หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 49

หลังจากความโกรธของรษิกาลดลงแล้ว เธอก็คิดได้ว่าสถานการณ์นี้ไร้สาระขนาดไหน

แน่นอนว่าฉันไม่มีสิทธิ์ใดๆ ในสายตาของเขาฉันไม่เคยมีสิทธิ์มีเสียงอะไรเลย

เธอจ้องมองพื้นเพื่อพยายามปกปิดสายตาที่ตำหนิตัวเอง เธอไม่พูดอะไรเลยขณะบังคับตัวเองให้ดึงมือของไอรดาออกจากแขนเสื้อเธอ

นิ้วมือเล็กๆ ของไอรดาเอื้อมออกมาอีกครั้ง แต่รษิกาคว้ามันไว้กลางอากาศ

“อชิกับเบนนี่กำลังรอฉันอยู่ในรถ ฉันต้องไปหาพวกเขาก่อน หนูต้องเป็นเด็กดีและกลับบ้านไปกับพ่อของหนูนะคะ”

รษิกาลูบหัวของไอรดาเบาๆ และปล่อยมือเธอ รษิกาอำลาคุณครูอย่างเร่งรีบ ก่อนจะเร่งฝีเท้าของเธอออกไปที่ประตูหน้าโดยไม่หันกลับไปมองอีก

ในรถ อชิและเบนนี่นั่งตัวตรง และเมื่อพวกเขาเห็นรษิกาเข้ามาในรถ พวกเขาถามขึ้นอย่างไร้เดียงสาว่า “แม่ เกิดอะไรขึ้นครับ?”

รษิกาหายใจเข้าลึกๆ ก่อนที่จะฝืนยิ้มออกมา "ไม่มีอะไรหรอก กลับบ้านกันเถอะ"

เธอสตาร์ทรถและขับออกไปจากโรงเรียนอนุบาล

ในขณะเดียวกันเลอศิลป์ยังคงยืนอยู่ที่เดิม เขาส่งสายตาคมเข้มให้คุณครู ก่อนจะถามคุณครูว่า “ลูกชายของเธอก็เรียนที่นี่ด้วยใช่ไหมครับ?”

คุณครูไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างผู้ปกครองสองคนนี้ แต่รู้สึกได้ถึงความตึงเครียดของเลอศิลป์ คุณครูรู้สึกกดดันจึงตอบไปอย่างลังเล “ใช่ค่ะ ลูกชายฝาแฝดของคุณรษิกา เข้าเรียนที่โรงเรียนของเรา… ”

ก่อนที่คุณครูจะพูดจบ เขาก็ขัดจังหวะอย่างเย็นชา “พวกเขาเริ่มเรียนตั้งแต่เมื่อไร?”

“ แค่… สองสามวันก่อนนี้เองค่ะ” คุณครูตอบอย่างระมัดระวัง

“คุณไปแจ้งผู้อำนวยโรงเรียนอนุบาลว่าให้เด็กพวกนั้นลาออกไปจากโรงเรียนซะ ถ้าคุณไม่ทำตามที่ผมบอก ฟ้าศิริสวัสดิ์กรุ๊ปก็จะไม่ให้เงินทุนกับโรงเรียนนี้อีกต่อไป”

ท่าทางของเลอศิลป์ไม่เป็นมิตรเลย

เลอศิลป์ไม่ยอมให้คุณครูได้มีเวลาคิดอะไรกับคำพูดนั้น เขาอุ้มไอรดาไว้ในอ้อมแขนและเดินไปที่ประตูทันที

เมื่อมาถึงลานจอดรถ เลอศิลป์ก็สังเกตเห็นว่ารถที่จอดอยู่ข้างๆ นั้นหายไปแล้ว

เขาเลิกสนใจ และอุ้มไอรดาเข้าไปในรถโดยไม่หยุดเดินเลย

นาทีที่เขาเข้าไปในรถไอรดาพยายามดิ้นรนตะเกียกตะกายอย่างรุนแรงในอ้อมแขนของเขา

เลอศิลป์คลายอ้อมกอด และไอรดาก็คลานไปอีกด้านหนึ่งของเบาะรถ

ไอรดาหยิบสมุดของเธอออกมาอย่างโกรธเคืองและเขียนบางสิ่งบางอย่างด้วยอารมณ์รุนแรง

หลังจากนั้นไม่นาน มือของเธอก็หยุด

ไอรดาโมโหมากในคราวนี้ขณะที่เธอหันสมุดกลับมา เธอนั่งจ้องหน้าเลอศิลป์อย่างไม่วางตาแทนที่จะคลานไปดึงแขนเสื้อเพื่อเรียกให้เขาหันมาดู

เลอศิลป์ถอนหายใจเงียบๆ และหันหน้าไปมองไอรดาพร้อมกับคิ้วที่ขมวดอยู่แน่น

กระดาษทั้งหน้ามีเพียงประโยคเดียวที่เขียนอยู่ในนั้นว่า ทำไมพ่อถึงไม่ยอมให้อชิและเบนนี่มาเรียนที่นี่คะ?

เมื่อเห็นว่าเลอศิลป์หันมาสนใจเธอ ไอรดาก็ดันสมุดเข้ามาใกล้ใบหน้าของเขาด้วยความโกรธ

รอยย่นระหว่างคิ้วที่ขมวดอยู่ของเลอศิลป์ลึกขึ้นเมื่อเขาเห็นการกระทำของเธอ เขาละสายตาไปจากเธอและพูดว่า “ไม่ได้มีเหตุผลอะไรพิเศษ พ่อทำเพราะพ่อทำได้และพ่อก็ต้องการแบบนี้ นั่นคือคำที่พ่อจะตอบหากลูกยืนยันจะเอาคำตอบให้ได้”

เมื่อจบประโยค เขาก็ได้ยินเสียงเคลื่อนไหวมาจากเบาะข้างๆ เขา

เขาหันไปเห็นไอรดาขว้างสมุดของเธอไปข้างๆ ด้วยความโกรธและนั่งเกาะประตูเอาไว้ เธอเอนหัวออกไปนอกหน้าต่าง แม้จะไม่ได้พูดอะไรแต่ร่างกายของเธอก็แสดงความรู้สึกว่า “หนูไม่อยากมองหน้าพ่อ”

เลอศิลป์ขมวดคิ้วเมื่อเห็นภาษากายของเธอ “ถึงลูกจะโกรธก็เปลี่ยนใจพ่อไม่ได้”

ไอรดาสะบัดหน้าใส่เขาอย่างเกรี้ยวกราดและจ้องเขาด้วยสายตาที่อาฆาต

พ่อแย่ที่สุด! หนูเกลียดพ่อที่สุด! หนูชอบคุณรษิกาคนสวยและอชิกับเบนนี่ ทำไมพ่อต้องทะเลาะกับเธอและห้ามไม่ให้อชิกับเบนนี่มาเรียนที่นี่ด้วย?

ไอรดาหมดอาลัยตายอยากเมื่อคิดว่าจะไม่ได้เห็นอชิและเบนนี่ที่โรงเรียนอนุบาลอีกต่อไป

พ่อไร้เหตุผลเกินไป! หนูไม่ชอบพ่อแล้ว!