ายวันนี้ คุณจักรภพก็บริจาคสิ่งของให้กับสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าด้วยนะ ดังนั้นสภาพความเป็นอยู่ของพวกเขาจะดีขึ้นแน่ หากลูกยังกังวลอยู่ แม่จะพาลูกสองคนไปที่นั่นสักวันหนึ่ง”

ดวงตาของอชิและเบนนี่เปล่งประกายด้วยความยินดี "จริงเหรอครับ? เราไปเยี่ยมพวกเขาได้จริงเหรอ?”

รษิกายิ้มขณะที่เธอพยักหน้า

“เราต้องนำอาหารและของเล่นแสนอร่อยไปให้พวกเขาด้วยนะครับ!” เด็กชายกระตือรือร้น

รษิการู้สึกพอใจในความเอาใจใส่คนอื่นของพวกเขา