หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 50

ไอรดาทำหน้าบูดบึ้งไปตลอดทาง

เธอไม่สนใจเลอศิลป์ที่เดินตามหลังมา ก่อนจะรีบขึ้นบันไดไปที่ห้องนอนโดยไม่หันกลับมามองเขาเลย หลังจากปิดประตูเสียงดังลั่น เธอก็ล็อกประตูด้วยความโกรธ

คติยายืนอยู่ที่ประตูบ้านเมื่อพ่อและลูกสาวมาถึง เธอจึงสังเกตเห็นความโกรธของไอรดา เมื่อหันไปมองเลอศิลป์ผู้ไร้ความรู้สึกที่เดินตามหลังไอรดามา เธอก็รู้ว่าพวกเขาผิดใจกันอีกครั้งหนึ่ง

"คุณเลอศิลป์ คุณหนูไอรดาโกรธอะไรมาคะ?”

เมื่อได้ยินเสียงปิดประตูดังลั่นที่ชั้นบน คติยาจึงหันไปหาเลอศิลป์ด้วยท่าทีกังวล

เมื่อนึกถึงเหตุผลที่ไอรดาโกรธเขา เลอศิลป์ก็ตอบออกมาอย่างนิ่งเฉยว่า “ไม่มีอะไร เธอแค่อารมณ์เสีย ฝากดูแลเธอทีนะ”

คติยาพยักหน้าทันที "ได้ค่ะ"

ฉันสงสัยจริงๆ ว่าทำไมคุณหนูไอรดาถึงอารมณ์เสียใส่คุณเลอศิลป์ ทั้งๆ ที่เธอไม่ค่อยแสดงออกอะไรมากเท่าไร อีกอย่าง คุณเลอศิลป์ก็เกลี้ยกล่อมคนอื่นไม่เก่งด้วย อันที่จริง ฉันว่าบ้านเราต้องการนายหญิงไว้สักคนจะได้คอยคลี่คลายสถานการณ์แบบนี้

ไอรดาโมโหเลอศิลป์แค่คนเดียว เธอจึงเปิดประตูอย่างเชื่อฟังเมื่อคติยามาเคาะประตู

"คุณหนูไอรดา กินอะไรกันก่อนเถอะค่ะ”

คติยาถือถาดอาหารจานโปรดของไอรดาเข้าไปในห้องของเธอ

ทว่าไอรดาไม่มีความอยากอาหาร หลังจากทานเข้าไปสองคำ เธอก็ผลักจานออกไปและนั่งข้างโต๊ะอย่างเศร้าสร้อย

หัวใจของคติยาเจ็บปวดที่เห็นเด็กหญิงตัวน้อยเป็นแบบนี้

กระนั้น คติยาก็รู้ดีว่านี่เป็นเรื่องระหว่างพ่อกับลูกสาว เธอจึงไม่อยู่ในสถานะที่จะให้คำแนะนำใดๆ ได้ เธอจึงนำถาดอาหารกลับไปที่ครัว และสองสามชั่วโมงต่อมา คติยาก็กลับมาช่วยไอรดาอาบน้ำ