หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 486

หลังอาหารกลางวัน รษิกาขับรถไปที่บ้านตระกูลคชาเรศ

เธอต้องขอบคุณคุณอัครพลเป็นอย่างสูงที่ทำให้เธอได้เข้าร่วมการให้คำปรึกษาทางการแพทย์ ด้วยเหตุนี้เองเธอจึงมาแสดงความขอบคุณต่อเขาเป็นการส่วนตัว

ช่วงบ่ายที่ผ่านมาครอบครัวคชาเรศส่งของบริจาคไปที่สถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้า ดังนั้นเธอจึงอยากเป็นตัวแทนของเด็กๆ ที่สถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าเพื่อจะขอบคุณเขา และเธอไปที่นั่นเพื่อถามพวกเขาด้วยว่าเหตุใดถึงส่งของบริจาคเหล่านั้นไป

ระหว่างทาง เธอโทรหาจักรภพเพื่อแจ้งให้ทราบว่าเธอได้มาถึงแล้ว

เมื่อเธอมาถึงบ้านตระกูลคชาเรศ จักรภพก็รอเธออยู่ที่ห้องนั่งเล่นแล้ว

เมื่อเห็นเธอ เขาก็ยืนขึ้นและยิ้มต้อนรับ “คุณหมอรษิกา คุณมาเยี่ยมคุณปู่ของผมใช่ไหมครับ? คุณปู่กำลังพักผ่อนอยู่ข้างบน ผมแจ้งให้ท่านลงมาตอนนี้เลยดีไหมครับ? ”

รษิกาหัวเราะเบาๆ และส่ายหัว “ไม่เป็นไรค่ะ ฉันรอได้ และฉันก็มีเรื่องที่อยากจะคุยกับคุณด้วย”

จักรภพขมวดคิ้วด้วยความสงสัย “มีอะไรหรือเปล่าครับ?”

หลังจากที่พวกเขานั่งลงบนโซฟา รษิกาก็เอ่ยปากพูดขึ้นว่า “เมื่อวานนี้ช่วงบ่าย ราเมศมาส่งสิ่งของมากมายให้กับสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้า เขาบอกกับฉันว่าคุณเป็นคนสั่งการ ดังนั้นฉันจึงอยากมาขอบคุณแทนเด็กๆ ในสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าค่ะ”

จักรภพพยักหน้าและยิ้มอย่างรู้ทัน “ใช่ คุณควรจะกล่าวขอบคุณ แต่คุณไม่ควรจะขอบคุณผมครับ”

รษิกาตกตะลึง “นี่เป็นคำสั่งของคุณอัครพลใช่ไหม?”

นั่นเป็นสิ่งเดียวที่เธอคิดได้

จักรภพส่ายหัว

ในตอนนั้นเอง รษิกาก็เงียบไป

“นี่เป็นความคิดของเลอศิลป์” จักรภพอธิบายอย่างช้าๆ “เลอศิลป์จ่ายค่าของเหล่านั้น และเขายังควักเงินส่วนตัวของเขาเพื่อรักษาเด็กในโรงพยาบาลคชาเรศอีกด้วย สิ่งที่ผมทำก็คือส่งคนของผมไปจัดการให้ หากคุณต้องการขอบคุณผู้ร่วมบริจาคในครั้งนี้ คุณก็ควรจะขอบคุณเลอศิลป์นะครับ”

ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเป็นเลอศิลป์ ทำไมเขาถึงทำเช่นนี้? ไม่มีความจำเป็นเลยที่ฟ้าศิริสวัสดิ์กรุ๊ปจะต้องใกล้ชิดกับตระกูลดำรงกุลโดยอาศัยอิทธิพลพวกเขา นอกจากนี้เลอศิลป์ยังใช้ชื่อตระกูลคชาเรศเพื่อจัดการกับเรื่องนี้ให้สำเร็จด้วย

เธอกำลังครุ่นคิดอย่างหนัก ในขณะที่จักรภพปรากฏตัวขึ้นที่บันไดขั้นบนสุดและกำลังช่วยประคองอัครพลลงมา

เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าของพวกเขา รษิกาหยุดความคิดของเธอและลุกขึ้นยืนเพื่อทักทายอัครพล

“การให้คำปรึกษาทางการแพทย์เมื่อวานเป็นยังไงบ้าง?” อัครพลถาม

รษิกาตอบเขาอย่างปลื้มปิติว่า “ขอบคุณที่ให้โอกาสฉันได้เข้าร่วมในการให้คำปรึกษาทางการแพทย์ในครั้งนี้นะคะ คุณอัครพล มันมีความหมายสำหรับฉันมากจริงๆ และฉันได้เรียนรู้หลายสิ่งหลายอย่างที่ฉันไม่เคยรู้มาก่อน”

อัครพลพยักหน้าตอบรับด้วยความยินดี “ฉันรู้ว่ามันจะไม่เป็นประสบการณ์ที่ไร้ประโยชน์สำหรับคุณเพราะคุณเป็นคนฉลาด แล้วตระกูลดำรงกุลล่ะ? พวกเขามีความคิดเห็นเกี่ยวกับความสามารถของคุณบ้างไหม?”

จักรภพพูดขึ้นว่า “คุณปู่ของผมพูดแต่เรื่องดีๆ ของคุณให้คุณจุลพัฒน์ฟังเยอะแยะไปหมดเลย”

รษิกายิ้มอย่างซาบซึ้งใจ “คุณเจตนินปฏิบัติต่อหมอทุกคนอย่างเท่าเทียมกันค่ะ ฉันจึงไม่แน่ใจว่าเขามีความคิดเห็นอย่างไรกับฉัน แต่ความคิดเห็นของตระกูลดำรงกุลไม่สำคัญกับฉันอีกต่อไป ฉันรู้สึกดีใจเป็นอย่างมากที่ได้มีโอกาสเข้าร่วมการให้คำปรึกษาทางการแพทย์ในครั้งนี้”