หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 49

หลังจากความโกรธของรษิกาลดลงแล้ว เธอก็คิดได้ว่าสถานการณ์นี้ไร้สาระขนาดไหน

แน่นอนว่าฉันไม่มีสิทธิ์ใดๆ ในสายตาของเขาฉันไม่เคยมีสิทธิ์มีเสียงอะไรเลย

เธอจ้องมองพื้นเพื่อพยายามปกปิดสายตาที่ตำหนิตัวเอง เธอไม่พูดอะไรเลยขณะบังคับตัวเองให้ดึงมือของไอรดาออกจากแขนเสื้อเธอ

นิ้วมือเล็กๆ ของไอรดาเอื้อมออกมาอีกครั้ง แต่รษิกาคว้ามันไว้กลางอากาศ

“อชิกับเบนนี่กำลังรอฉันอยู่ในรถ ฉันต้องไปหาพวกเขาก่อน หนูต้องเป็นเด็กดีและกลับบ้านไปกับพ่อของหนูนะคะ”

รษิกาลูบหัวของไอรดาเบาๆ และปล่อยมือเธอ รษิกาอำลาคุณครูอย่างเร่งรีบ ก่อนจะเร่งฝีเท้าของเธอออกไปที่ประตูหน้าโดยไม่หันกลับไปมองอีก

ในรถ อชิและเบนนี่นั่งตัวตรง และเมื่อพวกเขาเห็นรษิกาเข้ามาในรถ พวกเขาถามขึ้นอย่างไร้เดียงสาว่า “แม่ เกิดอะไรขึ้นครับ?”

รษิกาหายใจเข้าลึกๆ ก่อนที่จะฝืนยิ้มออกมา "ไม่มีอะไรหรอก กลับบ้านกันเถอะ"

เธอสตาร์ทรถและขับออกไปจากโรงเรียนอนุบาล

ในขณะเดียวกันเลอศิลป์ยังคงยืนอยู่ที่เดิม เขาส่งสายตาคมเข้มให้คุณครู ก่อนจะถามคุณครูว่า “ลูกชายของเธอก็เรียนที่นี่ด้วยใช่ไหมครับ?”

คุณครูไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างผู้ปกครองสองคนนี้ แต่รู้สึกได้ถึงความตึงเครียดของเลอศิลป์ คุณครูรู้สึกกดดันจึงตอบไปอย่างลังเล “ใช่ค่ะ ลูกชายฝาแฝดของคุณรษิกา เข้าเรียนที่โรงเรียนของเรา… ”

ก่อนที่คุณครูจะพูดจบ เขาก็ขัดจังหวะอย่างเย็นชา “พวกเขาเริ่มเรียนตั้งแต่เมื่อไร?”

“ แค่… สองสามวันก่อนนี้เองค่ะ” คุณครูตอบอย่างระมัดระวัง

“คุณไปแจ้งผู้อำนวยโรงเรียนอนุบาลว่าให้เด็กพวกนั้นลาออกไปจากโรงเรียนซะ ถ้าคุณไม่ทำตามที่ผมบอก ฟ้าศิริสวัสดิ์กรุ๊ปก็จะไม่ให้เงินทุนกับโรงเรียนนี้อีกต่อไป”

ท่าทางของเลอศิลป์ไม่เป็นมิตรเลย

เลอศิลป์ไม่ยอมให้คุณครูได้มีเวลาคิดอะไรกับคำพูดนั้น เขาอุ้มไอรดาไว้ในอ้อมแขนและเดินไปที่ประตูทันที

เมื่อมาถึงลานจอดรถ เลอศิลป์ก็สังเกตเห็นว่ารถที่จอดอยู่ข้างๆ นั้นหายไปแล้ว