หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 488

การพบปะกับตระกูลดำรงกุลนั้นเป็นเรื่องสำคัญ ดังนั้นรษิกาจึงแต่งตัวเพื่อแสดงถึงความจริงใจของเธอ

บ่ายวันนั้น เธอมาถึงร้านกาแฟเร็วกว่าเวลาที่นัดกันไว้

หลังจากนั้นไม่นาน เธอก็เห็นเจตนินกำลังพาชายสูงอายุเดินเข้ามาในร้านกาแฟ

ชายผมขาวผู้นี้ดูหน้าตาคล้ายกับเจตนินตอนผอมๆ และเขาสวมชุดพื้นเมือง

เธอมองเพียงครู่เดียวก็พอเดาความสัมพันธ์ของทั้งคู่ได้

รษิกาตกใจและรีบลุกขึ้น เธอรอจนกระทั่งทั้งคู่มาหยุดอยู่ตรงหน้าเธอก่อนที่จะโค้งคำนับให้ชายสูงอายุผู้นี้อย่างสุภาพ

ชายคนนั้นยิ้มให้เธอและมองเธอด้วยความระแวดระวัง

รษิกาแต่งหน้าเบาๆ และมัดผมขึ้นเพื่อเผยให้เห็นใบหน้าที่อ่อนหวานและลำคอที่สง่างามเหมือนหงส์ เธอดูสวยและสง่าในชุดกระโปรงยาวที่ดูเรียบหรู

เมื่อรับรู้ได้ถึงการจ้องมองของเขา รษิกายืนอยู่ในที่ของเธอและปล่อยให้เขาได้พิจารณาต่อไป ในขณะนั้นรอยยิ้มก็โค้งขึ้นที่มุมปากของเธอ

หลังจากนั้นไม่นานชายสูงอายุก็ละสายตาไปมองเจตนิน

“คุณหมอรษิกา ขอโทษที่ให้รอครับ” เจตนินพาชายสูงอายุไปนั่งตรงข้ามกับรษิกา จากนั้นก็แนะนำให้พวกเขารู้จักกัน “นี่คุณปู่ของผมครับ หัวหน้าตระกูลดำรงกุล คุณจะเรียกเขาว่า…”

“เรียกผมว่าจุลพัฒน์” จุลพัฒน์ ดำรงกุลพูดแทรกขึ้นมาอย่างกระตือรือร้น

เขาดูใจดีและเป็นมิตร ดังนั้นรษิกาจึงยิ้มอย่างอบอุ่น “สวัสดีค่ะคุณจุลพัฒน์”

รษิกาชำเลืองมองเจตนินโดยไม่รู้ตัว เพราะเธอไม่รู้ว่าเขาจะพูดถึงเธอให้จุลพัฒน์ฟังด้วย

เจตนินเพียงแค่ยิ้มตอบเท่านั้น

“ฉันรักในการค้นคว้าแค่นั้นเองค่ะ ประเทศนี้มีหมอแผนโบราณเก่งๆ มากมาย ฉันอาจจะไม่มีความสามารถเท่าพวกเขา ฉันจึงไม่สมควรได้รับคำชมจากคุณเลยค่ะ คุณจุลพัฒน์”

จุลพัฒน์โบกมือ “คุณอาจไม่ได้มีประสบการณ์มากนัก แต่ผมอยู่ในวงการนี้มานานพอสมควรและการตัดสินใจของผมก็ถูกต้องเสมอ วันหนึ่งคุณจะกลายเป็นแนวหน้าในระดับสากลแน่ๆ”

รษิการู้สึกตื้นตันใจเมื่อได้ยินเช่นนั้นและขอบคุณเขาอย่างสุดซึ้ง “ฉันหวังว่าจะเป็นเช่นนั้นเหมือนกันค่ะ คุณจุลพัฒน์”

จุลพัฒน์ยิ้มตอบรับอย่างมีความสุข