หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 487

พวกเขาพูดคุยกันอยู่สักพัก ในขณะที่ฟ้ากำลังมืดลง รษิกาก็ลุกขึ้นยืนก่อนที่จะกล่าวลาพวกเขา

เมื่อเธอกลับถึงบ้าน อชิและเบนนี่ก็อยู่ที่บ้านแล้วเช่นกัน ลิสาได้จัดเตรียมอาหารเย็นสำหรับทุกคนไว้เรียบร้อยแล้ว

รษิกาและเด็กๆ ทานอาหารด้วยกัน หลังอาหารเย็น เธอก็เล่นกับพวกเขาและรอจนกว่าพวกเขาจะหลับไป ก่อนที่จะกลับไปที่ห้องของเธอเอง

รษิกาทิ้งตัวลงนอนบนเตียง เธออดไม่ได้ที่จะนึกถึงสิ่งที่จักรภพพูดกับเธอในช่วงบ่ายของวันนี้

เลอศิลป์เป็นคนบอกให้จักรภพส่งสิ่งของต่างๆ ไป ทำไมเขาถึงทำอย่างนั้น? คุณจักรภพถึงกับบอกให้ฉันไปถามเจตนาของเขาเป็นการส่วนตัวด้วย

รษิการู้สึกว่าจักรภพรู้อะไรบางอย่าง ทำไมรู้สึกเหมือนว่าคำพูดของเขามีความหมายอะไรบางอย่างแฝงอยู่?

เมื่อรษิกาได้ข้อสรุปเช่นนั้น อารมณ์ที่ขัดแย้งก็เกิดขึ้นภายในจิตใจของเธอ

ในขณะที่สติของเธอกำลังเคว้งคว้าง เธอค่อยๆ ผล็อยหลับไป

เช้าวันต่อมารษิกาถูกปลุกให้ตื่นขึ้นด้วยเสียงโทรศัพท์ของเธอ

เมื่อเธอดูหมายเลขโทรศัพท์ เธอก็เห็นว่าเป็นเบอร์ที่เธอไม่รู้จัก

เมื่อคืนรษิกานอนไม่ค่อยหลับและถูกปลุกให้ตื่นขึ้นมาอย่างกะทันหันด้วยเบอร์โทรศัพท์ที่ไม่รู้จัก เธอรับสายด้วยความหงุดหงิดและถามด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้งว่า “นั่นใคร?”

หลังจากนั้นไม่กี่วินาที คนที่อยู่ปลายสายก็หัวเราะเบาๆ และตอบว่า “ผมเอง เจตนิน ดำรงกุล นี่ผมโทรมาปลุกคุณหรือเปล่า? คุณหมอรษิกา”

รษิกาสะดุ้งตื่นขึ้นมาทันทีและนั่งอยู่บนเตียง เธอขยี้ตาและตอบเขาว่า “ไม่เลยค่ะ ฉันมักจะตื่นเวลานี้อยู่แล้ว แต่เมื่อคืนฉันนอนดึกกว่าปกตินิดหน่อยค่ะ”

เจตนินหัวเราะอย่างเข้าใจได้

“คุณเจตนิน คุณเอาเบอร์โทรศัพท์ของฉันมาได้ยังไงคะ?” รษิกายังคงงุนงง ฉันจำได้ว่าเจตนินไม่ได้ขอเบอร์ฉันไปเมื่อก่อนหน้านี้นี่นา

เจตนินตอบอย่างกระตือรือร้นว่า “ผมได้เบอร์ของคุณมาจากคุณอัครพล ผมขอโทษที่โทรมาหาอย่างกะทันหันนะครับคุณหมอรษิกา”