หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 51

วันต่อมาเป็นวันหยุดสุดสัปดาห์ เด็กๆ จึงไม่ต้องไปโรงเรียน

รษิกาวางแผนจะพาลูกๆ ไปที่สถาบันวิจัยกับเธอ

หลังจากที่เธอเก็บข้าวของเสร็จแล้วและกำลังจะออกไป เธอก็ได้ยินเสียงกริ่งหน้าประตูดังขึ้น

ด้วยคิดว่าเมธินีมาหา รษิกาจึงลุกขึ้นและเดินไปที่ประตู

เธอขมวดคิ้วด้วยความสับสนเมื่อเห็นคนที่ยืนอยู่ที่ประตู “ไอวี่เหรอ? หนูมาทำอะไรที่นี่?"

รษิกากวาดสายตามองไปรอบๆ โดยสัญชาตญาณ เพราะคิดว่าเลอศิลป์คงยืนรออยู่ที่ไหนสักแห่ง

แต่น่าตกใจที่เธอไม่เห็นใครอื่นนอกจากไอรดาที่หน้าประตู

รษิกาตัดสินใจพุ่งความสนใจของเธอกลับไปที่ไอรดา เธอก้มลงไปจนถึงระดับสายตาของเด็กหญิงตัวเล็กๆ แล้วถามว่า “ไอรดา บอกฉันทีว่าหนูมาที่นี่ได้ยังไง? พ่อหนูมาส่งเหรอคะ?”

เมื่อพิจารณาจากท่าทางของเลอศิลป์ที่โรงเรียนเมื่อวานนี้แล้ว ฉันสงสัยมากว่าเขาจะยอมให้ไอวี่พบฉันแบบนี้เหรอ แต่ตอนนี้มันก็ดูเหมือนไม่มีความเป็นไปได้อื่นแล้วนอกจากเขาเองที่เป็นคนมาส่งไอวี่

ไอรดาสวมชุดกระโปรงสีขาวและสะพายเป้ใบเล็กไว้บนหลัง มันเป็นกระเป๋าใบเดียวกับที่เธอใช้ไปโรงเรียนเมื่อวานนี้ และเมื่อได้ยินคำถามของรษิกา ไอรดาก็เอื้อมมือไปหยิบสมุดบันทึกในกระเป๋าเป้ของเธอ ก่อนจะเปิดสมุดและเริ่มเขียนอะไรบางอย่าง

เธอเขียนว่า หนูมาเอง

รษิกาตกตะลึง “หนูมาเองเหรอ? แล้วหนูหาทางมาที่นี่ได้ยังไง?”

ไอรดาขีดเขียนไปทั่วหน้ากระดาษ หนูนั่งแท็กซี่มาค่ะ

รษิกายังคงสงสัย แต่หลังจากมองไปรอบกายไอรดาสองสามครั้ง เธอก็เชื่อคำพูดของไอรดา

ลูกสาวของเลอศิลป์นั่งรถแท็กซี่มาที่บ้านของฉันตามลำพังในตอนเช้าตรู่ สถานการณ์แบบนี้ทำให้ฉันปวดหัว

เธอระงับความรู้สึกที่ปะปนอยู่ในใจและถามออกไปอย่างอ่อนโยนว่า “แล้วหนูมาหาฉันทำไมจ๊ะ?”

สาวน้อยเขียนใส่สมุดว่า หนูอยากเป็นเพื่อนกับอชิและเบนนี่ค่ะ หนูก็เลยมาเล่นกับพวกเขา ได้ไหมคะ? ไอรดายกสมุดขึ้นและจ้องมองรษิกาด้วยความคาดหวัง

เพราะแค่นี้เองหรอกหรือ?

แต่ทว่า เด็กชายทั้งสองกลับยอมรับความจริงอย่างง่ายดาย

เบนนี่มองไอรดาด้วยท่าทางงุนงง “เธอมาที่นี่เองเหรอ? นี่เธอหนีออกจากบ้านอีกแล้วเหรอ?”

ถ้าฉันจำไม่ผิด ครั้งแรกที่เราเจอไอวี่คือตอนที่เธอหนีออกจากบ้าน

ตรงกันข้าม ไอรดาไม่คิดว่าพฤติกรรมของเธอแปลก เธอจึงพยักหน้า

เมื่อเห็นว่าไอรดามีทีท่าสงบ เด็กแฝดจึงแลกเปลี่ยนความคิดเห็นกันผ่านสายตาโดยไม่ต้องพูดอะไร

ทำไมลูกสาวคนนี้ที่พ่อเลี้ยงมาเอาแต่หนีออกจากบ้านกันนะ? แล้วที่สำคัญคือทำไมเธอถึงมาบ้านเราตลอด?

ในเวลาเดียวกันเลอศิลป์กำลังทำงานในห้องผู้บริหารของฟ้าศิริสวัสดิ์กรุ๊ป จู่ๆ โทรศัพท์ส่วนตัวของเขาก็ดังขึ้น

วินาทีที่เขารับสาย เสียงพ่อบ้านก็ดังก้องเข้ามาในโทรศัพท์อย่างรีบร้อน

"คุณเลอศิลป์ คุณหนูไอรดาหายไปอีกแล้วครับ”