หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 52

มือของเลอศิลป์ที่กำลังทำงานอยู่หยุดลงทันที “ฉันจะกลับบ้านเดี๋ยวนี้”

เขาวางสายโทรศัพท์แล้วขับรถกลับไปที่บ้านตระกูลฟ้าศิริสวัสดิ์

"เกิดอะไรขึ้น? มีคนตั้งหลายคนคอยดูแลเธออยู่ แล้วเธอจะหายไปได้ยังไง?” เลอศิลป์ถามเมื่อเขาก้าวเท้าเข้ามาในคฤหาสน์

ในห้องนั่งเล่น พนักงานในบ้านทุกคนยืนประหม่า ความโกรธของเลอศิลป์ระเบิดออกมาอย่างรุนแรงจนพวกเขาไม่กล้าเงยหน้าขึ้น

พ่อบ้านตอบอย่างระมัดระวังว่า “เราไม่แน่ใจครับ คุณหนูไอรดากลับไปที่ห้องของเธอหลังจากทานอาหารเช้าเมื่อเช้านี้ ผ่านไปไม่กี่ชั่วโมง พอคติยาขึ้นไปข้างบน เธอก็หาคุณหนูไอรดาไม่เจอเลย”

เลอศิลป์ขมวดคิ้วด้วยความไม่พอใจ “แล้วกล้องวงจรปิดล่ะ?”

พ่อบ้านตอบกลับด้วยสีหน้าที่พ่ายแพ้ “คุณเลอศิลป์ เรื่องกล้องวงจรปิด... คือเราไม่แน่ใจว่ามันถูกปิดไปตอนไหน ก็เลยไม่มีบันทึกภาพของเมื่อเช้านี้ครับ”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น สีหน้าของเลอศิลป์ก็เคร่งเครียดเป็นอย่างมาก

ห้องนั่งเล่นปกคลุมไปด้วยความเงียบ

พนักงานทุกคนต่างก้มหน้าด้วยความหวาดกลัว พวกเขาห่อไหล่ด้วยความพยายามจะทำตัวให้เล็กที่สุด บางคนถึงกับหวังว่าจะสามารถลงไปซ่อนตัวอยู่ในรอยแตกของกระเบื้องได้

ใครจะไปคิดว่าคุณหนูไอรดาจะหายตัวไปถึงสองครั้งในช่วงเวลาสั้นๆ แถมเธอยังหายไปต่อหน้าต่อตาเรา ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับคุณหนูไอรดาแล้วล่ะก็ คุณเลอศิลป์จะต้องไล่เราออกแน่

เลอศิลป์เงยหน้าขึ้น เขาเห็นบอดี้การ์ดที่ส่งไปคุ้มกันไอรดาอยู่ในกลุ่มพนักงานด้วย นั่นทำให้เขายิ่งโมโหมากขึ้น “พวกแกมายืนทำอะไรตรงนั้น? รีบหาตัวเธอเข้าสิ! ถ้าหาเธอไม่เจอ ฉันจะไล่ออกให้หมด”

บอดี้การ์ดรับคำทันทีและเดินออกจากคฤหาสน์อย่างรีบเร่งโดยไม่เหลียวหลังมองกลับไปอีกเลย

รษิกาเต็มไปด้วยความทุกข์ขณะที่เธอมองเด็กหญิงตัวน้อยที่อยู่ต่อหน้าเธอ

นี่ก็เริ่มจะสายแล้ว ฉันควรจะพาเด็กๆ ไปที่สถาบันวิจัย แต่ไอรดาดันโผล่มาทำให้ผิดแผนไปหมด แถมเธอยังนั่งแท็กซี่มาที่นี่คนเดียว แล้วฉันก็ส่งเธอกลับบ้านไปคนเดียวไม่ได้ด้วย

หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง รษิกาก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ขณะที่เธอยืนขึ้นเพื่อปล่อยให้ไอรดาเข้าไปในบ้าน “เข้ามาสิ”

ดวงตาของไอรดาเป็นประกายขณะที่เธอพยักหน้าอย่างแรงและเดินตามรษิกาเข้าไปในบ้าน

“หนูกินมื้อเช้ามาแล้วหรือยังจ๊ะ?” รษิกาถาม