หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 50

ไอรดาทำหน้าบูดบึ้งไปตลอดทาง

เธอไม่สนใจเลอศิลป์ที่เดินตามหลังมา ก่อนจะรีบขึ้นบันไดไปที่ห้องนอนโดยไม่หันกลับมามองเขาเลย หลังจากปิดประตูเสียงดังลั่น เธอก็ล็อกประตูด้วยความโกรธ

คติยายืนอยู่ที่ประตูบ้านเมื่อพ่อและลูกสาวมาถึง เธอจึงสังเกตเห็นความโกรธของไอรดา เมื่อหันไปมองเลอศิลป์ผู้ไร้ความรู้สึกที่เดินตามหลังไอรดามา เธอก็รู้ว่าพวกเขาผิดใจกันอีกครั้งหนึ่ง

"คุณเลอศิลป์ คุณหนูไอรดาโกรธอะไรมาคะ?”

เมื่อได้ยินเสียงปิดประตูดังลั่นที่ชั้นบน คติยาจึงหันไปหาเลอศิลป์ด้วยท่าทีกังวล

เมื่อนึกถึงเหตุผลที่ไอรดาโกรธเขา เลอศิลป์ก็ตอบออกมาอย่างนิ่งเฉยว่า “ไม่มีอะไร เธอแค่อารมณ์เสีย ฝากดูแลเธอทีนะ”

คติยาพยักหน้าทันที "ได้ค่ะ"

ฉันสงสัยจริงๆ ว่าทำไมคุณหนูไอรดาถึงอารมณ์เสียใส่คุณเลอศิลป์ ทั้งๆ ที่เธอไม่ค่อยแสดงออกอะไรมากเท่าไร อีกอย่าง คุณเลอศิลป์ก็เกลี้ยกล่อมคนอื่นไม่เก่งด้วย อันที่จริง ฉันว่าบ้านเราต้องการนายหญิงไว้สักคนจะได้คอยคลี่คลายสถานการณ์แบบนี้

ไอรดาโมโหเลอศิลป์แค่คนเดียว เธอจึงเปิดประตูอย่างเชื่อฟังเมื่อคติยามาเคาะประตู

"คุณหนูไอรดา กินอะไรกันก่อนเถอะค่ะ”

คติยาถือถาดอาหารจานโปรดของไอรดาเข้าไปในห้องของเธอ

ทว่าไอรดาไม่มีความอยากอาหาร หลังจากทานเข้าไปสองคำ เธอก็ผลักจานออกไปและนั่งข้างโต๊ะอย่างเศร้าสร้อย

หัวใจของคติยาเจ็บปวดที่เห็นเด็กหญิงตัวน้อยเป็นแบบนี้

กระนั้น คติยาก็รู้ดีว่านี่เป็นเรื่องระหว่างพ่อกับลูกสาว เธอจึงไม่อยู่ในสถานะที่จะให้คำแนะนำใดๆ ได้ เธอจึงนำถาดอาหารกลับไปที่ครัว และสองสามชั่วโมงต่อมา คติยาก็กลับมาช่วยไอรดาอาบน้ำ

รษิการู้ว่าพวกเขากำลังพยายามทำให้อารมณ์ของเธอดีขึ้น เธอจึงพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม "แน่นอนว่าแม่อยากรู้สิจ๊ะ พวกลูกเขียนอะไรเหรอ?”

มีเสียงของใครบางคนกำลังหยิบของในกระเป๋ามาจากด้านหลัง จากนั้นเบนนี่ก็อ่านการ์ดด้วยเสียงที่เปี่ยมไปด้วยอารมณ์ “คนที่ฉันรักที่สุดคือแม่! แม่ของฉันเป็นหมอที่น่าทึ่ง! แม้ว่าแม่จะยุ่งกับงานตลอดเวลา แต่ฉันกับพี่ชายก็รู้ว่าแม่รักเราที่สุด! เรารู้ว่าแม่เป็นคนดีเพราะช่วยชีวิตผู้คนอยู่ทุกวัน บางครั้งเราก็รู้สึกไม่ดีไปกับแม่และหวังว่าแม่จะไม่งานยุ่งจนเหนื่อยมากเกินไป ฉันหวังว่าแม่จะสวยตลอดไป!”

รษิกาอดขำไม่ได้ “เขียนยาวมากเลย ไม่แปลกใจเลยที่คุณครูบอกว่าพวกลูกเก่งภาษาชวาลา แล้วลูกล่ะ อชิ?”

อชินั่งตัวตรงและเริ่มอ่านออกเสียง “แม่ของฉันเป็นหมอที่น่าทึ่ง การช่วยชีวิตเป็นงานที่ยาก การดูแลน้องชายกับฉันก็เช่นกัน ฉันอยากเป็นเหมือนแม่เมื่อฉันโตขึ้น ขอฉันให้โตไวๆ และมีเงินเลี้ยงครอบครัวได้ แม่จะได้ไม่ต้องเหนื่อยตลอดเวลา”

หัวใจของรษิกาละลายเป็นน้ำเมื่อได้ยินคำพูดที่แสนจริงใจของลูกๆ เธอจึงโยนทุกอย่างที่เกิดขึ้นที่โรงเรียนอนุบาลก่อนหน้านี้ออกไปจากความคิดของเธอ “ขอบคุณนะคะเด็กๆ”

เด็กๆ สบตากันก่อนปล่อยลมหายใจโล่งอกพร้อมกันเมื่อพวกเขาสังเกตเห็นว่าอารมณ์ของเธอสดใสขึ้น